Αριστερό γιαούρτι και δεξιό χαστούκι.

Του Γιάννη Αναστασάκου

Οι εικόνες του κ. Κασιδιάρη να χαστουκίζει απανωτά την κ. Κανέλλη αξίζει να προβάλλονται ξανά και ξανά. Για να το βλέπουν όχι μόνο όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή για να τιμωρήσουν το σύστημα. Αλλά κι όσοι άλλοι, από το 2008 τουλάχιστον και μετά, άσκησαν ή ανέχθηκαν τη βία στην διεκδίκηση κοινωνικών αιτημάτων, είτε την εισήγαγαν σε αντικατάσταση επιχειρημάτων. Δεν εννοώ ότι άλλοι ευθύνονται για τον φασισμό του Κασιδιάρη. Ούτε επινοώ συμψηφισμούς. Όμως η βία εδώ και χρόνια έχει εισέλθει στην κοινωνική και πολιτική ζωή χωρίς αντιδράσεις.

Η βία υπάρχει όταν ασκείται φυσικά. Το γιαούρτωμα είναι βία, η λεκτική αντιπαράθεση όσο σκληρή κι αν είναι δεν είναι βία, δεν εμποδίζει την ελευθερία του άλλου να εκφραστεί, δεν του επιφέρει βλάβες. Η διευκρίνιση χρειάζεται γιατί το αυγό της βίας εκκολάφθηκε, όταν το ξύλο ή οι καταστροφές θεωρήθηκαν νομιμοποιημένες αντιδράσεις απέναντι στη «βία» του συστήματος, όπου «βία» τη μια φορά ήταν οι περικοπές συντάξεων, την άλλη η απελευθέρωση των ταξί, την τρίτη ο νόμος για την εκλογή Δ.Σ. στα πανεπιστήμια. Αυτή τη δήθεν βία την απάντησαν μολότωφ, γιαούρτια, προπηλακισμοί, δηλαδή βία ωμή και καθαρή. Νόμος έγινε το δίκιο του αγρότη, εργάτη, ναυτεργάτη, φοιτητή συνδικαλιστή. Έγινε μετά και το δίκιο του Κασιδιάρη.

Οι ρίζες της κουλτούρας της βίας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου 

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο 12ο τεύχος του περιοδικού the books’ journal.Πρόκειται για μια απόπειρα εξήγησης των φαινομένων πολιτικής  βίας που πυκνώνουν συνεχώς. Η υπόθεση εργασίας είναι ότι η απουσία κοινωνικού συμβολαίου στην Ελλάδα, η προνεωτερικότητα των υποκειμένων της ιστορίας και ο λαϊκισμός δημιούργησαν ένα τ’ερας που είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθεί.

Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, πρέπει να τονιστεί με έμφαση ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορικών διαστάσεων μετάλλαξη: Δύο χρόνια πριν, η κουλτούρα της βίας εμφιλοχωρούσε σε αριθμητικά ασήμαντες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών γκρουπούσκουλων. Σήμερα, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση[1], ένας στους δύο κατοίκους αυτής της χώρας εγκρίνει τους προπηλακισμούς εναντίον πολιτικών προσώπων, δηλαδή υποστηρίζει την πολιτική βία. 

Εκφοβισμός και βία στο σχολείο.

Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying), όπως και ο όρος «θυματοποίηση» (victimization) χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.

Συχνά το «ισχυρότερο» παιδί αντλεί από την πράξη του κάποιο όφελος, όπως ευχαρίστηση, κύρος, υλικά αποκτήματα, ενώ το «αδύναμο» παιδί δεν μπορεί να προστατέψει με ουσιαστικό και ριζικό τρόπο τον εαυτό του. Ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο είναι και ομαδικό φαινόμενο, καθώς δεν αφορά μόνο το μαθητή που εκφοβίζει και εκείνον που εκφοβίζεται, αλλά και όσους είναι παρόντες ή γνωρίζουν την ύπαρξή του, δηλαδή τους παρατηρητές, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε μαθητές είτε ενήλικες. 

Όταν αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών, κάπου ανάβουν πυρές για όλους.

Του Θέμη Δημητρακόπουλου

Είσαι μετανάστης; Είσαι μελαψός ή μαύρος; Είσαι, δυνητικά, φονιάς! Αυτή, προφανώς, είναι η ετυμηγορία των αυτοσχέδιων εθνολαϊκών δικαστηρίων που έστησαν στο άψε-σβήσε οι Χρυσαυγίτες και οι παραφυάδες τους εξαπολύοντας πογκρόμ κατά των αλλοδαπών στο κέντρο της πρωτεύουσας, ξυλοκοπώντας, τραυματίζοντας, εισβάλλοντας σε σπίτια, ακόμη-ακόμη σκοτώνοντας. Με το κράτος φυσικά απόν…

Ο «πατριωτικός θυμός», η «εθνική και θρησκευτική οργή» που επικαλούνται οι εκδικητές με τα μαύρα ρούχα και τα μακριά ρόπαλα για το αποτρόπαιο φονικό της Ιουλιανού και Ηπείρου –οι δράστες του οποίου, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα στοιχεία (βίντεο, μαρτυρίες) είναι αλλοδαποί, αν και αυτό λίγη σημασία έχει πια, αφού είναι/δεν είναι, ως αλλοδαποί έχουν εγγραφεί οριστικά στην κοινή συνείδηση, κι αυτό τελικά μετράει– είναι τόσο πειστικά και τόσο ειλικρινή ως επιχειρήματα όσο και τα αντίστοιχα της παπικής Ιεράς Εξέτασης που έκαιγε αβέρτα στην πυρά γυναικούλες και πολιτικούς της αντιπάλους αδιάκριτα, για να εδραιώνει την εξουσία της στο φόβο και παράλληλα να καλύπτει τις δικές της ανομίες, στο όνομα μάλιστα ενός χριστιανικού, καθαρού από διαβολικά στοιχεία κόσμου! Οι διάβολοι της Ιεράς Εξέτασης – οι σημερινοί φτωχοδιάβολοι, οι λαθρο-ζωντανοί μετανάστες.

Οσα φέρνει η βία.

Του Κώστα Γιαννακίδη από το protagon.gr

Την Πέμπτη σημειώθηκαν περιστατικά που πριν από ένα χρόνο θα χωρούσαν μόνο μέσα σε σενάριο. Η λεωφόρος Λαυρίου σκάφτηκε από αγνώστους, πιθανότατα κατοίκους της Κερατέας. Δημιουργήθηκε ένα χαράκωμα και όταν οι αρχές επιχείρησαν να το κλείσουν ξέσπασαν τα γνωστά επεισόδια.

Νωρίτερα στο κέντρο της Αθήνας, πιστοί του δωδεκάθεου είχαν μία θερμή συνάντηση με τους αστυνομικούς καθώς, όπως είναι γνωστό, αντιτίθενται στην εκτέλεση έργων του ΗΣΑΠ.

Την ίδια στιγμή στην Πάτρα, ο καθηγητής Τζέιμς Γουότσον, γνωστός και ως πατέρας του DNA, δέχθηκε επίθεση από ομάδα αντιεξουσιαστών. Ενας νεαρός επιχείρησε να τον χτυπήσει με ξύλινο κοντάρι. Δεν τα κατάφερε, αλλά τραυματίστηκαν ελαφρά δύο καθηγητές.

Πρόταση για ένα «Μάθημα Ζωής»

Όσο είσαι μικρός μαθαίνεις πιο εύκολα. Χτίζεις προσωπικότητα, δεν έχεις προκαταλήψεις. Έχεις ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλό απέναντι στην μάθηση, στη γνώση. Πόσο σημαντικά πράγματα μαθαίνεις τα πρώτα σου χρόνια στο σχολείο.

Η ιδέα είναι η εξής: Μια μέρα μέσα στο πρώτο τρίμηνο του σχολικού έτους να πήγαιναν τα παιδιά σχολείο με τα πιο παλιά, φθαρμένα ρούχα τους. Με τη συνοδεία κατάλληλης ενημέρωσης να κατανοήσουν για πιο λόγο μερικοί άνθρωποι τριγυρνούν ρακένδυτοι. Το επόμενο τρίμηνο να έρθουν στο σχολείο με τα πρόσωπα βαμμένα κόκκινα, λευκά, μαύρα, κίτρινα. Να κατανοήσουν την έννοια του διαφορετικού χρώματος, της πολυεθνικότητας. Όλα αυτά με την βοήθεια της κατάλληλης διδασκαλίας και ενημέρωσης φυσικά. Ή ακόμη και το πιο τραβηγμένο, την άνοιξη να στηθούν σκηνές στο προαύλιο χώρο του σχολείου και να διανυκτερεύσουν οι μαθητές, με τη συνοδεία κάποιου κηδεμόνα, για ένα και μόνο βράδυ. Να νιώσουν πως υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται έξω κάθε βράδυ. Να τους μιλήσουμε για τη βία, εντός και εκτός σπιτιού. Και που ξέρεις, ίσως τους μείνει κάτι από αυτά μεγαλώνοντας, έτσι ώστε να μην γυρνάνε το κεφάλι στους συνανθρώπους, όπως κάνουμε εμείς τις περισσότερες φορές. Με τη συνεργασία γονέων, εκπαιδευτικών, εθελοντών κτλ. πιστεύω πως μπορεί να γίνει ένα Μάθημα Ζωής.

Της Λίλας  Εφραιμίδου

Πηγή : protagon

Τελειωμένο ποδόσφαιρο.

Του Οδυσσέα Ιωάννου από το protagon.gr

Στις 26 Μαΐου 1989 έγινε ένας από τους πλέον θρυλικούς αγώνες του αγγλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Ένα παιχνίδι που έγραψε ιστορία λόγω της συγκλονιστικής του εξέλιξης και όσων ακολούθησαν. Είχα την τύχη να το δω ζωντανά στην τηλεόραση, μόνο που για χρόνια πίστευα πως ήταν ένα φανταστικό παιχνίδι, πως δεν έγινε ποτέ, παρά για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους είχε γεννηθεί, παιχτεί και σφηνωθεί μόνο στο δικό μου μυαλό.

Για χρόνια όταν όταν το ανέφερα σε φίλους ποδοσφαιρόφιλους δεν το θυμόταν κανένας, μέχρι που σταμάτησα να το μοιράζομαι με άλλους παρά το γεγονός πως το ανακαλούσα πολλές φορές στη μνήμη μου.

14, 15, το πολύ 16!

Του Σταύρου Θεοδωράκη από το protagon.gr

Δεν ξέρω αν έχετε εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη τη Δευτέρα στο κέντρο της Αθήνας και στα Εξάρχεια. Τα κανάλια πλέον σπανίως μιλούν και αυτά και οι εφημερίδες αρκούνται σε μια εικόνα με την Βουλή πνιγμένη στους καπνούς. Στην μια εφημερίδα η φωτογραφία έχει λεζάντα «το αστυνομικό κράτος» και στην άλλη «το κράτος των αναρχικών». Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά.

«Στα Εξάρχεια όλη την ημέρα έβλεπες αφηνιασμένους πιτσιρικάδες», θα μου πει ο φίλος μου ο Παντελής, μόνιμος κάτοικος της πλατείας. «14, 15, το πολύ 16. Οι περισσότεροι ήταν σαν να πατούσαν για πρώτη φορά στα Εξάρχεια. Πετούσαν δυο πέτρες και μόλις οι μπάτσοι έκαναν να τους κυνηγήσουν, έτρεχαν σαν τα γαλόπουλα. Μετά από λίγο, πάλι τα ίδια: γηπεδικές χειρονομίες, βρισιές και μαζί γέλια υπερηφάνειας στην παρέα τους». Αναρχικός ο Παντελής – αλλά πολύ μεγάλος πια για να παίζει πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς- δεν ξέρει να μου πει αν αυτό που έζησε ήταν καλό ή κακό.