Ευχές , έστω και καθυστερημένα…

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2011

Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Για μια στιγμή ο ένας έβγαινε, ο άλλος έμπαινε. Βλέμματα με απορία και λίγο πόνο για τον Παλιό, λίγο φόβο για τον Nεαρό.
-Λένε ότι ο φόβος και ο πόνος είναι δυο σοφοί-*

Λυτρωτική αυτή η εφεύρεση του συμβατικού τέλους και της συμβατικής νέας αρχής.

Ο Γέρος έφευγε παίρνοντας μαζί του λίγες από τις διαψεύσεις μου και τις αμφιβολίες μου. Ήταν πια σίγουρος για το μόνο σίγουρο που ήθελε να ξεχνά: Ήταν η τελευταία στιγμή. Τελευταία και αποκλειστικά δική του για πάντα. Το μοναδικό «για πάντα».

Ο Νέος έμπαινε λίγο φοβισμένος. Αλλά είχε βάσιμες ελπίδες ότι είχε πολύ χρόνο μπροστά του. Είχε Χρόνο και ήταν όλος δικός του. Μετάβαση στην αυτοπεποίθηση : «βλέποντας και κάνοντας»

Τελικά με την Ασυνέχεια τα πράγματα είναι πιο απλά. Η Συνέχεια ή είναι αόριστη, σαν την «ανακυκλούμενη αστρόσκονη» του Diderot, ή είναι πολύ περίπλοκη κι απρόβλεπτη σαν τη Ζωή.

Και οι Ευχές ; Κάτι σαν τζόγος. Ευτυχώς κανείς δεν τις θυμάται μετά από λίγο καιρό. Λένε μάλιστα πως ο Χρόνος που έφυγε ήταν και Γιατρός.

* Είθε το 2012 να μας εύρει όλους μας γερούς και … λιγότερο «σοφούς».