Ανοιχτή επιστολή στον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Του Στέλιου Κούλογλου.
Προς τον υπουργό Οικονομικών, Πλατεία Συντάγματος.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΟΙ ΠΥΚΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ και τα σοβαρά ενδοκυβερνητικά προβλήματα της προηγούμενης εβδομάδας σάς άφησαν χρόνο για να παρατηρήσετε την αλλαγή που διαφαίνεται στη στάση των δανειστών μας, της τρόικας και των διεθνών ΜΜΕ απέναντι στην Ελλάδα. Όλο και περισσότεροι πολιτικοί αλλά και διεθνείς αναλυτές αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ο στραγγαλισμός της Ελλάδας που ξεκίνησε πέρυσι με το Μνημόνιο 1 δεν αποδίδει: «Τα μέτρα λιτότητας, αντί να θεραπεύουν, σκοτώνουν την οικονομία», κατέληγε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ του συντηρητικού «Economist», που περιείχε και εκτενείς αναφορές στα όσα συμβαίνουν στην πλατεία, λίγες δεκάδες μέτρα απ’ το υπουργείο σας.

Εξαρτημένα από την τηλεόραση εμφανίζονται τα περισσότερα παιδιά

Εξαρτημένοι από την τηλεόραση είναι οι περισσότεροι νέοι και μάλιστα με ευθύνη των γονέων τους, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν την Τρίτη σε εκδήλωση που έγινε στο υπουργείο Παιδείας. Όπως αναφέρθηκε το 63% των νοικοκυριών αφήνουν ανοιχτή την τηλεόραση κατά τη διάρκεια του φαγητού, ενώ το 68% των παιδιών από 8 έως 18 ετών έχουν τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο τους. Σύμφωνα με τις στατιστικές τα παιδιά αυτά στα 70 τους χρόνια θα έχουν ήδη περάσει επτά χρόνια από τη ζωή τους μπροστά στην τηλεόραση.

Εφηβεία…μια άλλη ματιά!

Πριν παντρευτώ είχα 6 θεωρίες για το πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί. Σήμερα έχω 6 παιδιά και καμία θεωρία. John Wilmot.

Συνηθίζουμε να εξετάζουμε την εφηβεία από την πλευρά των παιδιών και σοφά πράττουμε, αφού αυτήν την κρίσιμη περίοδο μας  χρειάζονται  όσο ποτέ άλλοτε! Οι αλλαγές που γίνονται στο σώμα τους, στο μυαλό τους και τη ψυχή τους είναι πολλές και γρήγορες. Οι αλλαγές αυτές, ανάλογα με τη φάση της εφηβείας που βρίσκεται το παιδί γίνονται δύσκολα αντιληπτές (π.χ μια αρχικά μικρή  απόσυρση του παιδιού, που προτιμά να περνά χρόνο μόνο του) ή γίνονται «χτυπητά» ορατές μέσα από ένα τεταμένο κλίμα επικοινωνίας  και συγκρούσεων (όπου το παιδί ψάχνοντας να βρει την ταυτότητα του γίνεται εριστικό, επιθετικό ή και δύστροπο).

Τι γίνεται όμως από την πλευρά των γονέων; Πως νοιώθουν οι γονείς όταν τα παιδιά τους μπαίνουν στην εφηβεία; Πως νοιώθει όταν βλέπει το μικρό γλυκό του κοριτσάκι/αγοράκι να μετατρέπετε σε νεαρό/νεαρή έφηβο/η; Τι αισθάνεται ένας γονιός που από εκεί που ήταν το «κέντρο του κόσμου» και «η καλύτερη μανούλα» ξαφνικά αρχίζει και λαμβάνει μηνύματα του τύπου: «Και τι ξέρεις εσύ»; Και τι γίνεται τις στιγμές που κάποιοι γονείς νοιώθουν (αλλά ίσως διστάζουν αν παραδεχθούν) ότι «αντιπαθούν» το παιδί τους;