Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του Νίκου Λαάρη.

Αγαπητοί φίλοι,

Σήμερα, παγκόσμια ημέρα ποίησης, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι κυκλοφόρησε η ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Aπό άλλες χώρες» από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.

Διατίθεται  από τον ΙΑΝΟ (Αθήνα & Θεσσαλονίκη), ΣΙΜΟ-χονδρική, και απευθείας από τον εκδοτικό οίκο. Στο τέλος της εβδομάδας θα βρίσκεται και στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ και ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ. Το κόστος του βιβλίου είναι €7.

Προσωπικά θα πρότεινα να το παραγγείλετε στον βιβλιοπώλη της γειτονιάς σας. 

Για παραγγελίες ηλεκτρονικά στο fairbooks.gr, με κόστος €6.30: https://fairbooks.gr/index.php?page=shop.product_details&option=com_virtuemart&product_id=166795

Σας ευχαριστώ,

Νίκος Λαάρης

Το 2012 ανακηρύχθηκε «Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου».

Το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού ανακήρυξε το 2012 «Ετος Βρεττάκου»  με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του Λάκωνα ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου και ανέθεσε στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) τον επιτελικό σχεδιασμό και την υλοποίηση του προγράμματος.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991) αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο στην εξέλιξη της νεοελληνικής γραμματείας. Το έργο του εκτιμήθηκε στην εποχή του -μια μεγάλη περίοδο ζυμώσεων, πνευματικών, κοινωνικών και πολιτικών για τον ελληνισμό- ενώ εξακολουθεί να διαβάζεται και να συγκινεί τις νεότερες γενιές αναγνωστών.

Βραδιά αφιερωμένη στον «Πασχαλινό Παπαδιαμάντη» από τη λέσχη ανάγνωσης Αντί-Λογος στην Αντίκυρα.

Η λέσχη ανάγνωσης Αντί-Λογος στην Αντίκυρα οργανώνει εκδήλωση αφιέρωμα στον «Πασχαλινό Παπαδιαμάντη¨ το Σάββατο 16 Απριλίου 2011  Ώρα 8 μμ. στην Αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων (Δημοτικό Σχολείο).  Ομιλητής θα είναι ο καθηγητής φιλοσοφίας π. Μιχάλης Ρούσσος.

Aφιέρωμα στον νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λεβαδείας, το 2^ο Λύκειο  Λιβαδειάς και το Δημοτικό Ωδείο Λιβαδειάς με αφορμή την 21^η Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα ποίησης, διοργανώνουν αφιέρωμα στον νομπελίστα ποιητή  Οδυσσέα Ελύτη. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 20 Μαρτίου 2011 στις 8 μμ. στην αίθουσα εκδηλώσεων της Εστίας Μητέρας. Την επιμέλεια της εκδήλωσης έχει η 1^η Ομάδα Ανάγνωσης της Βιβλιοθήκης.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης θα είναι ο ποιητής Θανάσης Νιάρχος.

Τα  Μέλη της  Ομάδας Ανάγνωσης και  μαθητές του 2^ου Λυκείου θα παρουσιάσουν τη ζωή και το έργο του ποιητή. Μελοποιημένα ποιήματά του θα αποδώσουν η ορχήστρα και η χορωδία του Δημοτικού Ωδείου.

Παρουσίαση του βιβλίου της Αμάντας Μιχαλοπούλου: Πως να κρυφτείς.

Η Αμάντα Μιχαλοπούλου στο νέο της μυθιστόρημα διαπραγματεύεται το ζήτημα της διπλής πατρίδας, της διγλωσσίας και, κυρίως, της συναισθηματικής εξορίας.

Ο κεντρικός ήρωας, παλεύοντας να γνωρίσει τον εαυτό του, μαθαίνει να συνυπάρχει με τις αντιφάσεις του, αντλώντας δύναμη από την πικρή αίσθηση του ανέστιου και του απόβλητου.

Η παρουσίαση του βιβλίου της Αμάντας Μιχαλοπούλου θα γίνει τη Δευτέρα 7  Φεβρουαρίου 2011 στις 8.00 μμ στο εντευκτήριο του περιοδικού Εμβόλιμον στα Άσπρα Σπίτια.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η συγγραφέας και ο ποιητής Γιώργος Θεοχάρης.

Παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος της Λένας Διβάνη: Ένα πεινασμένο στόμα.

Το καινούριο μυθιστόρημα της Λένας Διβάνη είναι μια ανατομία της ανθρώπινης αγέλης.

Μια κοινωνία αφασική εκτός ορίων αποκαλύπτεται στο –με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ- μυθιστόρημα, όπου πρωταγωνιστούν η υποκρισία του μεγαλοαστού, η αδηφαγία του στερημένου καθώς και ένα πανεπιστήμιο ίντριγκας και διαφθοράς.

Η παρουσίαση του βιβλίου της Λένας Διβάνη θα γίνει την Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011 στις 8.00 μμ στο εντευκτήριο του περιοδικού Εμβόλιμον στα Άσπρα Σπίτια.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η συγγραφέας και ο ποιητής Γιώργος Θεοχάρης.

 

Πηγή: Δελτίο Τύπου του  κ. Θεοχάρη

Ο «Άγιος των Γραμμάτων».

Εκατό χρόνια συμπληρώνονται από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και η «εκκλησία» της νεώτερης ελληνικής γραμματείας μας εορτάζει τη μνήμη του «Αγίου των Γραμμάτων»  που γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1851 και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου του 1911. 

Ο «κοσμοκαλόγερος» της πεζογραφίας μας εξακολουθεί ακόμη και σήμερα -στους ψηφιακούς καιρούς μας- να φωτίζει με το κεράκι του το ελληνικό διήγημα, προσφέροντας το Χριστόψωμο του ύφους και του ήθους του.

Το θεωρούμενο από όλους κορυφαίο έργο του «Η φόνισσα» μοιάζει σύγχρονο ,εμπνέοντας κινηματογραφιστές και σκηνοθέτες. Η υπόθεση-αν εξαιρέσεις τα γραφικά ονόματα της εποχής- μοιάζει τωρινή, παρ’ όλο που γράφτηκε το 1902: «Η θεία Χαδούλα της Φραγκογιαννούς, απεγνωσμένη από τον οικογενειακό αυταρχισμό, παραλογίζεται και σκοτώνει μικρά κορίτσια προκειμένου να γλυτώσει αυτά και τους γονείς τους από τα βάσανα που ήταν συνταυτισμένα με τις γυναίκες εκείνου του κόσμου. Περιγράφοντας τους φόνους και την καταδίωξή της από τα όργανα της τάξεως, ο Παπαδιαμάντης οδηγεί την ηρωίδα του σε απόκρημνο παραθαλάσσιο γκρεμό, για να πνιγεί «εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης Δικαιοσύνης».

Γεννημένος από πατέρα ιερέα και θεοσεβούμενη μητέρα ,μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά αδέλφια (τα δύο πέθαναν σε μικρή ηλικία) και γνώρισε τα ξωκκλήσια της Σκιάθου ,που ύμνησε μέχρι το τέλος της βασανισμένης ζωής του. Γράφει ο ίδιος σε ένα σύντομο βιογραφικό του:

Εκδήλωση του περιοδικού Εμβόλιμον.

Ένας άντρας πείθεται ολοένα και περισσότερο, από μικρές ενδείξεις που στο μυαλό του μετατρέπονται σε ισχυρές αποδείξεις, ότι ένας άλλος άντρας έχει κερδίσει την καρδιά και το κορμί της γυναίκας του. Οι λογικοφανείς υποψίες του θα εξελιχθούν σε έμμονη ιδέα και θα οδηγήσουν τη σχέση στα έσχατα όριά της.

Ο δρόμος για την κόλαση των ανδρών είναι στρωμένος με λογικές σκέψεις. Μια ιστορία ζήλιας και απώλειας: πώς η υποψία μπορεί να σε μεταμορφώσει…

Ελάτε στο εντευκτήριό μας, στα Άσπρα Σπίτια της Παραλίας ∆ιστόμου, να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Κώστα Κατσουλάρη και την εξαιρετική του νουβέλα.

 

Μια νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Χ. Θεοχάρη.

Κυκλοφόρησε την περασμένη  Πέμπτη από τις εκδόσεις Μελάνι, το τέταρτο βιβλίο του Γιώργου Θεοχάρη με ποιήματα. Οι πίνακες (εξώφυλλο – προμετωπίδα – οπισθόφυλλο) είναι του ζωγράφου Σπύρου Κουρσάρη και έγιναν ειδικά για την έκδοση.

Εκμαυλισμός συνειδήσεων.

Του Παναγιώτη Θεοδ. Φορτώση

Κ. Καβάφη, Ας Φρόντιζαν  (1930)

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια
όλα τα χρήματα μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο

Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα,
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ότι κι αν πεις).
Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι,
Κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
Του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές και τα λοιπά.

Περί φαυλότητας.

Του Παναγιώτη Θεοδ. Φορτώση

Παρουσιάζω ένα ποίημα του Καβάφη (σεβόμενος τον τρόπο γραφής του), που πιθανόν προβληματίσει κάποιους από εμάς για τον τρόπο ζωής που ακολουθούμε. Ίσως και ν’ αναθεωρήσουμε….

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ ΕΝ ΡΟΔΩ

Για την αρμόζουσα παίδευσι κι αγωγή

ο Απολλώνιος ομιλούσε μ’ έναν

νέον που έκτιζε πολυτελή

οικίαν εν Ρόδω. «Εγώ δε ες ιερόν»

είπεν ο Τυανεύς στο τέλος «παρελθών

πολλώ αν ήδιον εν αυτώ μικρώ

όντι άγαλμα ελέφαντός τε και χρυσού

ίδοιμι ή εν μεγάλω κεραμεούν τε και φαύλον.»-

Το «κεραμεούν» και  «φαύλον», το σιχαμερό:

που κιόλας μερικούς (χωρίς προπόνησι αρκετή)

αγυρτικώς εξαπατά. Το κεραμεούν και φαύλον.

(1925)

[ Ο Απολλώνιος γεννήθηκε στα Τύανα της Καππαδοκίας γύρω στις αρχές του 1^ου αιώνα μ.Χ, έζησε μια ζωή περιπλανώμενου φιλόσοφου εμποτισμένου από τις αρχές του νεοπυθαγορισμού σε μια εποχή που παράλληλα με την παιδευτική προσήλωσή της στην κλασική ελληνική πνευματική παράδοση, εκδηλώνει συγχρόνως μια ευαισθησία σε θέματα μυστικισμού και θρησκευτικής θαυματολογίας. Ήταν ένας άνθρωπος που με το λιτό του βίο, τις απόψεις του, την παιδεία του και γενικότερα την στάση του απέναντι στη ζωή προσπάθησε να δημιουργήσει πνευματικούς προβληματισμούς που απέβλεπαν κυρίως στην ηθική αγωγή του ατόμου.]

Στο ποίημα αυτό του Καβάφη (χαρακτηρίζεται ως ιστοριογενές), προβάλλεται η αξία της ηθικής και πνευματικής καλλιέργειας του ατόμου. Ό άνθρωπος πρέπει να φροντίζει για την απόκτηση ευρύτερης παιδείας και για την ουσιαστική άσκηση της ψυχής του μέσω της ηθικής αγωγής παραμερίζοντας την εξάρτησή του από τα υλικά αγαθά. Ο νέος του ποιήματος δίνει  την εντύπωση του κενόδοξου και ματαιόδοξου ανθρώπου δίχως αξίες και αρχές, έρμαιο των υλικών απολαύσεων, χωρίς παιδεία. Ο Απολλώνιος σωστά τον παρομοιάζει με άγαλμα πήλινο και ευτελές, «κεραμεούν τε και φαύλον», τονίζοντας την απαίδευτη και άξεστη ψυχή του. Το χρυσελεφάντινο και το πήλινο άγαλμα εννοούνται ως σύμβολα των καλλιεργημένων και απαίδευτων ανθρώπων αντίστοιχα. Οι υλικές απολαύσεις δεν ενδιαφέρουν τον Απολλώνιο. Μένει μακριά από τον εγωιστικό επιδεικτισμό, την κενοδοξία και τη φαυλότητα. Πιστεύει πως όλα αυτά δηλητηριάζουν την ανθρώπινη ψυχή και την αποπροσανατολίζουν από το στόχο της. Τα ψυχικά χαρίσματα και η παιδεία υπερτερούν του πλούτου. Θεωρεί ότι ο άνθρωπος πρέπει να εκτιμείται περισσότερο για αυτό που είναι ως προσωπικότητα παρά για τα υπάρχοντά του.

Ο «αιρετικός» της ελληνικής λογοτεχνίας Γιάννης Σκαρίμπας.

Του Παναγιώτη Θεοδ. Φορτώση

Ο μπάρμπα-Γιάννης ο Σκαρίμπας γεννήθηκε τις 28 Σεπτέμβρη του 1893 στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος και έφυγε απ΄τη ζωή στις 21 του Γενάρη το 1984. Ήταν λογοτέχνης, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και κριτικός. Χαρακτηριστικό του λογοτεχνικού του έργου όπως και της ίδιας του της ζωής ήταν το πάθος του για ανατροπή των αστικών αξιών. Εξαιτίας αυτής της ιδιότητάς του απέσπασε δυσανάλογα προς την αξία του πολλές κριτικές. Ο Σκαρίμπας μετέφερε τους τρόπους της λογοτεχνίας στη ζωή, έγινε από πρόσωπο προσωπείο, ταυτίστηκε με τους ήρωές του. Αντικατέστησε έτσι την πραγματικότητα της ζωής του από την πραγματικότητα της φαντασίας του και το ενδιαφέρον του κοινού μεταφέρθηκε από το έργο στον άνθρωπο, ή καλύτερα στον τύπο που ο ίδιος ήθελε να πλάσει.

Λόγω της αναρχικής του φύσης, αλλά και θέλοντας ίσως να αναπληρώσει την ακινησία της ζωής του υιοθέτησε ακραίες συμπεριφορές που βαθμηδόν έγιναν μανιέρα, δημιούργησε έτσι ένα μύθο γύρω από το πρόσωπό του ο οποίος κράτησε σε εγρήγορση τον Τύπο αναπληρώνοντας την έλλειψη σοβαρής αποτίμησης του έργου του, γεγονός που με τα χρόνια του έγινε μόνιμη ιδέα, επιτείνοντας συγχρόνως την εκκεντρική του συμπεριφορά. Τα επίθετα που διαρκώς προσδιόριζαν το πρόσωπό του είναι ενδεικτικά: εκκεντρικός, επαναστατημένος, αντισυμβατικός, ιδιόρρυθμος, αναρχικός.

Το Εθνικό Κέντρο για… λιλιπούτειους αναγνώστες

Τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου, ημέρα που ανοίγουν τα σχολεία, ανοίγει επίσημα τις ηλεκτρονικές τους πύλες και ο «Μικρός Αναγνώστης». Πρόκειται για τον πρώτο κόμβο για παιδιά και εφήβους που δημιούργησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Ο μικρός αναγνώστης απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 6 έως 12 ετών.

Η προσβασιμότητα των μικρότερων ηλικιών στον κόσμο του Διαδικτύου είναι ευρύτατα διαδεδομένη. Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία στην Ελλάδα το 94,1% των νέων ηλικίας 16-19 και το 88,2% των εφήβων ηλικίας 12-15 ετών έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Για τις μικρότερες ηλικίες δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία, ωστόσο, το ποσοστό θεωρείται υψηλό λόγω της εξαιρετικά διαδεδομένης χρήσης υπολογιστών και διαδικτύου.

Αντιστρόφως ανάλογη με τα ποσοστά αυτά είναι η ύπαρξη σελίδων που να καλύπτουν τα ενδιαφέροντα των παιδιών αυτών των ηλικιών ιδιαίτερα όσον αφορά το βιβλίο. Στόχος του ΕΚΕΒΙ είναι να συμπληρώσει αυτό το κενό και να ξυπνήσει το ενδιαφέρον των παιδιών για τη λογοτεχνία μέσω της χρήσης της τεχνολογίας που είναι εξαιρετικά ελκυστική για κάθε ηλικία. Αποσκοπεί επίσης να βοηθήσει γονείς, δάσκαλους και καθηγητές να εμφυσήσουν στα παιδιά την αγάπη για το βιβλίο.

Ο χρόνος που έχουμε ζήσει…

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή…

Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει , όχι απαραίτητα κάποιος που βρίσκει.

Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι , απλώς , κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.

Μια μέρα , ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ.  Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα  προαισθήματά του , που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν , άγνωστο δε.

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους , διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό , του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος , δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα , πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.

Μια μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

Ξαφνικά , αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε στην είσοδο κι άρχιζε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.

Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα , σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.

Τα μάτια του , όμως , ήταν μάτια ερευνητή , κι ίσως γι’ αυτό  ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις πέτρες :

Αμπντούλ Ταρέγκ : έζησε 8 χρόνια , 6 μήνες , δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

Η επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας (καρκίνος στους λεμφαδένες)

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.