Η Ανάσταση δεν πετυχαίνει πάντα.

Του Σταύρου Θεοδωράκη από το protagon.gr

Υπάρχουν κάποιοι στο πολιτικό σύστημα που θεωρούν ότι  μπορούν να έχουν την τύχη του Χριστού. Θα υποφέρουν δηλαδή, θα σταυρωθούν αλλά τελικά θα αναστηθούν και θα δοξασθούν. Γι’ αυτό και το πρώτο τους μέλημα είναι, να μην χάσουν, αυτή την περίοδο της κρίσης, τους κομματικούς τους στρατούς.  Ο ένας «πράσινος» έχει τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, ο άλλος έχει τους Τραπεζικούς, ο τρίτος τους εργατοπατέρες του ΟΤΕ. Αντίστοιχη είναι η μοιρασιά στο γαλάζιο στρατόπεδο. Άλλος με τους Εφοριακούς, άλλος με τους γιατρούς και άλλος με τους καθηγητές. Υπάρχουν βέβαια και τα κόκκινα και τα ροζ συνδικαλιστικά στρατόπεδα, που μπορεί να μην υπόσχονται κυβερνητική εξουσία εξασφαλίζουν όμως αέρα πρωτοπορίας, ενίοτε και Βουλευτικές έδρες.

Ο συνδικαλισμός διδάσκεται.

Στην αίθουσα του τρίτου ορόφου του κτιρίου επί της Γ’ Σεπτεμβρίου 38, οι μαθητές χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία από αυτές αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο των εργοδοτών, η άλλη των εργαζομένων. «Σκεφτείτε πώς θα σκεφτόντουσαν οι μεν και οι δε. Χρησιμοποιείστε επιχειρήματα και γνώση. Για να πάτε σε μία διαπραγμάτευση πρέπει να γνωρίζετε τις θέσεις των κομμάτων, τι λέει η κοινή γνώμη, οι έρευνες, οι δημοσκοπήσεις», επισημαίνει ο καθηγητής στους μαθητές του.

Το εργαστήριο αυτό δεν έχει τίποτε το παράξενο εάν ληφθεί υπόψη ότι γίνεται στο πλαίσιο ενός μαθήματος, που λέγεται «Συλλογικές Διαπραγματεύσεις», ότι το μάθημα αυτό παρέχεται από μια σχολή που ονομάζεται Ακαδημία Εργασίας και ότι οι μαθητές είναι συνδικαλιστές, που θέλουν να αποκτήσουν εφόδια για τις πραγματικές διαπραγματεύσεις, τις οποίες θα κληθούν να κάνουν στο μέλλον εκπροσωπώντας τους συναδέλφους τους.