Ένα από τα πράγματα που μου είχαν εντυπωθεί από μικρός βαθιά μέσα μου και δε θα τα ξεχνούσα με τίποτε στον κόσμο, ήταν αυτό το «Εν Αραχωβη…» στην αρχή των εκθέσεων, που γράφαμε στο Δημοτικό και αργότερα στο Γυμνάσιο. Μου φάνταζε βαρύ, σοβαρό και βλοσυρό μαζί, με την αμετακίνητη περισπωμένη του, σαν να καταπλάκωνε το ταλαίπωρο ωμέγα, που είχε ανοίξει στα δύο σαν καρπούζι, και την λεπτεπίλεπτη, ταλαίπωρη υπογεγραμμένη που πάσχιζε να φέρει μια κάποια ισορροπία στη λέξη κάτω από το ήτα. Εκτός από το όνομά μου, θα ήταν το τελευταίο πράγμα στον κόσμο, που θα έγραφα λάθος ορθογραφικά. Αν και δεν ήμουν από τους άριστους μαθητές, ποτέ δεν με είχε απασχολήσει η ορθογραφία της λέξης «Αράχωβα». Ωμέγα πάει και τέλειωσε, πάμε παρακάτω…
Με τη έλευση της δημοτικής, τα πράγματα δεν άλλαξαν και ιδιαίτερα. Η Αράχωβα, της Αράχωβας κτλ. Το μόνο ίσως που άλλαξε ήταν ότι αυτό το κακόμοιρο ωμέγα πήρε επιτέλους μια ανάσα, αποτινάσσοντας από πάνω του τη βαριά, ως ταφόπλακα, περισπωμένη, που άλλαξε υποζύγιο και κατσικώθηκε πάνω στο άλφα.
Filed under: Διάφορα | Tagged: Αράχωβα,Δήμος Αράχωβας | 7 Σχόλια »