Επανάσταση με τα λεφτά των άλλων.

Ευθύμης Μαραμής από το eyedoll

Σε μια χώρα που πασχίζει να αναγνωρίσει τις στρεβλώσεις και την καταχρηστική εξουσία που εξαθλίωσαν τη χώρα, χρειάζεται διάλογος ακόμη και ως προς τα βασικά.

Καλά είναι να μιλάμε με παραδείγματα για σοβαρά θέματα, γιατί μόνο έτσι προκύπτει η αλήθεια την οποία μάθαμε να κρύβουμε κάτω από το χαλί στα χρόνια της φούσκας της ευημερίας.

Τώρα που η φούσκα έσκασε στα μούτρα μας απομένει να καθαρίσουμε τα απόβλητά της και να μπορέσουμε επιτέλους να δούμε και να ακούσουμε.

Η μπόχα που θα απομείνει είναι εύκολο να απομακρυνθεί, όταν εντοπίσουμε το βόθρο από τον οποίο προέρχεται και τον μπαζώσουμε οριστικά. 

Οι συντεχνίες, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατία

Του Μιχάλη Κυριακίδη

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, έκρινε ομόφωνα (44 δικαστές) αντισυνταγματικές τις νέες περικοπές των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών. Είναι σαν να βάζεις τον Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ, να αποφασίσει εάν είναι σωστή η μείωση των προνομίων του. Η διαφορά είναι πως ο Άρειος Πάγος είναι εξαιρετικά σημαντικός θεσμός για τη Δημοκρατία και η όποια απόφασή του, έχει μεγάλη σημασία και συνέπειες στη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα μέλη του, δεν άντεξαν στον πειρασμό και δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Λειτούργησαν συντεχνιακά, κρυπτόμενα πίσω από νομικά επιχειρήματα. Κατ’ αυτούς, είναι συνταγματικό να κόβονται μισθοί και συντάξεις των απλών ανθρώπων, αλλά αντισυνταγματικό να μειώνονται οι δικές τους αποδοχές που βρίσκονται στα ρετιρέ. Κρίμα!

Λαϊκή Επιτροπή Ζαγαρά

Η Λαϊκή Επιτροπή Ζαγαρά πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας σήμερα 5 Οκτώβρη στο γραφείο του προιστάμενου της ΔΕΗ Λιβαδειάς, απαιτώντας να μην προχωρήσει στην διακοπή παροχής ρεύματος σε σπίτι ανέργων με ασθενή που βρίσκεται σε μηχανική υποστήριξη. Η οικογένεια βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση, αδυνατεί να πληρώσει τα υπέρογκα ποσά που οφείλονται κυρίως στην χρήση των μηχανημάτων υποστήριξης, που με τις τελευταίες ληστρικές αυξήσεις της ΔΕΗ έχουν υπερδιπλασιαστεί.

Οι κάτοικοι του Ζαγαρά προειδοποιούν ότι με κανένα τρόπο, δεν θα επιτρέψουν την διακοπή ρεύματος στο σπίτι του ασθενή καθώς και σε κανέναν άλλο συμπολίτη τους. Η Λαϊκή Επιτροπή Ζαγαρά καλεί τους Λειβαδίτες και τις Λειβαδίτισσες να ξεσηκωθούν, να οργανωθούν στις Λαϊκες Επιτροπές στις γειτονιές τους, με δυναμικές παρεμβάσεις, αγωνιστικές κινητοποιήσεις και λαϊκές συνελεύσεις, να προστατεύσουν τις οικογένειες τους, από την φοροληστεία, τα απανωτά χαράτσια, τις εξελίξεις στην Υγεία-Πρόνοια, τις απολύσεις.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.-

Λαϊκη Επιτροπή Ζαγαρά

Ο φασισμός φιλούσε υπέροχα

Του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση

Εθνολαϊκισμός, κουλτούρα βίας και οικονομική κρίση οδηγούν το φασισμό στην Ελλάδα. Διερωτάται η καλή μας κυρία Άννα Φραγκουδάκη αν είμαστε λαός φονιάδων, λόγω της εγκληματικής δράσης της ΧΑ ή και άλλων μεμονωμένων πολιτών κατά των οικονομικών μεταναστών. Προφανώς και δεν είμαστε, δεν υπάρχει λαός φονιάδων. Απλά είμαστε ένα λαός που έχει χάσει τη μπάλα, που του ήρθε άξαφνα η πανταχούσα και «τρελάθηκε». Τελείωσαν τα φθηνά δανεικά, ο fredo, το τζιπ και η μεζονέτα κινδυνεύουν, η αγοραστική αξία για την απόκτηση πλαστικών και άλλων μειώθηκε δραματικά,  για πολλούς έγινε επισφαλής ακόμα και η διατροφή. «Λογικό» είναι να θέλουμε κάπου να ξεσπάσουμε, να φτιάξουμε εχθρούς και να τους κυνηγήσουμε.

Η ανακοίνωση του σωματείου των μικροπωλητών είναι μια ανατριχιαστικά πολιτική δήλωση που τα λέει όλα, ανάγλυφα: 

Μεταρρύθμιση με το στανιό

Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο

Γολγοθάς αποδείχθηκε η υπόθεση της υιοθέτησης μιας συλλογικής στάσης απέναντι στην κρίση και η διαμόρφωση μιας ελληνικής αντιπρότασης στο μνημόνιο.
Γολγοθάς αποδείχθηκε η ενότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων απέναντι στην ισχυροποίηση του λαϊκισμού, δεξιού και αριστερού.
Γολγοθάς η διαβούλευση στις τοπικές κοινωνίες για την επίλυση προβλημάτων διαχείρισης των σκουπιδιών, εγκατάστασης αιολικών πάρκων, εφαρμογής επενδυτικών προγραμμάτων, αλλαγής καλλιεργειών, σκοπιμότητας έργων διαχείρισης υδάτινων πόρων, ακόμη και προτεραιότητας κοινωνικών ομάδων σε συμμετοχή σε επιδοτούμενα προγράμματα.

Φαίνεται ότι όλα όσα απαιτούν συνεργασία είναι δύσκολα σε αυτήν την χώρα. Και επειδή το κράτος διαιρεί παραδοσιακά τις κοινωνικές ομάδες και κάνει ανταγωνιστές τους πολίτες, δεκαετίες τώρα, προκειμένου να ευχαριστήσει τους πελάτες του και να απομονώσει τους «άλλους», η κατάσταση αυτή είναι πια κάτι σαν εθιμικό δίκαιο.

Σύντομες φωτογραφικές ιστορίες: «Το σημείο συνάντησης»

Το σημείο συνάντησης της Αυγουστιάτικης παρέας είναι εκεί που ο δρόμος της γειτονιάς συναντάει τη θάλασσα.
Κάτω από το ίδιο αλμυρίκι και μια ξύλινη ομπρέλα που χάλασε η παρατεταμένη χειμωνιά. Δύο φορές τη μέρα, πρωί απόγευμα.

Ο Δήμος ΔΑΑ για τις φόλες σε αδέσποτα.

Δίστομο,14/08/2012 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΟΛΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΔΙΣΤΟΜΟΥ ΑΡΑΧΩΒΑΣ ΑΝΤΙΚΥΡΑΣ».

Τον αποτροπιασμό και τη θλίψη της εκφράζει η δημοτική αρχή για τις μαζικές δηλητηριάσεις αδέσποτων στο Δήμο Διστόμου Αράχωβας Αντίκυρας.

Η πρόκληση των τελευταίων ημερών και η ομαδική εξόντωση ανήμπορων και συμπαθέστατων ζώων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Μας βρίσκει κάθετα αντίθετους και την καταδικάζουμε δημόσια. Μόλις εντοπισθούν οι υπαίτιοι, θα ζητηθεί η παραδειγματική τιμωρία τους για την αποτρόπαιη αυτή πράξη.

Σύντομες φωτογραφικές ιστορίες: «Η θέα»

Το μπαλκόνι στην απέναντι πολυκατοικία σε δρόμο της Αθήνας ζήτημα είναι αν έχει δυο μέτρα πλάτος. Μοναδική διέξοδο για τον ένοικο του μικρού διαμερίσματος. Κι όμως, η όποια θέα στο μπαλκόνι κρύβεται από μεγάλο παραβολικό κάτοπτρο. 

Οι Ταλιμπάν των πόλεων

Της Νατάσσας Βούρτση

Στην Κοινωνική Υπηρεσία του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο και προσπαθούμε, παρ’ όλες τις ανεπάρκειες και τις ασάφειες που χαρακτηρίζουν το ελληνικό Κράτος Πρόνοιας, να λειτουργούμε υποστηρικτικά, συμβουλευτικά και διαμεσολαβητικά με μοναδικό πάντα στόχο την ασφαλή κι αξιοπρεπή διαβίωσή τους στην Ελλάδα. Στην προσπάθεια μας αυτή, οι κοινωνικοί λειτουργοί είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή, για να ακούμε, να καταγράφουμε και να καταγγέλλουμε προβλήματα και παρατυπίες που προσβάλλουν και σε πολλές περιπτώσεις ακυρώνουν ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Υπάρχει όμως κάτι δυσκολότερο από το να ακούς συνέχεια προβλήματα; ΝΑΙ. Να μην μπορείς να τα λύσεις. Η ιστορία που ακολουθεί ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά ρατσισικών γεγονότων που συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας στα πλαίσια του «ρατσισμού γειτονιάς», από τους εγχώριους «δικούς μας» Ταλιμπάν.

Η ιστορία ως κλουβί της προόδου

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Κατά καιρούς ακούμε κάποια πολιτικά πρόσωπα, όπως είναι ο Γλέζος και ο Θεοδωράκης να προσπαθούν να επιβάλλουν αναλογίες στη σημερινή πολιτική και οικονομική κρίση της χώρας με βάση την ελληνική αντίσταση κατά των ναζιστών και τον εμφύλιο πόλεμο. Στις δηλώσεις τους, ο ιστορικός χρόνος σταματά στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και η Μέρκελ αντιμετωπίζεται ως ευθεία συνέχεια του χιτλερικού καθεστώτος. Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τα παράλογα και ανορθολογικά στοιχεία που διέπουν τέτοιου είδους αναγωγές. Το ζήτημα δεν αφορά τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, αλλά τη μαζική απήχηση μιας τέτοιας αντίληψης του τι είναι και σε τι χρησιμεύει το ιστορικό υλικό.

Αριστερό γιαούρτι και δεξιό χαστούκι.

Του Γιάννη Αναστασάκου

Οι εικόνες του κ. Κασιδιάρη να χαστουκίζει απανωτά την κ. Κανέλλη αξίζει να προβάλλονται ξανά και ξανά. Για να το βλέπουν όχι μόνο όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή για να τιμωρήσουν το σύστημα. Αλλά κι όσοι άλλοι, από το 2008 τουλάχιστον και μετά, άσκησαν ή ανέχθηκαν τη βία στην διεκδίκηση κοινωνικών αιτημάτων, είτε την εισήγαγαν σε αντικατάσταση επιχειρημάτων. Δεν εννοώ ότι άλλοι ευθύνονται για τον φασισμό του Κασιδιάρη. Ούτε επινοώ συμψηφισμούς. Όμως η βία εδώ και χρόνια έχει εισέλθει στην κοινωνική και πολιτική ζωή χωρίς αντιδράσεις.

Η βία υπάρχει όταν ασκείται φυσικά. Το γιαούρτωμα είναι βία, η λεκτική αντιπαράθεση όσο σκληρή κι αν είναι δεν είναι βία, δεν εμποδίζει την ελευθερία του άλλου να εκφραστεί, δεν του επιφέρει βλάβες. Η διευκρίνιση χρειάζεται γιατί το αυγό της βίας εκκολάφθηκε, όταν το ξύλο ή οι καταστροφές θεωρήθηκαν νομιμοποιημένες αντιδράσεις απέναντι στη «βία» του συστήματος, όπου «βία» τη μια φορά ήταν οι περικοπές συντάξεων, την άλλη η απελευθέρωση των ταξί, την τρίτη ο νόμος για την εκλογή Δ.Σ. στα πανεπιστήμια. Αυτή τη δήθεν βία την απάντησαν μολότωφ, γιαούρτια, προπηλακισμοί, δηλαδή βία ωμή και καθαρή. Νόμος έγινε το δίκιο του αγρότη, εργάτη, ναυτεργάτη, φοιτητή συνδικαλιστή. Έγινε μετά και το δίκιο του Κασιδιάρη.

27 Μαρτίου 1932: Κίνημα εις τον Παρνασσόν! Κατάληψις γέφυρας εις τα σύνορα.

Αναδημοσίευση από το blog Πολύδροσος Παρνασσού

Η  φτωχολογιά εκστρατεύσασα δια να συλλέξη χόρτα και σαλιάγκους ενικήθη κατά κράτος υπό της Χωροφυλακής!

ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΣ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ ( Ανταποκριτού μας).-

Την παρελθούσαν Κυριακήν 27 ληγ. Μαρτίου όρθρου βαθέος οι αγροφύλακες Δαδίου  μετά εφίππων χωροφυλάκων του τμήματος Δαδίου κατέλαβον την γέφυραν κατέλαβον ΄΄Νερούτσου μύλου΄΄, ωσάν να επρόκειτο να συλλάβουν τον Γιαγκούλαν και ημπόδισαν τα γυναικόπαιδα, της φτωχολογιάς να μαζέψουν ολίγα χόρτα και σαλιάγκους δια να κορέσουν την πείνα των, από τους αγρούς της περιφέρειας Δαδίον.διότι δήθεν προξενούν ζημίας εις τα σπαρτά, ενώ θα τα συνέλεγον από χέρσα μόνον μέρη….

Πολλούς εξ αυτών τους ηνάγκασαν να επιστρέψουν, άλλους εξυλοκόπησαν και πολλοί που είχον περάσει πρίν ή στηθή η ενέδρα ηναγκάσθησαν φοβούμενοι να επιστρέψουν από την φρουρούμενην γέφυραν να περάσουν μέσα εις τον ποταμόν εις βάθος πλέον του μέτρου κινδυνεύοντες να πνιγώσι ή να κρυολογήσωσι το ολιγότερον.

Οι ρίζες της κουλτούρας της βίας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου 

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο 12ο τεύχος του περιοδικού the books’ journal.Πρόκειται για μια απόπειρα εξήγησης των φαινομένων πολιτικής  βίας που πυκνώνουν συνεχώς. Η υπόθεση εργασίας είναι ότι η απουσία κοινωνικού συμβολαίου στην Ελλάδα, η προνεωτερικότητα των υποκειμένων της ιστορίας και ο λαϊκισμός δημιούργησαν ένα τ’ερας που είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθεί.

Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, πρέπει να τονιστεί με έμφαση ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορικών διαστάσεων μετάλλαξη: Δύο χρόνια πριν, η κουλτούρα της βίας εμφιλοχωρούσε σε αριθμητικά ασήμαντες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών γκρουπούσκουλων. Σήμερα, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση[1], ένας στους δύο κατοίκους αυτής της χώρας εγκρίνει τους προπηλακισμούς εναντίον πολιτικών προσώπων, δηλαδή υποστηρίζει την πολιτική βία. 

Αμ πως! που έλεγε και ένας αγαπημένος μου ηθοποιός.

Όλη αυτή η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών τον τελευταίο καιρό, με τις μούντζες, τους προδότες, τους δοσίλογους, τις κρεμάλες, τα συνθήματα “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”, το χαρακτηρισμό εκλεγμένης κυβέρνησης ως χούντας, τους προπηλακισμούς, τα γιαούρτια, την επίθεση σε καλλιτέχνες, το διχασμό σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς με εκφράσεις όπως Γουδή, Τσολάκογλου κλπ. που νομίζατε ότι θα οδηγούσαν;

Τώρα κοιτάζουμε έκπληκτοι τάχα, τον Κασιδιάρη.

Από το καλάμι στο ελικόπτερο.

Κείμενο ποταμός του Γιώργου Δ από το Sabotaz

Την Κυριακή λογομαχήσα με έναν ‘’τζιπάτο’’ αγοράζοντας εφημερίδα, όταν περιέγραφε στον περιπτερά για το πόσο χεσμένοι είναι οι ευρωπαίοι με τον αλέξη. Τον ρώτησα αν συμφωνεί με το περιουσιολόγιο και μου απάντησε ναι, τον ρώτησα γιατί  διαφωνεί τότε όταν το μνημόνιο ή ο γαπ αναφέρονταν σε αυτό; Η απάντηση του ήταν ότι ο αλέξης είναι η μόνη μας ελπίδα. Τον ρώτησα τι θα κάνει αν τα κάνει μαντάρα. Η απάντηση του ήταν ότι θα φορέσουμε τις κουκούλες και θα ξεκινήσουμε με τα ρόπαλα πρώτα από τον τσίπρα και μετά τους υπόλοιπους. Αγόρασε espresso και πρωταθλητή, αγόρασα βήμα και το hotdoc το περιοδικό του βαξεβάνη. Μετά το μετάνιωσα δεν θα ξαναγοράσω ΜΟΝΟ, αυγή, hotdoc, unfollow (αγοράζω περιστασιακά για να πουλάνε ένα φύλλο παραπάνω σαν μικροί εκδότες, και για να έχω πλουραλιστική ενημέρωση), το παραπάνω φύλλο που πούλησε ο βαξεβάνης θα τον αναγκάσει να γράφει και άλλες συνομωσιολογικές μαλακίες για δάνεια από ρωσία και κίνα και για τόνους πετρελαίου που κρύβονται κάτω από τα πόδια μας. Μέχρι να τον βρει το ρόπαλο του τζιπάτου συμμαχού του κατακέφαλα. Αν δεν αγοράζω το περιοδικό του μπορεί και να σώσω το κεφάλι του. Μάλλον τότε να κόψω και το βήμα για να σώσω τον ντερμπεντέρη!

Μέχρι τις εκλογές μας χωρίζουν 2 εβδομάδες. Βαριέμαι να περιμένω όπως και όλοι μας. Μια βίαιη σπατάλη χρόνου και μια παράλληλη νεκροφάνεια των πάντων. Στην αγορά όντως κυριολεκτικά δεν κουνιέται φύλλο. Κανείς δεν πληρώνει. Κανείς δεν επενδύει. Μου χρωστάνε και χρωστάω. Το αφήνουμε για μετά. Πόσο μετά;

Από το «Μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου στο «Μαζί θα τα φάμε» του Τσίπρα.

Του Τέλη Σιαμαντά

«Ό,τι αρχίζει ωραία
Τελειώνει με πόνο,
Οι πικραμένες καρδιές
Το ξέρουνε μόνο»

Όταν ο Θόδωρος Πάγκαλος δήλωνε πριν από καιρό πως «Όλοι μαζί τα φάγαμε», ήξερε πολύ καλά τι έλεγε και σε τι αποσκοπούσε. Η πρωτοκλασάτη προσωπικότητα του ΠΑΣΟΚ, με την περιώνυμη φράση του πετύχαινε μ’ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια. Τρυγόνι πρώτο: «αθώωνε» όλη την πολιτική εξουσία τως χώρας -και μην το ξεχνάμε: και την οποιαδήποτε, μεγαλύτερη ή μικρότερη εξουσία- δηλώνοντας ευθαρσώς πως τα «λεφτά που υπήρξαν» -και όντως υπήρξαν- τα καρπώθηκαν ισομερώς όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου. Τρυγόνι δεύτερο: επέτρεψε στα φαγανά εκείνα πουλάκια του κρατικού μηχανισμού και των παραφυάδων του, που έβαλαν το δάχτυλο, ποιος λίγο ποιος πολύ, στο βάζο με το γλυκό, να κράξουν: «Κανείς δε φταίει – κανείς δε θα πληρώσει τίποτα!».

Αποτέλεσμα: η φράση του κ. Πάγκαλου έγινε αντι-σύνθημα και λειτούργησε σαν ομπρέλα για να βρουν από κάτω της καταφύγιο όλοι του λαού αυτού οι «κολασμένοι». «Συντεχνιόμαγκες» και «κρατικομασούντες», «φοροξεφεύγοντες» και «εφοριοπολεοδομούντες» (που έβλεπαν πια πως ο πάτος τού βάζου με το γλυκό όλο και πλησίαζε), μαζί με τους πραγματικά «καταφρονεμένους» αυτού του τόπου, τους άνεργους και τους νέους χωρίς μέλλον, τους έντιμους και τους απελπισμένους (αυτούς, με δυό λόγια, που όχι μόνο γλυκό δεν είχαν δοκιμάσει αλλά και που μια ζωή τους παίρναν τη μπουκιά απ’ το στόμα).

Κι ύστερα ήρθε το Σύνταγμα και οι μούντζες.

Ο γενναίος νέος κόσμος του Ιουνίου.

Του Απόστολου Δοξιάδη

Η ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση χαρακτηρίζεται ντέρμπι των δυο πρώτων κομμάτων της προηγούμενης, Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν τα ποσοστά που πήραν την 6η Μαΐου είναι πολύ χαμηλά για νικητές προηγούμενων αναμετρήσεων: ακόμη και αθροιζόμενα, τα δυο μαζί ίσα ίσα φτάνουν το 35%. Αυτό που ανεβάζει τα δύο κόμματα στην ερχόμενη αναμέτρηση είναι ότι επιλέγονται πλέον από τους ψηφοφόρους ως κύριοι εκφραστές, αντίστοιχα, του φόβου και της οργής τους, δηλαδή των δυο συναισθημάτων που κυριαρχούν στη συνείδηση των περισσότερων ελλήνων τα τελευταία χρόνια.

Τα δυο συναισθήματα αναμετρήθηκαν στις 6 Μαΐου, σε παραταξιακό επίπεδο, με νίκη της οργής.

Η πλειοψηφία προτίμησε τα κόμματα που βάσισαν την εκστρατεία τους στη λεγόμενη “καταγγελία του μνημονίου”, όπως αυτή εκφράσθηκε από το κάθε κόμμα που την υιοθέτησε, δηλαδή το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη Χρυσή Αυγή, και κάποια μικρότερα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα που τους αντιτάχθηκαν, έπεσαν από το 76% στις εκλογές του 2009, στο 32% της 6ης Μαΐου. Το μήνυμα ήταν σαφές: η οργή νίκησε.

Τα κόμματα της οργής έχτισαν την προεκλογική ρητορική τους στην καταγγελία, την καταδίκη, την άρνηση, το “όχι”. Όχι στο μνημόνιο, όχι στους όρους των Ευρωπαίων εταίρων, όχι—η απαραίτητη συνωμοσιολογία αναπτύχθηκε γύρω από τις δυο πρώτες αρνήσεις—στις τράπεζες των “τοκογλύφων”, όχι στους “δοσίλογους” και άλλα συμβολικά μεγεθυμένα τέρατα. Ήταν τέτοια η φύση της αναμέτρησης που τα κόμματα της οργής κέρδισαν με κύριο όπλο την ένταση της φωνής τους: όσο πιο δυνατά φωνάξαν, όσο πιο ξεκάθαρα, απόλυτα, προκλητικά κατήγγελαν τις θέσεις των αντιπάλων τους, τόσο αποτελεσματικότερα ήταν.

Νεκρική ακαμψία. Του Νίκου Δήμου.

Η χώρα είναι κλινικά νεκρή. Όχι, δεν φταίει η Κρίση, ούτε το Μνημόνιο. Η χώρα μας είχε πάψει να παράγει, να δημιουργεί, να χτίζει, εδώ και χρόνια. Η βιομηχανία διαλύθηκε. Οι αγρότες ζούσαν με επιδοτήσεις. Τα ΑΕΙ φύλαγαν το άσυλο. Οι συνδικαλιστές φύλαγαν Θερμοπύλες, οι δημόσιοι υπάλληλοι τις σφραγίδες τους, τα λαμόγια τις κομπίνες τους – και όλοι ζούσαμε με δανεικά.

Αυτά έφεραν την Κρίση και το Μνημόνιο.

Μιλάμε για ανάπτυξη. Πώς θα έρθει η ανάπτυξη; Με τη γραφειοκρατία, τους διεφθαρμένους υπαλλήλους, τους συνδικαλιστές που δεν επιτρέπουν αλλαγή, τα κόμματα που αντιτίθενται σε κάθε επένδυση; Σωστά έγραφε προ ημερών ο Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή»: Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει ευρωομόλογο για επενδύσεις. Κι όταν το πάρει τι θα το κάνει; Έχει πολεμήσει κάθε επιχειρηματική προσπάθεια που έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.  

Ανακαλύφτηκε το προϊστορικό Facebook. Το κάρο πριν το άλογο.

Διαβάζω σε άρθρο στη LiFO ότι «ο  Mark Sapwell, που κάνει το διδακτορικό του στο St John’s College του Cambridge, πιστεύει πως ανακάλυψε μια αρχαϊκή έκδοση του δημοφιλούς κοινωνικού δικτύου, όπου οι «χρήστες» μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, ενώ δίνουν την έγκρισή τους στις συνεισφορές των άλλων (σαν το σημερινό «like»).

Σύμφωνα με δημοσίευμα του archaeologynewsnetwork, στη Ρωσία και στη Βόρεια Σουηδία εντοπίστηκαν βραχογραφίες όπου απεικονίζονται ζώα και γεγονότα, οι οποίες είχαν ως σκοπό να «ενημερώνουν» μακρινές φυλές, αλλά και απογόνους, κατά την Εποχή του Χαλκού. 

Σ’ευχαριστώ, Ελλάδα!

Ο δημοσιογράφος και blogger Niko Ago, μετά από 20 χρόνια στη χώρα μας ευχαριστεί…ενώ απελαύνεται

«Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.