Πρόγραμμα συνδιάσκεψης στην Αράχωβα 10-11 Νοεμβρίου 2012

Μετάθεση ημερομηνίας διεξαγωγής της συνδιάσκεψης

Δήμος Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας
Δημοτική Ενότητα Αράχωβας
Τοπικό Συμβούλιο

ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ
Αράχωβα – Παρνασσός – Η ανάπτυξη που θέλουμε

Το Τοπικό Συμβούλιο της Δημοτικής Ενότητας Αράχωβας του Δήμου Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας για την καλυτερη προετοιμασια της συνδιάσκεψης , μεταθέτει τον χρόνο διεξαγωγής της στις 10-14 Νοεμβρίου 2012

Καλουνται οι συμπολιτες μας και ολοι οι φιλοι της Αραχωβας να δηλωσουν την συμμετοχη τους στην οργανωτικη επιτροπη στο email : sinparnas2012@gmail.com η στο τοπικο συμβουλιο (Εφη Ιγγλεζου …τηλ:6945158254)
Η θεματολογια της συνδιασκεψης προτεινεται παρακατω και είναι ανοικτη.

Το Δημόσιο Χρέος στη Δεκαετία του Ευρώ, με το «μάτι» της… Πρακτικής Αριθμητικής !

Του Στέργιου Γ. Μπακολουκά

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Από το ποίημα του Κ. Παλαμά “Ο Γκρεμιστής”

*Παρ’ όλο που η καθιέρωση του ευρώ άρχισε την 01/01/2001, τα στοιχεία που παρατίθενται στον πίνακα αρχίζουν από το 2000, διότι είναι στοιχεία βάσης που   ισχύουν  την 31/12/2000 και είναι αυτά δηλαδή, που παραλαμβάνει το ευρώ!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          **Το  Πρωτογενές Αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα) ισούται με την αφαίρεση των μη πιστωτικών εσόδων του Δημοσίου ( πιστωτικά έσοδα είναι ο νέος δανεισμός για   την κάλυψη του  ελλείμματος, μη πιστωτικά έσοδα είναι όλα τα έσοδα του κρατικού  προϋπολογισμού)  από τις πρωτογενείς δαπάνες, οι οποίες είναι όλα τα έξοδα του Δημοσίου, εκτός από τις δαπάνες για την  εξυπηρέτηση    του  χρέους.

Πηγές: α) Επεξεργασία Ισολογιστικών στοιχείων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους 2000 -2009.
β) Το Πρωτογενές Αποτέλεσμα από την Τράπεζα της Ελλάδος, Στατιστικό  Δελτίο    Οικονομικής        Συγκυρίας, διάφορα τεύχη.
γ) Προϋπολογισμοί Ελληνικού Κράτους 2000-2009.

Η ΜΕΛΕΤΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΙΝΑΚΑ (για ευκολότερη ανάγνωση κλικ πάνω του) μας δείχνει καθαρά τον τρόπο με τον οποίο η χώρα, για άλλη μια φορά, μπήκε στη διαδικασία του ξεπουλήματος μέσα από την γιγάντωση του εξωτερικού της χρέους.

Σύνοδος Κορυφής: Δεν έγιναν όλα, έγιναν όμως πολλά.

Tου Γερασιμου Γεωργάτου

«Δεν έγιναν όλα, έγιναν όμως πολλά». Με αυτή τη φράση θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, 28 – 29 Ιουνίου 2012, σε σχέση με την πολυεπίπεδη κρίση που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και με δεδομένο το δυσμενή συσχετικό δυνάμεων με πλειοψηφία συντηρητικών κυβερνήσεων. Πιο συγκεκριμένα, οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν: α) την πιλοτική εφαρμογή του ομολόγου έργων β) τη διάθεση κονδυλίων ύψους 120 δις ευρώ για την ανάπτυξη στους τομείς των μεταφορών, της ενέργειας και της ψηφιακής τεχνολογίας γ) τη δυνατότητα επέμβασης μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας στην αγορά ομολόγων ώστε να συμπιέζονται τα επιτόκια των χωρών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δ) την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), ώστε να μην εγγράφονται τα σχετικά κονδύλια στους δημόσιους προϋπολογισμούς και αυξάνουν το έλλειμμα. Το τελευταίο θα ισχύσει άμεσα για την Ισπανία, την Ιταλία και μάλλον για την Ιρλανδία ε) τη δημιουργία ενός υπερεθνικού φορέα που θα εποπτεύει τις τράπεζες των 17 κρατών – μελών της Ευρωζώνης που αποτελεί το πρώτο βήμα προς την τραπεζική ένωση.

Ως προς τις συμμαχίες και τις αντιθέσεις, παρακολουθήσαμε την αντιπαράθεση της ομάδας των κρατών, κυρίως του νότου, που θέλουν να αντιμετωπιστεί συνολικά το πρόβλημα του ευρωπαικού χρέους (Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία), με την ομάδα των κρατών, κυρίως του βορά, με προεξάρχουσα τη Γερμανία που επέμενε στην προτεραιότητα της συντονισμένης δημοσιονομικής προσαρμογής και μάλιστα με σχεδόν απολύτως ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ως προϋπόθεση και προτεραιότητα για οποιαδήποτε παραχώρηση.

Η Ισπανία και η Ιταλία έδωσαν σκληρή μάχη για να αποφύγουν μελλοντική επίσκεψη της ‘τρόικα’ στις πρωτεύουσες τους, απαιτώντας να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες τους απευθείας απο τον EFSF και μετά από τον διάδοχό του ESM. Αρνήθηκαν την καθιερωμένη μέχρι τώρα ‘συνταγή’ όπου συνάπτονται κρατικά δάνεια και επομένως αυξάνεται το δημόσιο χρέος, όπως έγινε με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τα ταμεία στήριξης.

Οι ηγέτες της ευρωζώνης συμφώνησαν σήμερα να αναλάβουν επείγουσα δράση για να μειώσουν τα αυξανόμενα κόστη δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας και για να δημιουργήσουν ως το τέλος της φετινής χρονιάς ένα ενιαίο εποπτικό σώμα για τις τράπεζες της ευρωζώνης, πρώτο βήμα προς μια ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση.

Ανταποκρινόμενη στα αιτήματα των ηγετών της Ισπανίας και της Ιταλίας, μια μεταμεσονύκτια σύνοδος κορυφής των 17 χωρών της ευρωζώνης συμφώνησε ότι τα ταμεία στήριξης της ζώνης του ευρώ θα μπορούν να χρησιμοποιούνται για τη σταθεροποίηση των αγορών ομολόγων χωρίς να εξαναγκάζονται οι χώρες που συμμορφώνονται προς τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ να υιοθετούν επιπλέον μέτρα λιτότητας ή οικονομικές μεταρρυθμίσεις. 

Το Ταμείο

Του Στέργιου Μπακολουκά

– «Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε προς τα που να τραβήξω από εδώ;» Ρώτησε η Αλίκη.
– «Αυτό εξαρτάται κατά πολύ από το που θες να πας…» είπε η γάτα.
– «Δε με ενδιαφέρει που…» είπε η Αλίκη.
– «Τότε δεν έχει σημασία ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσεις…» είπε η γάτα.
Από το παραμύθι του Λιούις Κάρολ
Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων.

ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ μιας επιχείρησης , ενός Οργανισμού , ενός Κράτους, είναι αυτό που πρώτα απ’ όλα αναλαμβάνει και ελέγχει ένας νέος διαχειριστής , πρόεδρος  ή Υπουργός Οικονομικών αντίστοιχα.

ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ είναι αυτό που φανερώνει τα υπάρχοντα διαθέσιμα κεφάλαια, που προβλέπει τις εισροές νέου χρήματος και που δίνει στοιχεία για τον τρόπο πληρωμής των μελλοντικών δαπανών.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ λοιπόν όταν με το καλό ο νέος υπουργός Οικονομικών, που θα προκύψει από την οσονούπω  Κυβέρνηση, ορκιστεί , θα πάει στο Υπουργείο του  να παραλάβει και να ελέγξει το Ταμείο του Ελληνικού κράτους, για να μπορέσει να προγραμματίσει τα ποσά που απατούνται για την πληρωμή των  συντάξεων,  των μισθών, καθώς και των άλλων υποχρεώσεων του κράτους.  Αυτός  ο νέος Υπουργός λοιπόν  όταν μεταβεί στο Υπουργείο Οικονομικών για να παραλάβει το ταμείο, ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΔΥΝΗΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ.  Το Ταμείο  έχει παραδοθεί ήδη στη μόνιμη επιτροπή εποπτείας των δημοσιονομικών της χώρας, η οποία ήρθε και εγκαταστάθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών στις 8/5, μόλις δύο μέρες μετά τις εκλογές του Μαΐου, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις των δυο συνεταίρων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προς τους δανειστές μας.

Μια άλλη λύση.

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Τι θα συμβουλεύαμε τον κ. Hollande να πει στην κα. Μέρκελ ώστε να σπάσει το αδιέξοδο; Τι θα συμβουλεύαμε τον επόμενο έλληνα πρωθυπουργό, όποιος κι αν είναι αυτός, να απαντά όταν ξένοι δημοσιογράφοι τον ρωτούν: «Λέτε ότι θέλετε μια «άλλη» ευρωπαϊκή λύση από αυτή των Μνημονίων. Πώς την βλέπετε αυτή την λύση;»

Σήμερα όλοι μας εστιάζουμε στο κατά πόσον ο κ. Schauble και οι λοιποί ισχυροί της Ευρώπης πραγματικά το εννοούν όταν απειλούν την Ελλάδα με εκπαραθύρωση από την ευρωζώνη ή αν μπλοφάρουν. Κατανοητό. Θλιβερό, όμως, συνάμα καθώς, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει με εμάς, η Ευρώπη καταρρέει. Μια προσεκτική ματιά προς Μαδρίτη, Άμστερνταμ, Ρώμη, Δουβλίνο και Λισαβόνα αποκαλύπτει το μέγεθος της Κρίσης. Ο κ. Hollande, καθ’ όλα συντηρητικός πολιτικός (ανεξάρτητα από τις προεκλογικές του κορώνες), δεν διακινδυνεύει σήμερα τον γαλλο-γερμανικό άξονα για το θεαθείναι αλλά επειδή «τρέμει» την ώρα και την στιγμή που αποκαλυφθεί η ανικανότητα της Γαλλικής οικονομίας να παραμείνει δεμένη με την Γερμανική στο πλαίσιο της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ.

Προαπαιτούμενα ελπίδας.

Του Γιάννη Βαρουφάκη.

Την περασμένη Κυριακή, η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος. Την Δευτέρα που ακολούθησε άρχισε να προδιαγράφεται μια δεύτερη ήττα: η ήττα της Αντι-μνημονιακής παράταξης. Έτσι είναι. Στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο. (Αυτή δεν ήταν άλλωστε η μοίρα των λαών την δεκαετία του 1930, η οποία ακολούθησε μετά το 2008 της εποχής εκείνης; Μετά το 1929; Τότε δεν ηττήθηκαν μαζί τόσο οι συντηρητικοί-μεν-φιλελεύθεροι-δε αστοί όσο και η Αριστερά;)

Η ήττα της παράταξης του Μνημονίου οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Η λογική του Μνημονίου δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων (όσο χρηστή και αποτελεσματική να ήταν η διακυβέρνηση των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαμε) να πετύχει τον βασικό στόχο του Μνημονίου: την αποτροπή – μέσω τεράστιων δανείων και αυστηρής λιτότητας – της πτώχευσης του δημοσίου και της περαιτέρω βύθισης της πραγματικής οικονομίας στην όλο και επιταχυνόμενη Ύφεση. (Πόσο δε μάλιστα που η εν λόγω διακυβέρνηση κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν!)

Η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης θα έρθει (εκτός κι αν μεσολαβήσει μια αλλαγή στάσης από τον Σύριζα) λόγω μιας άλλης εξ ίσου στυγνής πραγματικότητας: Η Ελλάδα μπορεί να βγει από αυτή την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις όσο μπορούσε το Ohio, ανεξάρτητα και αυτόνομα από την υπόλοιπη Αμερική, να βγει από την Μεγάλη Ύφεση το 1931. Σε καμία των περιπτώσεων! Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης.

Οι πλούσιοι ψάχνουν το μέλλον κι οι φτωχοί το παρελθόν.

Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση στον χρόνο είναι προσανατολισμένες οι αναζητήσεις των χρηστών στο Google, ανάλογα με το αν αυτοί προέρχονται από πλούσιες ή από πιο φτωχές χώρες. Μια νέα πρωτότυπη βρετανο-αμερικανική επιστημονική έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η συμπεριφορά των χρηστών στις μηχανές αναζήτησης εξαρτάται από το επίπεδο του ανά κεφαλή Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) στη χώρα τους. Όσο πιο ψηλό είναι το ΑΕΠ ανά κεφαλή, τόσο πιο πολύ οι ερωτήσεις και αναζητήσεις αφορούν το μέλλον, ενώ όσο πιο χαμηλό είναι το ΑΕΠ ανά κεφαλή, τόσο πιο πολύ οι πληροφορίες που οι χρήστες ψάχνουν, αφορούν το παρελθόν. 

Λεηλάτησαν ΑΕΙ, ΤΕΙ, Νοσοκομεία.

Του Γιώργου Δελαστίκ.

Τραβούν τα μαλλιά τους οι πρυτάνεις των ελληνικών πανεπιστημίων, οι πρόεδροι των ΤΕΙ και οι διοικητές των δημόσιων νοσοκομείων. Ξαφνικά, ο ένας μετά τον άλλον ανακαλύπτουν ότι οι καταθέσεις που είχαν τα ιδρύματα των οποίων προΐστανται στην Τράπεζα της Ελλάδος… έχουν κάνει φτερά σχεδόν ολοσχερώς! Το κεντρικό τραπεζικό ίδρυμα της χώρας, χωρίς να τους ρωτήσει, κατ’ εντολήν της κυβέρνησης είχε μετατρέψει εν κρυπτώ τα αποθεματικά των ΑΕΙ, των ΤΕΙ και των νοσοκομείων σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, τα οποία στη συνέχεια… «κούρεψε» με το περιβόητο PSI – δηλαδή καταλήστεψε τα λεφτά των ανώτατων και ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και των δημόσιων νοσοκομείων!

Οσο πιο συνετή και συντηρητική διαχείριση έκανε το κάθε ίδρυμα τόσο μεγαλύτερη ζημιά υπέστη με το κόλπο αυτό.

Φρανκφούρτη – Βερολίνο 1Χ2

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις. 

Τελευταία ευκαιρία.

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Άλλη μια φορά, τα «μέσα ενημέρωσης», τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, στενάζουν πάνω από το λάθος ερώτημα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα συμφωνηθεί η νέα δανειακή σύμβαση Ελλάδας-τρόικας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν (κι όχι εάν) δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί η αποτυχία της.

Το ότι θα αποτύχει είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη (εδώ και πολλούς μήνες) βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα (Δεκέμβριο), τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα (Ιανουάριο), και την ανεργία να πετάει στο 20,9% (από 18.2% τον αμέσως προηγούμενο μήνα), το «πλάνο» του Μνημονίου Νο.2 βρίσκεται ήδη νοκ άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο. (Μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα «πλάνο» που βασίστηκε στην υπόθεση ότι εντός του πρώτου τριμήνου του 2012 η οικονομία θα έχει ήδη σταθεροποιηθεί.)

Οπότε, ας περάσουμε χωρίς χρονοτριβή στο ερώτημα που δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοούμε: Τι θα γίνει όταν η αποτυχία της νέας σύμβασης γίνει το ίδιο ξεκάθαρη με εκείνη της πρώτης (του Μνημονίου Νο.1);

Ας κοπιάσουν.

Του Γιάννη Βαρουφάκη.

Το ότι κάποιοι γερμανοί πολιτικοί κατέγραψαν αυτά που σκέφτονταν από καιρό, είναι φυσιολογικό και θεμιτό. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προτιμώ την ειλικρίνεια από την διγλωσσία. Έτσι κι αλλιώς δεν το κρύβουν εδώ και καιρό. Ας το γράψουν κιόλας. Στο μυαλό τους η Ελλάδα φαντάζει ως ένα δυσβάστακτο, όλο και αυξανόμενο, βάρος. Αν πρέπει να το σηκώνουν, στέλνοντας όλο και περισσότερα δισεκατομμύρια στην Αθήνα (ανεξάρτητα του αν η δική μας κυβέρνηση δικαιούται να τα χρησιμοποιήσει υπέρ της ελληνικής οικονομίας), είναι λογικό να απαιτήσουν, μετά από ένα σημείο, να αποκτήσουν και επίσημα εκτελεστική εξουσία στους κόλπους της ελληνικής κυβέρνησης, του ελληνικού κράτους.

Το θέμα είναι ότι όταν αυτή η σκέψη καταγράφηκε σε κείμενο, το οποίο κατόπιν διέρρευσε στους Financial Times, έδωσε το πάτημα στους δικούς μας πολιτικούς, στον Υπουργό Οικονομικών συγκεκριμένα, να παρουσιάσουν ένα δικό τους σπαρακτικό μονόπρακτο με τους ίδιους στον ρόλο των πατριωτών που εξανίστανται για την κατάφορη παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ανοησίες! Και από τις δύο μεριές.

Το Βερολίνο θάβει Ελλάδα και Ευρώπη.

Του Γιώργου Μαλούχου

Νά ‘μαστε λοιπόν τώρα μπροστά σε κάτι καταπληκτικό: η δήθεν γερμανική «αλληλεγγύη» προς την Ελλάδα εκφράζεται με τις πιέσεις προς τους ιδιώτες για χαμηλότερα επιτόκια στο PSI, την ώρα που τα επιτόκια που εξακολουθεί και απολαμβάνει η ίδια η Γερμανία, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, από το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα, είναι πολύ μεγαλύτερα, περίπου τοκογλυφικά! Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα, η Γερμανία όχι μόνον δεν βοηθά, αλλά, αντίθετα, με την ασφυκτική διασύνδεση που ασκεί ανάμεσα στο PSI και την καταστροφή των νέων όρων που επιβάλλει για τη νέα δανειοδότηση, το δυσκολεύει.

Ακόμα και ο Νταλάρα δεν ασχολείται με μισθούς και συντάξεις. Δεν εξαρτά από εκεί την ανταλλαγή. Κουβέντα δεν  λέει.  Η Γερμανία το κάνει και, βεβαίως, πολύ σκληρά, το κάνει και ο Τόμσεν. Πέραν του ότι είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι ο ρόλος του «κακού» στον Τόμσεν είναι ερήμην της γερμανικής πλευράς, που απλώς τον βάζει μπροστά, θα πρέπει και να θυμηθεί ότι πριν από την προσφυγή στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, η Γερμανία ήταν πάλι που έθετε ως απαράβατο όρο την εμπλοκή του ΔΝΤ στο ελληνικό πακέτο. Εκείνη επέβαλε την εμπλοκή του. Ετσι μπήκε το ΔΝΤ στο «παιγνίδι». Αν είχε κρίση χρέους η Οκλαχόμα, δεν θα το έβαζε ποτέ η Ουάσιγκτον: και αυτό ακριβώς σημαίνει πολιτική ένωση, την οποία κατά τα λοιπά η κυρία Μέρκελ διαρκώς επικαλείται… Και, φυσικά, ούτε που να ακούσει το Βερολίνο για ενδεχόμενο συμμετοχής της ΕΚΤ ή και των ευρωπαϊκών χωρών στο PSI: δεν περιλαμβάνεται λένε κάτι τέτοιο στη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου. Φυσικά. Πώς να περιλαμβάνεται; Εκείνοι την έφτιαξαν. Δεν πρόκειται  περί συμφωνίας, αλλά περί δικής τους μονομερούς απόφασης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους και μόνον… Επίσης, ούτε που να ακούσει και για το ευρωομόλογο, το οποίο ζητούν άπαντες σήμερα. 

Θετικές εξελίξεις για την «Φορμαέλα Αράχωβας».

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ της Βουλευτού Βοιωτίας Βασιλικής Τσόνογλου – Βυλλιώτη

Θέμα: Θετική απόφαση ΕΦΕΤ για την φορμαέλα Αράχωβας

Επιτυχή έκβαση είχε η κινητοποίηση της Βουλευτή Βοιωτίας Βασιλικής Τσόνογλου – Βυλλιώτη σε σχέση με την λειτουργία των χώρων παρασκευής της «φορμαέλας» και τη διάθεση της σε Πανελλήνια κλίμακα.

Με απόφαση του ο ΕΦΕΤ διευκρινίζει ότι «οι αδειοδοτημένες γαλακτοκομικές εγκαταστάσεις της Αράχωβας που επεξεργάζονται το γάλα δύνανται να διαθέτουν το τυρί “Φορμαέλα Αράχωβας Παρνασσού” σε ολόκληρη την Ελληνική Επικράτεια» και όχι μόνο στα σημεία πώλησης και παρασκευής στην Αράχωβα όπως ίσχυε μέχρι πρόσφατα..

Η απόφαση αυτή αποτελεί καρπό των προσπαθειών της Βουλευτή η οποία μαζί με τους κτηνοτρόφους της Αράχωβας είχαν επισκεφτεί τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ κ. Γιάννη Μίχα στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη.

Αναλυτικά σε σχετικό έγγραφο του ο ΕΦΕΤ επισημαίνει: 

Αι Βασίλης αυτόχειρας.

Η επόμενη του Αι Γιαννιού είναι μέρα αποκαθήλωσης. Μαζεύουμε επιμελώς τα χριστουγεννιάτικα στολίδια σε κούτες για να τα ξαναβρούμε στη θεση τους την επόμενη  χρονιά.

Έχει κάτι από αποχωρισμό, αλλά η σημερινή επιφύλασσε και μια πρόσθετη οδυνηρή έκπληξη. Μπαίνοντας το πρωί στο καθιστικό αντικρίσαμε το τραγικό θέαμα του Αι Βασίλη κρεμασμένου απ´ το φωτιστικό με ένα σημείωμα από κάτω.

 «Οι προμηθευτές δεν μου δίνουν υλικά με πίστωση, τα ξωτικά μπήκαν στην εφεδρεία κι εγώ δεν μπορώ να παράξω τίποτα μόνος μου. Άφησα χιλιάδες παιδιά χωρίς παιχνίδι, χιλιάδες γράμματα αναπάντητα. Οι προσδοκίες των παιδιών ξεπερνούν αυτό που μπορώ να κάνω.  Όπως το γράμμα του μικρού που ήθελε δουλειά για τη μαμά του για να πληρώσουν το ενοίκιο. Δεν αντέχω τέτοιο βάρος. Δεν μπορώ να υπάρχω μόνο για τους έχοντες.»

Αυτά είπε και το σώμα του κατέβηκε ευλαβικά, τοποθετήθηκε σε χάρτινο κουτί και τάφηκε στο υπόγειο με όλες τις τιμές.  Αιωνία η μνήμη του ιδεατού Αι Βασίλη.

To exit

Του Γιώργου Γραμματικάκη.

Η μόνη μου επιθυμία είναι να εξέλθω. To exit. Να εξέλθω από αυτό που είναι σήμερα η πατρίδα, από όσα ζούμε καθημερινά και τα όσα προοιωνίζεται το μέλλον.

Να εξέλθω. To exit. Οι πολιτικοί και τα καμώματά τους μου προκαλούν αποστροφή και μόνον τις «Ειδήσεις των 8» -τι είναι άραγε είδηση;- αφορούν η εκλογολογία και οι πληκτικές δηλώσεις τους. Δεν αντέχω άλλο την διαρκή συζήτηση για τα «μέτρα» που έπονται ή την δόση που εκκρεμεί, ούτε για το πόσο κρίσιμος είναι για πολλοστή φορά ο μήνας που διανύομε. Κουράστηκα να είμαι κι εγώ μέρος της μελαγχολίας, που όλο και περισσότερο τυλίγει τα πρόσωπα και τους δρόμους. Δεν αντέχεται η βεβαιότητα: Ότι αν προχωρήσουμε έτσι, μας μέλλονται χειρότερα δεινά, η τραγωδία ενεδρεύει.

Να εξέλθω λοιπόν. Αυτό επιθυμώ. Έχω μάλιστα την υποψία ότι αυτό επιθυμούν και πολλοί άλλοι. Αυτό επιθυμούμε για τον καινούργιο χρόνο, που μετρά ήδη τα πρώτα του βήματα. Να εξέλθομε. Διότι, αντί η κρίση να φέρει στην χώρα την σοβαρότητα και την ευθύνη, έχει εκτραπεί σε μια περιδίνηση περί το μηδέν, σε μια αφόρητη φλυαρία με λίγο περιεχόμενο.

Η κρίσιμη ευκαιρία της κρίσεως

Του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιου.

Κυρίαρχο θέμα, τον τελευταίο καιρό, είναι η οικονομική κρίση και συνοδεύεται συνήθως από κατήφεια, μελαγχολία και απαισιοδοξία. Εν τούτοις, η κρίση είναι δυνατόν να γίνει αποφασιστική ευκαιρία για να ανακαλύψουμε θαμμένους θησαυρούς αξιών του γένους μας, που μπορούν να μας οδηγήσουν σε νέα ανοδική πορεία. Γι᾽ αυτό όμως, απαιτείται προ πάντων σοβαρή αυτοκριτική. Δυστυχώς, η σημασία της λέξεως κρίση έχει φθαρεί. Και αντί να οδηγεί στην έντιμη αναγνώριση των δικών μας λαθών, χρησιμοποιείται για να τονίσει τα λάθη άλλων.

Μαζί με τις αναμφισβήτητες ευθύνες της πολιτικο-οικονομικής ηγεσίας, επιβάλλεται  να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη που κάναμε ως λαός• επίσης, τα προσωπικά μας λάθη. Ασφαλώς, δεν είναι αλήθεια ότι όλοι, συλλήβδην, έχουν τις ίδιες ευθύνες. Μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού είναι θύμα και δεν έχει ωφεληθεί από την ευημερία με χρήματα δανεικά. Όμως, αν ψάξουμε με διεισδυτική ματιά, οι περισσότεροι θα ανακαλύψουμε και ατομικά σφάλματα και παραλείψεις• περιπτώσεις όπου δεν αντισταθήκαμε στη διάχυτη ασυδοσία και την κραυγαλέα παραβατικότητα. 

Δραχμή;

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Το ευρώ πεθαίνει. Για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί πολλές φορές και δεν χρειάζεται να τους επανα-εξηγήσουμε εδώ (για όσους χρειάζονται επανάληψη, βλ. εδώ για μια παλιότερη εξήγηση και εδώ για μια slow motion περιγραφή της αποδόμησης της ευρωζώνης – μια διαδικασία που μπήκε στην τελική ευθεία με τηνανόητη 21η Ιουλίου και την ακόμα πιο ανόητη 26η Οκτωβρίου – βλ. το σχετικό παράρτημα).

Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.

Ας εξηγηθώ. Στις δύσκολες αυτές ώρες καλούμαστε να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, τι θέλουμε να συμβεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεύτερον, τι πρέπει να κάνουμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, δεδομένων όχι αυτών που θέλουμε να γίνουν στην Ευρώπη αλλά δεδομένων αυτών που γίνονται. Αυτά τα δύο καίρια ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε ξεχωριστά.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ: Μαθήματα από την Ιρλανδία.

Του Γιάννη Βαρουφάκη.

Την περασμένη εβδομάδα βρισκόμουν στο Δουβλίνο, προσκαλεσμένος δύο πολιτικών κομμάτων (ένα αντιπολιτευόμενο, το Sinn Fein, και ένα που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, το Labour Party) και ενός think tank (TASC). Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι ιδιαίτερα καίρια για τον δημόσιο διάλογο εδώ στην Ελλάδα. Ο λόγος απλός: Το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών του Μνημονίου-Μεσοπρόθεσμου είναι ότι η πολιτική αυτή απέτυχε επειδή το ελληνικό κράτος (πιεζόμενο από την ελληνική κοινωνία) δεν εφάρμοσε του συμφωνημένους όρους του Μνημονίου-Μεσοπρόθεσμου. «Αν είχαν», μας λένε, «εφαρμοστεί πιο νωρίς τα μέτρα που είχαμε υποσχεθεί, θα είχαμε μπει σε διαδικασία ανάρρωσης αντί για διαδικασία διαδοχικών ακρωτηριασμών».

Οι ίδιοι κύκλοι αναφέρουν ως παράδειγμα προς μίμηση την Ιρλανδία η οποία, πράγματι, εφάρμοσε όλα τα μέτρα πριν ακόμα της επιβληθούν από την τρόικα. Για την ακρίβεια, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι, η προηγούμενη Ιρλανδική κυβέρνηση εφάρμοσε ένα σκληρότατο Μνημόνιο (με εξοντωτική λιτότητα, π.χ. την άρνηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ανέργους) ενάμιση χρόνο πριν καταφύγει στην τρόικα για δάνεια (σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τα αποφύγει). Βέβαια δεν τα απέφυγε (κάτι που αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι όταν ξεσπάσει μια κρίση τραπεζών-χρέους-ύφεσης η λιτότητα απλώς την επιδεινώνει) και βρέθηκε στο ίδιο εδώλιο με εμάς πριν ακριβώς ένα χρόνο.