Όταν αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών, κάπου ανάβουν πυρές για όλους.

Του Θέμη Δημητρακόπουλου

Είσαι μετανάστης; Είσαι μελαψός ή μαύρος; Είσαι, δυνητικά, φονιάς! Αυτή, προφανώς, είναι η ετυμηγορία των αυτοσχέδιων εθνολαϊκών δικαστηρίων που έστησαν στο άψε-σβήσε οι Χρυσαυγίτες και οι παραφυάδες τους εξαπολύοντας πογκρόμ κατά των αλλοδαπών στο κέντρο της πρωτεύουσας, ξυλοκοπώντας, τραυματίζοντας, εισβάλλοντας σε σπίτια, ακόμη-ακόμη σκοτώνοντας. Με το κράτος φυσικά απόν…

Ο «πατριωτικός θυμός», η «εθνική και θρησκευτική οργή» που επικαλούνται οι εκδικητές με τα μαύρα ρούχα και τα μακριά ρόπαλα για το αποτρόπαιο φονικό της Ιουλιανού και Ηπείρου –οι δράστες του οποίου, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα στοιχεία (βίντεο, μαρτυρίες) είναι αλλοδαποί, αν και αυτό λίγη σημασία έχει πια, αφού είναι/δεν είναι, ως αλλοδαποί έχουν εγγραφεί οριστικά στην κοινή συνείδηση, κι αυτό τελικά μετράει– είναι τόσο πειστικά και τόσο ειλικρινή ως επιχειρήματα όσο και τα αντίστοιχα της παπικής Ιεράς Εξέτασης που έκαιγε αβέρτα στην πυρά γυναικούλες και πολιτικούς της αντιπάλους αδιάκριτα, για να εδραιώνει την εξουσία της στο φόβο και παράλληλα να καλύπτει τις δικές της ανομίες, στο όνομα μάλιστα ενός χριστιανικού, καθαρού από διαβολικά στοιχεία κόσμου! Οι διάβολοι της Ιεράς Εξέτασης – οι σημερινοί φτωχοδιάβολοι, οι λαθρο-ζωντανοί μετανάστες.

Πρόταση για ένα «Μάθημα Ζωής»

Όσο είσαι μικρός μαθαίνεις πιο εύκολα. Χτίζεις προσωπικότητα, δεν έχεις προκαταλήψεις. Έχεις ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλό απέναντι στην μάθηση, στη γνώση. Πόσο σημαντικά πράγματα μαθαίνεις τα πρώτα σου χρόνια στο σχολείο.

Η ιδέα είναι η εξής: Μια μέρα μέσα στο πρώτο τρίμηνο του σχολικού έτους να πήγαιναν τα παιδιά σχολείο με τα πιο παλιά, φθαρμένα ρούχα τους. Με τη συνοδεία κατάλληλης ενημέρωσης να κατανοήσουν για πιο λόγο μερικοί άνθρωποι τριγυρνούν ρακένδυτοι. Το επόμενο τρίμηνο να έρθουν στο σχολείο με τα πρόσωπα βαμμένα κόκκινα, λευκά, μαύρα, κίτρινα. Να κατανοήσουν την έννοια του διαφορετικού χρώματος, της πολυεθνικότητας. Όλα αυτά με την βοήθεια της κατάλληλης διδασκαλίας και ενημέρωσης φυσικά. Ή ακόμη και το πιο τραβηγμένο, την άνοιξη να στηθούν σκηνές στο προαύλιο χώρο του σχολείου και να διανυκτερεύσουν οι μαθητές, με τη συνοδεία κάποιου κηδεμόνα, για ένα και μόνο βράδυ. Να νιώσουν πως υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται έξω κάθε βράδυ. Να τους μιλήσουμε για τη βία, εντός και εκτός σπιτιού. Και που ξέρεις, ίσως τους μείνει κάτι από αυτά μεγαλώνοντας, έτσι ώστε να μην γυρνάνε το κεφάλι στους συνανθρώπους, όπως κάνουμε εμείς τις περισσότερες φορές. Με τη συνεργασία γονέων, εκπαιδευτικών, εθελοντών κτλ. πιστεύω πως μπορεί να γίνει ένα Μάθημα Ζωής.

Της Λίλας  Εφραιμίδου

Πηγή : protagon

Ανέστειλαν επισήμως την απεργία πείνας οι μετανάστες.

Ανεστάλη επισήμως η απεργία πείνας των μεταναστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μετά από 44 μέρες. Πριν λίγο ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση των μεταναστών στο Μέγαρο της Υπατίας που πραγματοποιήθηκε προκειμένου να καθορίσουν την περαιτέρω στάση τους. Προηγήθηκε συνάντηση στο κτίριο της ΓΣΕΕ μεταξύ εκπροσώπων των μεταναστών απεργών πείνας και των υπουργών Εσωτερικών, Γιάννη Ραγκούση, Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδου, Προστασίας του Πολίτη, Χρήστου Παπουτσή και της υφυπουργού Εργασίας, Άννας Νταλάρα.

Η τελευταία πρόταση του υπουργείου προβλέπει καθεστώς ανοχής χωρίς χρονικό ταβάνι και εξέταση κατά περίπτωση μετανάστη ανά εξάμηνο, ενώ θα δίνεται στους μετανάστες η δυνατότητα να ταξιδεύουν στην πατρίδα τους αν συντρέχει ανθρωπιστική ανάγκη.

Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου: Πρόταση διεξόδου από την κρίση στο θέμα των μεταναστών.

Πρόταση διεξόδου από την κρίση: Οι απεργοί πείνας και η επιστροφή των μεταναστών στη ζωή.

Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή που συμπυκνώνεται στο ακόλουθο αδιέξοδο: η άκαμπτη θέση «καμία νομιμοποίηση» ως απάντηση στο αίτημα «νομιμοποίηση σε όλους τους μετανάστες»,  πέραν του μη ρεαλιστικού περιεχομένου της, αξιολογείται εκ του αποτελέσματος ως προφανώς εξ ίσου απερίσκεπτη με αυτήν της καθολικής νομιμοποίησης, καθώς φαίνεται ότι δεν ελάμβανε υπόψη ότι οι απεργοί είναι, στην πλειοψηφία τους, αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος. Τώρα, κάθε μέρα που περνάει – και δυστυχώς έχουν περάσει πολλές μέρες – τα πράγματα δυσκολεύουν και τα περιθώρια ενός έντιμου συμβιβασμού ολοένα και στενεύουν. Οι λύσεις που αυτή τη στιγμή δυνητικά τίθενται υπό διαπραγμάτευση είναι οι εξής:

Η Δημοκρατική Αριστερά για την απεργία των μεταναστών.

Η κατάσταση με την απεργία πείνας των μεταναστών έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο, λόγω της αδιάλλακτης στάσης τόσο του υπουργείου Εσωτερικών όσο και των απεργών μεταναστών. Υπάρχει ο κίνδυνος να θρηνήσουμε θύματα.

Η διαδικασία για την εύρεση λύσης πρέπει να ανοίξει. Η Δημοκρατική Αριστερά υιοθετεί τις προτάσεις της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Και συγκεκριμένα:

Ο νεκρός μετανάστης ως εμπόρευμα.

Του Γιώργου Νικολόπουλου από το protagon.gr

Ως τώρα ξέραμε το εμπόριο πατριωτισμού. ΛΑ.Ο.Σ. και Νέα Δημοκρατία να πλειοδοτούν στο πόσο πολύ (πάρα πολύ) αγαπούν την πατρίδα, να φωνάζουν πόσο πιο πολύ αγαπούν την Ελλάδα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του «ξενοκίνητου» Παπανδρέου και από την Αριστερά. Κάπως έτσι η πατρίδα μας έγινε «εμπόρευμα», που οι κακοί Έλληνες θέλουν να την ξεπουλήσουν όσο όσο, και οι «πατριώτες» πρέπει να αντισταθούν.

Ξαφνικά μάθαμε και το εμπόριο ανθρωπισμού. Με στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην πρώτη γραμμή του αγώνα, μία χούφτα «ανεξάρτητοι» συμπολίτες μας να σηκώνουν το λάβαρο του «δίκαιου αγώνα», για την άμεση νομιμοποίηση 300 παράνομων μεταναστών. Να πουλάνε με το κεφάλι ευαισθησία και ανθρωπιά. Και εσύ να πρέπει να αγοράσεις, με το μαχαίρι στο λαιμό.

Η Δημοκρατική Αριστερά για την εγκατάσταση μεταναστών στη Νομική.

Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας δεν μπορεί να αντικαθίσταται ή και να υποκαθίσταται από επιλογές μεμονωμένων ομάδων ή προσώπων, όπως συνέβη στη Νομική Σχολή σήμερα από καταληψίες μετανάστες και στενόμυαλους «συμπαραστάτες» τους και χθες στον Άγιο Παντελεήμονα από αυτόκλητους ακροδεξιούς «σωτήρες».

Η εγκατάσταση των μεταναστών στο κτίριο της Νομικής Σχολής είναι μια εντελώς αδιέξοδη και ανώφελη ενέργεια, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να εγείρει συντηρητικά ανακλαστικά και να επαναφέρει με αρνητικό τρόπο το θέμα του ασύλου.

Το πανεπιστημιακό άσυλο από θεσμός που εγγυάται την ανάπτυξη της γνώσης και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, μετατρέπεται σε χώρο υποτιθέμενης προστασίας οποιασδήποτε κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας επιθυμεί να διαμαρτυρηθεί ή να διεκδικήσει κάποιο αίτημα.

Καλούμε τα κόμματα, τις πολιτικές νεολαίες και τις φοιτητικές παρατάξεις να επιδείξουν  τη σοβαρότητα που απαιτεί το μείζον ζήτημα της μετανάστευσης και να αποφεύγουν κινήσεις εντυπωσιασμού που οδηγούν σε περιθωριοποίηση τα μεταναστευτικά αιτήματα και σε απαξίωση την έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου. 

Πηγή Δελτίο Τύπου

Πτυχιούχοι με προσόντα: Το νέο ελληνικό μεταναστευτικό κύμα.

Το πρόβλημα της φυγής πτυχιούχων στο εξωτερικό δεν είναι τωρινό φαινόμενο,  είναι σε όλους μας γνωστό και τους λόγους λίγο πολύ τους αντιλαμβανόμαστε. Ποιες είναι όμως οι ακριβείς του διαστάσεις;  πόσο θα ενταθεί το φαινόμενο αυτό τα χρόνια που έρχονται με την οικονομική ύφεση που βιώνουμε και τι πρέπει να γίνει για να αναστραφεί αυτό το ρεύμα; Αποκαλυπτικό είναι το άρθρο που παρουσιάζει έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας με επιστημονικό υπεύθυνο τον οικονομικό γεωγράφο, Λόη Λαμπριανίδη και δημοσιεύεται στην «Ελευθεροτυπία», από το οποίο επέλεξα κάποιες παραγράφους.

«Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα από την Ερευνητική Μονάδα Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, προκύπτει ότι από τους Έλληνες πτυχιούχους ΑΕΙ που εργάστηκαν στο εξωτερικό, τα τελευταία χρόνια, το 15,9% επέστρεψε στην Ελλάδα, ενώ το 84,1% προτίμησε να μείνει στο εξωτερικό.

«Διαρροή» εγκεφάλων. «Στη χώρα υπάρχει πολλαπλή έκφραση του φαινόμενου brain drain (διαρροή εγκεφάλων). Μέχρι τώρα είχαμε φοιτητές που σπούδαζαν στο εξωτερικό και στη συνέχεια έμεναν εκεί για να εργαστούν. Επίσης, είχαμε επιστήμονες που κάποια στιγμή έφευγαν. Σήμερα πέρα από αυτά που συνεχίζουν να συμβαίνουν, φεύγουν πλέον και απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων, με το που ολοκληρώνουν τον κύκλο σπουδών τους στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με την έρευνα πάντως, η διαρροή δεν είναι αποτέλεσμα υπερπροσφοράς πτυχιούχων στην Ελλάδα, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά «της χαμηλής ζήτησης για επιστημονικό προσωπικό στην ελληνική αγορά εργασίας». Αποτέλεσμα είναι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα να διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό, περίπου 30%, άνεργων πτυχιούχων στην ΕΕ».

«Ποια είναι η χώρα μου;»

Φωτό: Ιάκωβος Χατζησταύρου

Ο Νίκος Οντουμπιτάν γεννήθηκε στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έγιναν ξένοι με το ζόρι…

«Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1981. Εδώ στην Αθήνα. Στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα»… Οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα με σπουδαστική βίζα. Ο μπαμπάς μου σπούδασε Νομικά, η μητέρα μου Οικονομικά. Αν και πήραν πτυχίο, έκαναν δουλειές άσχετες. Ήρθαν από το Λάγκος, την πρωτεύουσα της Νιγηρίας. Δεν έχω πάει ποτέ. Οι εικόνες που έχω είναι από φωτογραφίες των γονέων και το Διαδίκτυο. Μεγάλωσα στην Πλ. Αμερικής. Τότε ήμασταν μόνο δύο οικογένειες Αφρικανών σε όλη τη γειτονιά. Μέναμε στο ισόγειο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν επιφυλακτικοί. Δύσκολα με άφηναν να βγω έξω. Σαν να ήθελαν να με προστατέψουν από κάτι. Κάθε τόσο μου έλεγαν: «Νίκο πρόσεχε, δεν είσαι σαν τα άλλα τα παιδιά. Εσύ είσαι ξένος και αν γίνει καμιά στραβή, εσένα θα κοιτάξουν στραβά». Τεσσάρων χρονών πήγα στο νηπιαγωγείο. Πέρασα καλά γιατί ήμασταν μαζί με τον ξάδελφό μου τον Μανώλη. Είχαμε μια κοινή φίλη, τη Μαργαρίτα. Πολύ όμορφη. Ελληνίδα από μητέρα Ρωσίδα. Ήμασταν οι «ξένοι» του νηπιαγωγείου…

●●●

ΜΕΧΡΙ έξι χρονών, με τους γονείς μου μιλούσα αγγλικά και γιορουμπά (η γλώσσα της φυλής των γονιών μου). Όταν μπήκα στο δημοτικό σκεφτόμουν πρώτα στα αγγλικά ή στα γιορουμπά και μετά εκφραζόμουν στα ελληνικά. Περνούσα με άνεση από τη μια γλώσσα στην άλλη. Σαν να έμενα σε ένα σπίτι και να περνούσα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Με τους γονείς μου άρχισα να μιλάω συνέχεια ελληνικά κοντά στην εφηβεία. Αγγλικά μιλάγαμε όταν κάναμε κάποια θεωρητική συζήτηση. Γιορουμπά όταν συζητούσαμε τα οικογενειακά ή όταν τσακωνόμασταν. Ελληνικά όταν ήμασταν ευδιάθετοι και χαλαροί. Είμαι τρίγλωσσος λοιπόν. Όχι, τετράγλωσσος. Αργότερα έμαθα και γαλλικά. Αποτελώ, βέβαια, εξαίρεση. Τα περισσότερα παιδιά Νιγηριανών μεταναστών που ξέρω, δεν γνωρίζουν γιορουμπά, επειδή δεν τα χρησιμοποιούν. Έχω κουλτούρα και νοοτροπία ελληνική. Την ίδια στιγμή έχω κρατήσει στοιχεία από την κουλτούρα των γονιών μου. Αυτό με βοηθάει, δεν ξέρω πώς να το εξηγώ, με φέρνει σε μια ισορροπία, συναισθηματικά και πνευματικά.

●●●

ΠΗΓΑ στο 605ο Δημοτικό Αθηνών. Στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έχασα το κέφι μου. Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι «μεγάλε είσαι διαφορετικός». Ήμουν το μόνο παιδί «ξένο» και μαύρο του σχολείου. Τι σημαίνει να νιώθεις διαφορετικός; Με μια φράση σημαίνει να είσαι πάντα στην τσίτα. Γιατί κάποιος θα πει κάτι για το χρώμα ή την καταγωγή σου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό μονίμως στην τσίτα. Ο θυμός ήταν το όπλο μου. Να με φοβάται οποιοσδήποτε προσπαθεί να με προσβάλει ή να με μειώσει. Το δημοτικό ήταν το πιο σκληρό κομμάτι της ζωής μου. Είχα μόνο δυο καλούς δασκάλους. Αν έμαθα κάτι, το οφείλω σε αυτούς. Θυμάμαι και μια κακή δασκάλα. Μας ρώτησε μια μέρα τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου είπα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Τα παιδιά συνήθως θέλουν να μοιάσουν στον μπαμπά τους. Γέλασε κυνικά και σχολίασε «σιγά μη γίνεις και δικηγόρος». Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το θυμάμαι σαν χθες.

●●●

ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ απελευθερώθηκα. Πήγα στο 41ο Γυμνάσιο Αθηνών, στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έκανα τις πρώτες πραγματικές παρέες. Άρχισα να «ξεχνάω» πως είμαι διαφορετικός. Όχι γιατί δεν υπήρχαν αυτοί που μου το θύμιζαν. Απλά κατάλαβα ότι κάποιος σε θέλει «διαφορετικό» επειδή θέλει να νιώσει ανώτερος. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Τότε εσύ ο «διαφορετικός» πρέπει να τον κοιτάξεις στα μάτια, χωρίς φόβο. Γιατί αύριο θα είσαι πάλι εκεί. Και πρέπει να μην είσαι με χαμηλό το κεφάλι. Πολλές φορές με βοηθούσε και η σωματική μου διάπλαση, ώστε αυτοί που δεν έπαιρναν από λόγια, να με φοβούνται αλλιώς. Ήμουν σκληρός σε όσους ήταν σκληροί μαζί μου. Και έβλεπα ότι έτσι αποκτούσα σεβασμό. Και όταν αποκτάς σεβασμό, αποκτάς και αυτοπεποίθηση… Στο λύκειο βελτιώθηκα θεαματικά στα μαθήματα. Χωρίς να πάω φροντιστήριο φυσικά. Δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Οι γονείς μου έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο σχολείο. Ήθελαν οπωσδήποτε να πάω στο πανεπιστήμιο…

●●●

ΜΙΑ ΜΕΡΑ με σταμάτησαν στον δρόμο. Μου ζήτησαν τα χαρτιά. Δεν είχα. Όλοι οι φίλοι μου είχαν να δείξουν τις ταυτότητές τους. Εγώ τίποτα. Πήγα σπίτι αναστατωμένος. «Εγώ τι έχω να δείξω όταν μου ζητούν χαρτιά;» ρώτησα τους γονείς. Δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν. Το μόνο που μπορούσα να έχω επάνω μου ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης, από το Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ήταν η ταυτότητά μου. Δεν μπορούσα να βγάλω καν νιγηριανό διαβατήριο. Έπρεπε να έχω τουλάχιστον πιστοποιητικό γέννησης. Δεν είχα. Δεν υπήρχε καν πρεσβεία της Νιγηρίας εδώ. Έγινα άπατρις…

●●●

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΗΚΑ για μήνες. Τελικά κατάφερα να κάνω αίτηση για άδεια παραμονής στο Αλλοδαπών. Όταν πήγα εκεί, οι αστυνομικοί με έβλεπαν σαν να ήμουν εξωγήινος. Πώς είναι δυνατόν και δεν έχεις ελληνική ταυτότητα, μου έλεγαν! Έκανα αίτηση για άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν προβλεπόταν τίποτα άλλο για την περίπτωσή μου. Μου έδωσαν έναν αριθμό πρωτοκόλλου. Χωρίς φωτογραφία, χωρίς όνομα. Αυτό ήμουν για το κράτος. Μέχρι που με σταμάτησαν μια μέρα για εξακρίβωση στοιχείων. Όταν τους έδειξα αυτό το χαρτί με πήγαν στο τμήμα. Στο Ακροπόλεως. Μου είπαν να περιμένω μέχρι να έρθει σήμα από τη Γενική Ασφάλεια. Πέρασε ολόκληρη μέρα και σήμα δεν ήρθε. Ο επόμενος διοικητής είπε να με κλείσουν μέσα. Έπαθα σοκ. Με έκλεισαν στο κελί με άλλους κρατούμενους. Κλεφτρόνια, τσαντάκηδες, τοξικομανείς. Ήμουν 19 χρονών. Ένιωθα φοβισμένος και ταπεινωμένος.

●●●

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ της υπόθεσης ήταν ότι υπήρχε ο καλός και ο κακός διοικητής. Όταν ερχόταν ο καλός με έβγαζαν από το κελί και καθόμουν σε ένα γραφείο. Όταν ερχόταν ο κακός με ξανάβαζαν στο κελί. Μέχρι που έπειτα από τρεις μέρες, ο καλός αποφάσισε να πάμε μαζί στη Γενική Ασφάλεια, να βρούμε τον φάκελό μου. Με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, με συνοδεία, σαν υπόδικος. Θυμάμαι ότι κατεβήκαμε σε ένα υπόγειο και μετά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα γραφείο γεμάτο συρτάρια και φακέλους. Έκαναν μόνο πέντε λεπτά να βρουν τον φάκελο! Με άφησαν ελεύθερο. Δεν ξεχνάω ότι ο καλός διοικητής μού ζήτησε συγγνώμη…

●●●

ΑΥΤΟ ΠΟΥ έγινε, μου άφησε μια τεράστια απογοήτευση. Μου έμεινε κυρίως ο φόβος της αδικίας. Ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος πίσω από τα κάγκελα χωρίς να καταλάβει το πώς και το γιατί. Στην ηλικία που κάνεις τα πιο ωραία όνειρα εγώ πάλευα για χαρτιά. Έτρεχα να λύσω το πρόβλημα της άδειας παραμονής για να μη βρεθώ ξανά στο κελί. Πόσες ατελείωτες ώρες, μέρες, εβδομάδες έχω χάσει σε ουρές, δήμους, περιφέρειες. Τελικά την πήρα την κανονική άδεια. Έληξε δέκα μέρες μετά αφού την πήρα! Ξανά ουρές, μέρες χαμένες, ζωή χαμένη. Τι μου έχει μείνει; Η απορία. Γιατί το κάνουν αυτό;
Όλα αυτά μού έκοψαν τα φτερά. Είχα μια κάθετη πτώση στα μαθήματα. Ειδικά από τότε που ήθελα να πάω για Εrasmus. Με δέχτηκαν στο Ντάντι της Σκωτίας και δεν μπορούσα να πάω. Δεν είχα χαρτιά. Από τότε άρχισε αυτό που θα έλεγα «αποξένωση». Έγινα ξένος με το ζόρι. Έπρεπε να ψάξω να βρω τι είμαι. Αυτό συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα… Παρ΄ όλα αυτά δεν μασάω και συνεχίζω. Το μέλλον πώς το βλέπω; Σκληρή δουλειά και Κeep walking που λέει και η διαφήμιση… Πώς ένιωσα όταν άκουσα για το καινούργιο νομοσχέδιο; Ότι δεν μπορώ να φέρω πίσω όσα έχασα, αλλά από εδώ και πέρα το μέλλον είναι στα χέρια μου. Ότι μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Και στη χώρα μου. Ποια είναι η χώρα μου; Η Ελλάδα φυσικά…»

Το δυνατό κείμενο βρήκα αναρτημένο στο blog  «Βοιωτικά» και προέρχεται από το blog «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;«