Εκδηλώσεις τιμής στον αξέχαστο Δάσκαλο Ηλία Κ.Λιάκο.

«Ήθελε γύρω του να υπάρχει μια τρυφερότητα». Ο Μανόλης Αναγνωστάκης μιλάει για τον Νίκο Καββαδία

Της Λένας Φουτσιτζή

Γνώρισα τον Κολλια Καββαδία την άνοιξη το ’46. Ερχόταν τότε στη Θεσσαλονίκη κάθε βδομάδα ή κάθε δεκαπέντε μέρες, δε θυμάμαι καλά. Του είχα στείλει ένα βιβλίο μου. Ζήτησε να με γνωρίσει. Κανείς δεν καταδεχόταν να γνωρίσει έναν νέο. Ο Καββαδίας το ’κανε. Κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της νοοτροπίας του ανθρώπου που δεν έχει καμιά πόζα, καμιά έπαρση για το έργο του. Είχε καταργηθεί η απόσταση μεταξύ μας. Για την ηλικία αυτή, δεκαπέντε χρόνια ήταν μεγάλη απόσταση. Ήταν σαν να είμαστε φίλοι. Κι αυτό νομίζω το διατήρησε σ’ όλα τα χρόνια του, κάνοντας παρέα, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αρκετά μεγάλος, παρέα με πολύ νέους ανθρώπους. Ήταν ένας άνθρωπος πάρα πολύ ευαίσθητος, ευπαθής, χαριτωμένος.

Σπάνια μιλούσε για το έργο του, προτιμούσε να σε ρωτάει εσένα τι γράφεις, τι κάνεις. Προτιμούσε να μιλάει, να διηγείται ανέκδοτα, ιστορίες του, ίσως εκεί με κάποια υπερβολή, με μια χαριτωμένη υπερβολή. Ένα βράδυ, σε μια παρέα, τέσσερις πέντε ανθρώποι, αφού ήπιαμε, μιλήσαμε, τραγουδήσαμε, είπαμε ανέκδοτα, έπιασα εγώ την κιθάρα και είπα: «Τώρα σας έχω μια έκπληξη» και άρχισα να τραγουδάω στίχους του Καββαδία, σε γνωστά μοτίβα της εποχής, ιδίως σε ρεμπέτικα. Θυμάμαι, συγκεκριμένα, ότι είχα μεταφέρει το «έβραζε το κύμα του γαρμπή, είμαστε και οι δυο σκυφτοί στο χάρτη» στο ρυθμό του «Τι σε μέλλει εσένα κι αν θρηνώ, το κορμί μου εγώ κι αν το πουλώ». Εγώ το χαιρόμουν αυτό. Κι η παρέα το χάρηκε πολύ. Ο Καββαδίας μάλλον δυσφόρησε. Το φυσικό του τραύλισμα έγινε περισσότερο. Σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει, να εκφραστεί. 

Δευτέρα 21 Μαΐου στους ΝΕΟΥΣ ΦΑΚΕΛΟΥΣ η τελευταία αδημοσίευτη συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου [Update].

Την Δευτέρα 21 Μαΐου ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ παρουσιάζουν την τελευταία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στον Αλέξη Παπαχελά. [Update] Κλικ στην εικόνα για την παρακολούθησή της.

Η μέχρι σήμερα αδημοσίευτη αυτή συνέντευξη, που δόθηκε λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του Κύρκου με την παράκληση του ιδίου να προβληθεί όταν δεν θα ζει πια, διατρέχει ολόκληρη την 50χρονη πορεία του στην Αριστερά ενώ ταυτόχρονα αναλύει την πολιτική του σκέψη, που μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. 

Καλή επιστροφή.

Τον αποχαιρέτησα με την ευχή να ξαναβρεθούμε το πολύ του χρόνου τέτοια εποχή πάλι στο πανηγύρι. Επιστρέφει σπίτι γεμάτος Αράχωβα και φίλους μετά από μικρή παραμονή στη Ρώμη. Μου έστειλε με mail, σημάδι ότι είναι καλά, τη φωτογραφία του κριοφόρου Ερμή από επίσκεψή του σε μουσείο της Ρώμης. 1ος αιώνας π.Χ, αντίγραφο πρωτότυπου ελληνικού.

Αν και φευγάτος το μυαλό του γυρίζει πίσω.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι έχουμε πανηγύρι.

Άνοιξη είναι, ο αγαπητός μας φίλος Roland Moore είναι εδώ, ώρα να σιδερώσουμε φουστανέλες. Οι ενδείξεις λένε ότι έχουμε πανηγύρι.

Roland σε καλωσορίσω με αυτό το υπέροχο τραγούδι.

Βάλτε πλήρη οθόνη, δυναμώστε φωνή και απολαύστε εικόνες από την ταινία «Αμέρικα-Αμέρικα» του Ελία Καζάν, «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη  και βέβαια ήχο από τον Σωκράτη Μάλαμα και στίχο από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. 

Επέτειος γέννησης του ποιητή Άγγελου Σικελιανού. Προβολή αφιερώματος.

Στις 15 Μαρτίου του 1884, γεννήθηκε στη Λευκάδα ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής και δραματουργός Άγγελος Σικελιανός, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Με την έλευση του νέου αιώνα, το 1900, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και εγγράφεται στη Νομική του πανεπιστημίου Αθηνών, σπουδές τις οποίες όμως δεν ολοκληρώνει ποτέ. Από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αισχύλο, την Αγία Γραφή αλλά και τους ξένους λογοτέχνες. Ο νεαρός Άγγελος ταξιδεύει πολύ και στρέφεται από νωρίς στην ποίηση και το θέατρο.

Το 1907 παντρεύεται με την Αμερικανίδα Eva Palmer στην Αμερική και το επόμενο έτος μετακομίζουν στην Αθήνα. Η Palmer στο μέλλον θα στηρίξει τον ποιητή τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά, βοηθώντας τον στην υλοποίηση της Δελφικής Ιδέας, η οποία είχε παγκόσμια απήχηση. Το ζευγάρι αγαπά τη φύση και την αρχαία ελληνική ιστορία και κατά καιρούς μένουν σε Λευκάδα, Συκιά Κορινθίας, Σαλαμίνα, Κηφισιά και Δελφούς. 

Η μαγκιά του Νταλάρα.

Του Κώστα Γιαννακίδη

Μια καρέκλα εκτοξεύεται προς τη σκηνή-θα τη δείτε στο βίντεο. Έχουν προηγηθεί γιαούρτια. Και καφέδες. Και εκατοντάδες ύβρεις. Όμως ο Νταλάρας παραμένει εκεί (και τραγουδάει). Και αρνείται να υποχωρήσει μπροστά στην ανώνυμη αλητεία, στον άθλιο τσαμπουκά που θα ιδιοποιηθεί τον χαρακτηρισμό της δίκαιης οργής για να διεκδικήσει αποδοχή.

Τι είναι αυτοί οι τύποι που βρίζουν τον Νταλάρα; Μικρή σημασία έχει, δεν θα μάθουμε ποτέ αν και στα σχόλια από κάτω θα μπουν ένα σωρό βολικές γενικεύσεις με χώρο για όλους. Επίσης θα μας πουν ότι η «δίκαιη οργή» δεν στρέφεται απαραιτήτως κατά του προσώπου, αλλά εναντίον αυτού που συμβολίζει ο Νταλάρας. Δηλαδή τι στο διάολο συμβολίζει ο Νταλάρας;

Ο φευγάτος των Βαρδουσίων.

Του Κώστα Ζυρίνη

Στέκει μονάχο του, παράταιρο, σ’ ένα ελάτινο δάσος στα Βαρδούσια. Ένα παλιό, εγκαταλειμμένο λεωφορείο κάποιου ΚΤΕΛ. Λίγοι γνωρίζουν την ιστορία που κουβαλάει. Ότι χρησιμοποιήθηκε δηλαδή από έναν άνθρωπο της πόλης για να πλησιάσει τη Φύση και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής…

Σαν παραμύθι γύρω απ το τζάκι του ορεινού καταφύγιου:  Ήτανε, λέει, ένας ραλίστας, ένας άνθρωπος της ταχύτητας. Της έντασης. Της νίκης και της δόξας. Άλκης, ή κάτι τέτοιο, μαζί με κάποιο επίθετο που δεν συγκράτησα, γιατί απλώς δεν είχα λόγο να το κάνω. Τι περιμένεις, κουβέντες φευγάτες του κονιάκ μετά από τόσες ώρες ανέβασμα στο βουνό, με το χιόνι ίσαμε το γόνατο. Κουβέντες με άγνωστους που γίνονται οικείοι και μόνο γιατί έφτασαν μέχρις εδώ.  Κάτι συνέβη όμως σε κείνη την περιοχή του μυαλού του ραλίστα, στην περιοχή που ήταν μόνο δική του, όπου οι δάφνες δεν έχουν θέση. Κάτι συνέβη και χάθηκε απότομα από τα Ράλι Ακρόπολις, απ τη δημοσιότητα κι απ τον κοινωνικό του πυρήνα καθώς φαίνεται. Οριστικά και αμετάκλητα. Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς θόρυβο. Έτσι, σαν παραμύθι που δεν τέλειωσε. 

ΥΠΑΤΙΑ η Αλεξανδρινή (370-415 μ.Χ)

Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν ο χώρος μιας μικρής επιστημονικής αναγέννησης και αυτή φωτίστηκε από την πιο διάσημη ανάμεσα στις γυναίκες επιστήμονες και φιλοσόφους. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα συχνά είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας. Αυτή η ευγενής γυναίκα ξεχωρίζει στις σελίδες της ιστορίας σαν η μεγαλύτερη από τους μάρτυρες Εθνικούς.

Η Ζωή της

Όταν γεννήθηκε η Υπατία το 370 μ.Χ., η διανοητική ζωή της Αλεξάνδρειας βρισκόταν σε κατάσταση επικίνδυνης σύγχυσης. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γινόταν χριστιανική και όλο και πιο συχνά δεν ήταν μόνο ο χριστιανός ζηλωτής που έβλεπε αιρέσεις και σατανισμό στα μαθηματικά και στην επιστήμη: «οι μαθηματικοί έπρεπε να κατασπαραχθούν από θηρία ή να καούν ζωντανοί» (McCabe). Μερικοί από τους χριστιανούς Πατέρες αναβίωσαν τις θεωρίες της επίπεδης γης και του σύμπαντος ως στερέωμα. Στην Αλεξάνδρεια ο Θεόφιλος, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, υποκινούσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Εθνικών (Ελλήνων), Εβραίων και Χριστιανών. Δεν ήταν μια και τόσο ευμενής εποχή για να είναι κανείς επιστήμονας, ή φιλόσοφος.

Ο πατέρας της Υπατίας, ο Θέων, ήταν μαθηματικός και αστρονόμος στο Μουσείο. Επέβλεπε από κοντά κάθε πλευρά της εκπαίδευσης της κόρης του. Σύμφωνα με το μύθο, ήταν αποφασισμένος να γίνει η κόρη του ένα ‘τέλειο ανθρώπινο ον’ – ήταν η εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν κάτι παρακάτω από άνθρωποι! Ήταν προσωπική μαθήτρια του Πλούταρχου και ανατράφηκε στις θεμελιώδεις αρχές της Πλατωνικής Σχολής. Η Υπατία ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή νέα. Ταξίδεψε στην Αθήνα και την Ιταλία και εντυπωσίαζε όσους συναντούσε με την εξυπνάδα και την ομορφιά της. 

Τίτλοι τέλους για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.

Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος, μετά από πολύωρη μάχη που έδωσαν οι γιατροί  να τον κρατήσουν στη ζωή. Τον Θ. Αγγελόπουλο παρέσυρε μοτοσικλέτα στην περιφερειακή οδό Δραπετσώνας, μετά το πρώτο τούνελ, στο ρεύμα προς Κερατσίνι. Ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από τη μοτοσικλέτα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οδηγός της μοτοσικλέτας ήταν ειδικός φρουρός εκτός υπηρεσίας, ο οποίος νοσηλεύεται εκτός κινδύνου στο Αττικό Νοσοκομείο. Όπως ανακοίνωσε ο διευθυντής της χειρουργικής κλινικής Ευάγγελος Χατζηγιαννάκης, εξαντλήθηκε κάθε πιθανότητα για να διατηρηθεί στη ζωή ο Θ. Αγγελόπουλος. «Προσπαθήσαμε να κάνουμε τα πάντα, όμως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν είναι πλέον μαζί μας. Είχε ρήξη στον σπλήνα και στον αριστερό νεφρό ενώ συντριπτικό ήταν το κάταγμα που είχε στο ιερό οστούν με αποτέλεσμα την ακατάσχετη αιμορραγία.  Όταν παραλάβαμε τον ασθενή, είχε ήδη σταματήσει η καρδιά του και λειτουργούσε με μηχανική υποστήριξη. Εμείς συνεχίσαμε την προσπάθεια παρόλα αυτά αν και ήταν πολυτραυματίας».

Ο ποιητής της Έβδομης Τέχνης

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1935.

Περπάτησε πάνω στα νερά ο Γκλέτσος!

Με τη βοήθεια των χερουβείμ Mega και Antenna που του κρατούσαν το χέρι, ο δήμαρχος Στυλίδας έστειλε σε όλους ένα μήνυμα για τη δύναμη της Πίστης και των Media, αυτή τη σημαντική μέρα για την Ορθοδοξία και τα πρωϊνάδικα.

Στιγμές εορταστικής κατάνυξης έζησαν όσοι παρευρέθησαν στη Στυλίδα για να παρακολουθήσουν τον Αγιασμό των Υδάτων από τον Μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικόλαο που σε συνεργασία με τον Δήμαρχο Απόστολο Γκλέτσο προσπάθησαν να βοηθήσουν το Αγιο Πνεύμα να διαπεράσει πιο αποτελεσματικά τις ψυχές των πιστών, προσθέτοντας νέα διάσταση και λάμψη στη γιορτή.

Μάλιστα κάποια στιγμή, ο Απόστολος Γκλέτσος, έφτασε σε τέτοιο σημείο ψυχικής ανάτασης και έκστασης από την δύναμη που του έδωσε ο Σταυρός, ώστε ανανήφθηκε πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και άρχισε για μερικά λεπτά να περπατάει πάνω στο νερό, ενώ από δίπλα του τα Χερουβείμ των καναλιών, έψελναν το Ωσαννά! 

Quiz.

Υπάρχουν τρεις ερωτήσεις κλιμακούμενης δυσκολίας σχετικές με αυτή τη φωτογραφία:

1. Που βρίσκονταν αρχικά αναρτημένη αυτή η πινακίδα-έργο τέχνης;

2. Σε ποιο σημείο της Γης βρίσκεται τώρα και ποιου κυρίου το σαλόνι κοσμεί;

3. Ποιος είναι ο καλλιτέχνης-δημιουργός της;

Ο πολίτης του κόσμου αραχωβίτικης καταγωγής μουσικός Νικόλαος Λαάρης στο ΒΗΜΑ.

Νικόλαος Λαάρης: «Η µουσική ήταν η γλώσσα µου και µου άνοιγε πόρτες». Το ταξίδι του πιανίστα δεν σταµατά ποτέ και το «ντύνει» πάντα η µουσική.

Ο πατέρας µου ήταν παιδί της Κατοχής και του Εµφυλίου. Μετά τον Εµφύλιο έφυγε στην Αυστρία για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική. Στον πολυσύχναστο δρόµο όπου έµενε για να συγκεντρωθεί άκουγε συνέχεια κλασική µουσική. Του οφείλω ευγνωµοσύνη που µε προέτρεψε: «Γίνε µουσικός για να είσαι ελεύθερος». Εκτός από την παρότρυνση του πατέρα µου, στη ζωή µου είχα µια µεγάλη ατυχία και τύχη µαζί. Είχα χρόνιο βρογχικό άσθµα, µε αποτέλεσµα να µην µπορώ να παίζω πολύ µε τα άλλα παιδιά και να περνάω πολλές ώρες στο σπίτι. Ετσι λοιπόν έγινα µουσικός.

Το όνοµά µου είναι Νικόλαος Λαάρης. Γεννήθηκα το 1970 στη Μάνδρα Αττικής και περνούσα όλα µου τα καλοκαίρια στο χωριό του πατέρα µου, στην Αράχοβα. Μεγάλωσα στου Γκύζη, πήγα σε δηµόσιο σχολείο και ήµουν άριστος µαθητής. Θυµάµαι καλά το 1982, τη νέα εκπαιδευτική πολιτική που έφερε σε απόγνωση τους γονείς µου. Η νέα «φιλοσοφία» ήταν ότι όλοι ήµασταν καλοί, χωρίς να χρειάζεται να ιδρώνουµε. Αυτό, νοµίζω, έγινε επικρατούσα πολιτισµική σταθερά της κοινωνίας µας. Οταν όλοι θεωρούνται εξίσου καλοί, είναι επόµενο αυτός που θα κάνει την επιλογή να διαλέξει τον συγγενή του. Αυτή η πολιτική ισοπέδωσης ξεκίνησε τότε.

Νέο απόκτημα για το Μουσείο Καραθεοδωρή.

Η αυθεντική γραπτή επικοινωνία και αλληλογραφία του παγκόσμιας φήμης κορυφαίου Έλληνα μαθηματικού του 20ού αιώνα Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, με διακεκριμένους Έλληνες μαθηματικούς της εποχής του αποτελεί το νέο απόκτημα του Μουσείου Καραθεοδωρή στην Κομοτηνή.

Οι χειρόγραφες επιστολές ανταλλάχθηκαν στο διάστημα πριν από το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και κατά τη διάρκειά του, σε μια πολυκύμαντη και ταραγμένη περίοδο για όλη την Ευρώπη και για την κατοχική Ελλάδα, κατά την οποία ωστόσο οι Έλληνες επιστήμονες της εποχής συνέχιζαν να συνομιλούν και να αλληλογραφούν με συναδέλφους τους και να υπηρετούν την επιστήμη τους με το ίδιο πάθος και την ίδια φλόγα, παρά τις αντίξοες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.

Η σχοινοβασία στην άβυσσο και οι τέσσερις προτάσεις για την εθνική διαχείριση της κρίσης του χρέους.

Του Μίμη Ανδρουλάκη

Η Ελλάδα σχοινοβατεί ανάμεσα σε δύο αβύσσους. Κάθε στιγμή μπορεί ένα παραπάτημα ή ακόμα και τυχαίο συμβάν να οδηγήσει σε ελεύθερη πτώση. Άβυσσο εκτός, καθώς διαπληκτίζονται δημόσια θεμελιώδεις παράγοντες της ευρωζώνης σχετικά με το ελληνικό ζήτημα. Η σχέση αμοιβαίας «πυρηνικής» καταστροφής Ελλάδας – Ευρωζώνης δεν προστατεύει στο 100% τη χώρα μας καθώς γίνονται νέοι κυνικοί υπολογισμοί για τη σύγκριση κόστους – οφέλους από ενδεχόμενη εγκατάλειψή μας σε χρεωκοπία.

Τις τελευταίες μέρες οι αγοραστές ομολόγων των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης και ασφαλίστρων κινδύνου (CDS) αποθρασύνονται και εκβιάζουν: » ή ανακοινώνετε την Ελλάδα σε κατάσταση default και πληρώνονται τα συμβόλαια των ασφαλίστρων κινδύνου ή αποσυρόμαστε από την αγορά ομολόγων της περιφέρειας και συνεπώς μετατρέπουμε σε νέο αδύνατο κρίκο την Ιταλία. Διαλέξτε: θα θυσιάσετε την Ελλάδα ή την Ιταλία;»

Βίντεο: Όταν ο Βέγγος μάγεψε ως ποδοσφαιριστής!

Στις 20 Μαρτίου του 1978 διεξήχθη στο ιστορικό γήπεδο της ΑΕΚ ένα φιλικό παιχνίδι ανάμεσα σε Ηθοποιούς και Δημοσιογράφους. Η αναμέτρηση πραγματοποιήθηκε για την ενίσχυση του ταμείου των καλλιτεχνών καθώς είχαν κατέβει σε απεργία λόγω της κόντρας τους με τη κρατική τηλεόραση η οποία δεν τους αναγνώριζε τα πνευματικά δικαιώματα.

Μεταφερόμαστε για λίγο στο… 2011 και σε ένα φανταστικό παρόμοιο παιχνίδι. Ζήτημα εάν ο αγώνας διεξαγόταν μπροστά σε συγγενείς και φίλους. Η παρουσία όμως του Θανάση Βέγγου σε εκείνο το φιλικό οδήγησε τον κόσμο να αναζητεί εισιτήρια στην μαύρη αγορά(!) πληρώνοντας μέχρι και 120 δραχμές αντί των 80 δραχμών που κόστιζαν.

Η «Αθλητική Ηχώ» μάλιστα φιλοξενούσε την προηγούμενη μέρα δηλώσεις του Θανάση στις οποίες «απειλούσε» ευθέως τους αντιπάλους με το δυνατό του όπλο… τα γρήγορα του πόδια! «Θα τους σκάσω στο τρέξιμο και θα βάλω δύο γκολ«

Τα «δώρα» του Μπιν Λάντεν.

Του Αντώνη Φουρλή από το protagon.gr

Όπως και να το δει κανείς, ο θάνατος του Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι ο θάνατος ενός θρύλου. Για τους φανατικούς μουσουλμάνους που τον πίστεψαν τυφλά. Και για τους Αμερικανούς που τον φοβήθηκαν, τον μίσησαν ως τον μεγαλύτερο εχθρό του έθνους τους. Ο 7ος γιος και το 17ο παιδί (από τα 50 και βάλε του πατέρα του) που γεννήθηκε το 1957. Ένας γόνος πάμπλουτης και πανίσχυρης οικογένειας, που εγκατέλειψε τον άνετο βίο του δισεκατομμυριούχου για να γίνει ένας ασκητής μουσουλμάνος. Ενας ήρωας για τα ριζοσπαστικά στοιχεία του μουσουλμανικού κόσμου, “από την Αίγυπτο μέχρι την Τσετσενία, από την Υεμένη μέχρι τις Φιλιππίνες, κάτω από την σημαία της Αλ Κάιντα και με το όραμα να δημιουργήσει μία αδελφότητα χωρίς σύνορα για το ριζοσπαστικό Ισλάμ”, όπως έγραψαν χθες οι New York Times στο μακροσκελές βιογραφικό του.

Καλό Ταξίδι Καλέ Μας Άνθρωπε Θανάση.

Απόψε σιωπηλοί.

Ο Χατζιδάκις ξεσκονίζει παρτιτούρες, ο Άσιμος με τον Παύλο κουρδίζουν κιθάρες, ο Λοίζος έπιασε στυλό να γράψει, ο Ξυδούς με το Μανώλη Ρασούλη τριγυρνάνε ανήσυχοι και σιγοτραγουδάνε. Όλοι έτοιμοι, περιμένουν το μπαγλαμαδάκι του Νικόλα. Ε ρε γλέντια σήμερα στην απάνω γειτονιά…

Στην κάτω γειτονιά ήρθε Μεγάλη Παρασκευή πριν την Μεγάλη Βδομάδα… *

* Σχόλιο  από την ιστοσελίδα Νίκος Παπάζογλου (Αθάνατος) στο facebook.

Ραγίζει απόψε η καρδιά.

Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει τραγουδήσει αυτό το τραγούδι;

Αντίο Νίκο.