Ναυμάχοι του Αιγαίου: Ο τυχερός Μπαρμπα-Γιώργης

Του Γιώργου Κατσιάμπα

Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 100 χρόνια από τις ναυμαχίες Έλλης και Λήμνου των Βαλκανικών Πολέμων (03.12.1912, 05.01.1913), οι οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το θωρηκτό “Γεώργιος Αβέρωφ”, ή “τυχερό Μπαρμπα-Γιώργη”, προσωνύμιο που του απέδωσε το πλήρωμά του αμέσως μετά τη ναυμαχία της Έλλης.

Δύο πράγματα πρέπει να έχουμε υπόψη μας μιλώντας για τον Αβέρωφ, τα οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ύπαρξή του: το πρώτο, είναι ότι όταν αποκτήθηκε, η Ελλάδα βρισκόταν υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (όπως λέμε τώρα ΔΝΤ) και οι εξοπλιστικές δαπάνες γίνονταν με φειδώ. Το δεύτερο είναι η τύχη του, καθώς ο Αβέρωφ, έχοντας εκτεθεί σε σοβαρούς κινδύνους τόσο από εξωτερικούς εχθρούς όσο και από εσωτερικούς αντιπάλους, παρέμεινε αλώβητος, και επιπλέον, μετά τον παροπλισμό του δεν οδηγήθηκε σε διαλυτήριο πλοίων, από όπου θα εισπράττονταν ένα αρκετά μεγάλο ποσό. 

Η ιστορία ως κλουβί της προόδου

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Κατά καιρούς ακούμε κάποια πολιτικά πρόσωπα, όπως είναι ο Γλέζος και ο Θεοδωράκης να προσπαθούν να επιβάλλουν αναλογίες στη σημερινή πολιτική και οικονομική κρίση της χώρας με βάση την ελληνική αντίσταση κατά των ναζιστών και τον εμφύλιο πόλεμο. Στις δηλώσεις τους, ο ιστορικός χρόνος σταματά στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και η Μέρκελ αντιμετωπίζεται ως ευθεία συνέχεια του χιτλερικού καθεστώτος. Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τα παράλογα και ανορθολογικά στοιχεία που διέπουν τέτοιου είδους αναγωγές. Το ζήτημα δεν αφορά τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, αλλά τη μαζική απήχηση μιας τέτοιας αντίληψης του τι είναι και σε τι χρησιμεύει το ιστορικό υλικό.

Εφαρμογές εικονικής πραγματικότητας στη Βοιωτία.

Το έργο «ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΒΟΙΩΤΙΑ: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΡΟΦΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΘΗΒΑ» είναι ένα πρωτότυπο έργο που σκοπό έχει να αναδείξει και να αξιοποιήσει το πλούσιο ιστορικό, αρχαιολογικό και πολιτισμικό απόθεμα της Βοιωτίας, με τη χρήση καινοτόμων επιστημονικών και τεχνολογικών μεθόδων, και να το καταστήσει προσβάσιμο στο ελληνικό και διεθνές κοινό.

Εγκαίνια Ιστορικού – Εθνολογικού Μουσείου Λιβαδειάς

Ένα πάγιο αίτημα των δημοτών, αλλά και των επισκεπτών της πόλης, για την ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού της πόλης της Λιβαδειάς, ικανοποιείται με τον καλύτερο τρόπο την Κυριακή 27 Μαΐου 2012 και ώρα 13:30με τα εγκαίνια επαναλειτουργίας του Ιστορικού – Εθνολογικού Μουσείου Λιβαδειάς, το οποίο παρέμενε κλειστό για μεγάλο χρονικό διάστημα και είχε ως αποτέλεσμα την κτιριακή υποβάθμισή του και τη συρρίκνωση της πολιτιστικής ταυτότητας της πόλης.

Το Μουσείο της πόλης, στο υπόγειο χώρο της Νεροτριβής, θα είναι πλήρως ανακαινισμένο και ανανεωμένο καθώς στους χώρους του θα φιλοξενεί εκτός των παλαιών εκθεμάτων του και νέες συλλογές και δραστηριότητες.

Το πρόγραμμα εκδηλώσεων μνήμης για τη σφαγή του Διστόμου.

View this document on Scribd

Το αθάνατο ‘21 και η ευθανασία της Ιστορίας.

Είναι δύσκολο να κατεβάσεις τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο, τον Μακρυγιάννη και άλλους ήρωες από τα κάδρα με τις δάφνες, και να τους τοποθετήσεις στη γη, ανάμεσα σε ανθρώπους, πάθη, μίση, προδοσίες ίσως, εκτός από ηρωισμούς και αυταπάρνηση.

Πολλοί από αυτούς δυστυχώς δεν σκοτώθηκαν στις μάχες με τους Τούρκους, αλλά παραδόθηκαν στην ευθανασία που τους επιφύλαξε η λήθη, τα συμφέροντα και πολλές φορές η ιστορική ανακρίβεια.

Ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε, ο Ανδρούτσος δολοφονήθηκε, ο Υψηλάντης αφορίστηκε, ο Νικηταράς κατάντησε ζητιάνος και ο Καραϊσκάκης ίσως πρόλαβε και πέθανε νωρίς.

Τι ήταν το 1821; Πόσο ήρωες ήταν οι ήρωες; Θέλουμε την Ιστορία σκέτη ή με ολίγον από μύθο; Αγαπάμε τους ήρωες μας συνήθως μετά θάνατον και αφού τους σκοτώσουμε οι ίδιοι; Αποτελούν οι «τρύπες» στην Ιστορία εθνικό συμφέρον ή εθνική τυφλότητα;

Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει για τους κοινούς θνητούς του 1821, που έγιναν ήρωες επειδή απλώς θέλησαν να υπερβούν τον εαυτό τους και για εμάς που τους ηρωοποιήσαμε στην ανάγκη να προσκυνούμε εθνικά εικονίσματα.

Πηγή: Το κουτί της Πανδώρας

«Ελληνικά Ολοκαυτώματα» Η Μαύρη Βίβλος των Ναζιστικών σφαγών στην Ελλάδα μέσα από τις αφηγήσεις δημάρχων των «ματωμένων περιοχών».

Τη Μαύρη Βίβλο των ναζιστικών σφαγών της περιόδου 1940-1945 σε 90 πόλεις και χωριά της Ελλάδας παραδίδει στο ελληνικό και παγκόσμιο αντιφασιστικό κοινό το «Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών». Πρόκειται για έκδοση -λεύκωμα 414 σελίδων γεμάτες με στοιχεία για τα φρικιαστικά αντίποινα που διέπραξαν Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι κατακτητές εναντίον αμάχων. Εναντίον παιδιών, εναντίον γυναικών , εναντίον γερόντων. Εναντίον κτιρίων, χωραφιών και υποδομών. Τίτλος : «Ελληνικά Ολοκαυτώματα, 1940-1945» (Εκδόσεις: ΛΙΒΑΝΗΣ).

 

Στον ογκώδη αυτό τόμο ο κάθε δήμαρχος του ματωμένου τόπου απευθύνει ένα χαιρετισμό μνήμης για εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που παραμένουν ουσιαστικά ατιμώρητα, απαιτώντας αποζημίωση για ψυχική οδύνη. Ακολουθεί μία τεκμηριωμένη αφήγηση της απάνθρωπης δράσης των κατοχικών στρατευμάτων με ονόματα, χρονολογίες, τοπωνύμια. Διαβάζεις και ανατριχιάζεις:

Η επιστολή του Δημάρχου Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας στον Πρωθυπουργό για τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Ο Δήμαρχος Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας Κος Γιάννης  Πατσαντάρας, μόλις έγινε γνωστή η Πρωθυπουργική απόφαση για παράσταση του Ελληνικού Δημοσίου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων, απέστειλε προσωπικώς στον Πρωθυπουργό Κο Γεώργιο Παπανδρέου το παρακάτω τηλεγράφημα :

«Κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδας, η θαρραλέα απόφασή σας για παρέμβαση του Ελληνικού Δημοσίου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σχετικά με το ζήτημα της καταβολής των Γερμανικών αποζημιώσεων, αποτελεί σημαντικό-ουσιαστικό και συμβολικό-βήμα για την απόδοση δικαιοσύνης στο μαρτυρικό Δίστομο.
Διερμηνεύοντας τα αισθήματα όλων των πολιτών του Δήμου Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας και τα δικά μου, σας εκφράζω την πλήρη ικανοποίησή μου και τις ευχαριστίες μου και σας δηλώνω την ακλόνητη και απόλυτη συμπαράσταση της Δημοτικής Αρχής Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας στον δύσκολο Αγώνα που αναλαμβάνετε, ευελπιστώντας στο αίσιο αποτέλεσμα».

Με ιδιαίτερη εκτίμηση

Γιάννης Πατσαντάρας
Δήμαρχος Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας

Ένα κερί για το Δίστομο.

Μ’ ένα κερί στο χέρι, με δάκρυα στα μάτια και με μνήμες από το σφαγιασμό των δικών τους ανθρώπων από τους Γερμανούς, Διστομίτες που ζουν στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν έξω από την πρεσβεία της Γερμανίας.

Οι κάτοικοι του Διστόμου με τον τρόπο αυτό θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη των 218 σφαγιασθέντων προγόνων τους και να διεκδικήσουν την δικαίωση τους από το γερμανικό κράτος, αλλά και για να υπενθυμίσουν στους Έλληνες πολιτικούς ότι έχουν ηθική υποχρέωση να διεκδικήσουν τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Η συγκέντρωση έγινε με αφορμή την εκπνοή της προθεσμίας, σε περίπου μια εβδομάδα, για την υποβολή αιτήματος παράστασης του ελληνικού κράτους στη δίκη που θα διεξαχθεί στη Χάγη, ύστερα από έφεση που άσκησε το Γερμανικό κράτος, στην απόφαση που πήραν τα Ιταλικά δικαστήρια υπέρ των κατοίκων του Διστόμου και σύμφωνα με την οποία η Γερμανία θα πρέπει να καταβάλει στους συγγενείς των θυμάτων 25 εκατ. ευρώ, συν τους τόκους από το 1997.

Αλπινιστές σώζουν την Πυθία.

Πάνω σε δύο διασταυρούμενα ρήγματα στεκόταν ο τρίποδας της Πυθίας, όπως και ολόκληρος ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς. Απόδειξη, η μετατόπιση των τοίχων του ναού κατά 0,50 μ., σύμφωνα με τον ομ. καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο, ο οποίος προέτρεψε τους μελετητές του μνημείου να ασχοληθούν με το θέμα.

Ο ίδιος, πάντως, αποδίδει σε θρησκευτικούς λόγους τη χωροθέτηση του ναού σε εκείνο το σημείο. «Αλλιώς θα μπορούσε να βρισκόταν στην Αράχωβα ή οπουδήποτε αλλού και όχι σε μια τόσο απόκρημνη βραχώδη περιοχή», είπε την περασμένη Τρίτη στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, όπου παρουσιαζόταν μια μελέτη για τη βελτίωση της διαδρομής επίσκεψης και ενημέρωσης των 300.000 ανθρώπων, που προσέρχονται ετησίως στον εκτεταμένο αυτό αρχαιολογικό χώρο.

Οι Δελφοί αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, με πρώτο και κύριο τους βράχους που πέφτουν από τις Φαιδριάδες πέτρες μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Προ διετίας αποκλείστηκαν από τους επισκέπτες λόγω επικινδυνότητας μεγάλα τμήματα του χώρου, ενώ για τον ίδιο λόγο παραμένει κλειστή 15 ολόκληρα χρόνια η Κασταλία Πηγή.

Αρχαία Ελληνική Σοφία.

Του Παναγιώτη Θεοδ. Φορτώση

Στους χαλεπούς καιρούς που έλαχε να ζούμε στους γεμάτους βαρβαρότητα, εγωισμό, υποκρισία και απανθρωπιά αυτό που επείγει για όσους θέλουν να λέγονται Έλληνες είναι ο επαναπροσδιορισμός μας ως ανθρώπινο γένος που κάποτε είχε αξίες, υψηλά ιδανικά, ιερούς στόχους. Το ένδοξο αρχαιοελληνικό παρελθόν φαντάζει επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.  Αξίες όπως ο σεβασμός, η ανδρεία, η φιλία, η δικαιοσύνη και γενικότερα η ηθική και μετρημένη ζωή κάνουν αισθητή την απουσία τους σήμερα. Άρα είναι καιρός να επαναφέρουμε άμεσα το αρχαίο αθάνατο πνεύμα στην καθημερινότητά μας και να το αποδεχτούμε με ευλάβεια. Ο στόχος μας φαινομενικά μοιάζει να είναι δύσκολος. Θα πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε τις συμπληγάδες της αποχαύνωσης και της μοιρολατρίας. Να γκρεμίσουμε τα μικροεγωιστικά πάθη μας. Και όμως επιτάσσεται να αγωνιστούμε για να γίνουμε επιτέλους κύριοι του εαυτού μας, ν’ ανεβούμε ένα σκαλί ψηλότερα. Ας στραφούμε λοιπόν στο μέτρο του δυνατού στα λόγια των αρχαίων σοφών ημών προγόνων προβληματισμένοι και ας προσπαθήσουμε να τηρήσουμε έστω ένα μέρος αυτών που μας συμβούλευαν.

Σαν σήμερα 12 Οκτωβρίου του 1944 τελείωνε η γερμανική κατοχή.

Πλήθος κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας, γιορτάζοντας την απελευθέρωσή της. Ήταν 12 Οκτωβρίου του 1944 και η γερμανική κατοχή είχε τελειώσει. «Βρήκαμε τους δρόμους γεμάτους από ανθρώπους σε τόσο πυκνή διάταξη που το αμάξι μας προχωρούσε σπρώχνοντας με δυσκολία», θυμόταν ένας Γερμανός αξιωματούχος που εγκατέλειπε την πόλη την ημέρα εκείνη.

Ήδη, από νωρίς το βράδυ, μικρά γερμανικά στρατεύματα είχαν αρχίσει να υποχωρούν προς το Βορρά. Στις 06:30 το πρωί άρχισε η αποχώρηση του κυρίως σώματος και δύο περίπου ώρες αργότερα, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπου σε μία βιαστική τελετή, ο στρατηγός Φέλμι κατέθεσε στεφάνι. Το τέλος της γερμανικής κατοχής σήμανε και ουσιαστικά με την υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης από έναν στρατιώτη στις 09:15.

Η ευφορία της απελευθέρωσης θα κρατήσει μόλις 45 ημέρες. Στις 3 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους ξεσπούν τα Δεκεμβριανά.

Πηγή TVXS

Η συμμετοχική ή άμεση δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα.

Του Παναγιώτη Θεοδ. Φορτώση

Το ακόλουθο επίκαιρο σημείωμα αποτελεί πρόκληση για τον αναγνώστη ουσιαστικά για δύο λόγους. Πρώτον, διαβάζοντάς το προφανώς θα αμφισβητήσει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργία του σύγχρονου πολιτειακού συστήματος και τους θεσμούς του και κατά δεύτερο θα προβληματιστεί εάν και ο ίδιος έχει συμβάλλει ή όχι με τη στάση του στην παρακμή και στη σήψη του. Ουσιαστικά ο αναγνώστης προσκαλείται μελετώντας, να συγκρίνει δύο διαφορετικές στάσεις απέναντι στο πολιτικό γίγνεσθαι: από τη μια πλευρά την κατά κοινή ομολογία αδιαφορία, απάθεια, καιροσκοπισμό και υστεροβουλία που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αναφορικά με τη συμμετοχή του στα κοινά (ουσιαστική συμμετοχή), και από την άλλη την ενεργητικότητα και ενδιαφέρον για την ίδια της τη λειτουργία που η πολιτεία καλλιεργούσε και προσδοκούσε από τους πολίτες της στην αρχαία Αθήνα. Τέλος, ο αναγνώστης αξίζει να σταθεί στις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που παίρνονταν προς όφελος του λαού στην Αθήνα και να τις συγκρίνει με τις επιζήμιες και συνήθως καταστροφολογικές  -για την ελληνική κοινωνία- αποφάσεις των σύγχρονων «αρχόντων» μας.

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ Ή ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

(πολιτειακά όργανα, μεταρρυθμίσεις, βουλευτές)

Στην πόλη-κράτος της αρχαίας Αθήνας (6^ος και 5^ος αιώνας π.Χ) γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το πολιτικό σύστημα της άμεσης ή συμμετοχικής δημοκρατίας. Κατά την εφαρμογή του οι πολίτες δεν εξέλεγαν αντιπροσώπους για να αποφασίζουν στο όνομά τους, αλλά έπαιρναν οι ίδιοι αποφάσεις νομοθετικού και εκτελεστικού περιεχομένου. Συμμετείχε το σύνολο του πληθυσμού που είχε πολιτικά δικαιώματα, η συμμετοχή του δε έφτανε σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα.

Σεπτεμβριανά του ’55: «H αρχή του τέλους» για τον Eλληνισμό της Πόλης.

Νύχτα 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου… Ένας εξαγριωμένος όχλος ξεχύνεται στους ρωμαίικους μαχαλάδες της Κωνσταντινούπολης και ρημάζει. Σπίτια, καταστήματα, εκκλησιές, σχολειά, περιουσίες, ζωές. Χτυπούν καταστηματάρχες και νοικοκυραίους, κατεβάζουν προθήκες, πετούν και τσαλαπατούν εμπορεύματα, πυρπολούν…

Την προηγούμενη, 5 Σεπτεμβρίου του 1955, ένα μασούρι δυναμίτιδας έχει εκραγεί στον κήπο του τουρκικού προξενείου στην Θεσσαλονίκη, το οίκημα που συνδέεται με τον Κεμάλ Ατατούρκ, σπάζοντας μερικά τζάμια και πυροδοτώντας ένα πογκρόμ διώξεων κατά των Ρωμιών, 650 χιλιόμετρα μακριά, καθώς ο τουρκικός Τύπος παρουσιάζει την «καταστροφή στο σπίτι του Κεμάλ» ως ολοκληρωτική.

Η έκρηξη είναι προσχεδιασμένη να λειτουργήσει ως η φωτιά στο φιτίλι, που περιμένει από καιρό την πυροδότησή του. Άλλωστε, η κατοπινή αστυνομική έρευνα αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος, που τοποθέτησε τη δυναμίτιδα στον κήπο του προξενείου είναι ο κλητήρας του, ο Χασάν Μεχμέτογλου και έδρασε κατόπιν εντολής του Τούρκου φοιτητή, Οκτάι Εγκίν, του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αποδεικνύεται, δε, ότι το σχέδιο γνωρίζουν πολύ καλά οι προξενικές αρχές της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη.

Η χαμένη τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας. Σκέψεις για την εξάπλωση και εξαγρίωση των ελληνικών blogs.

Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου.  Μεταφορά Στέργιος 

Οι αμετροέπειες που λέγονται και γράφονται για τον αδίκως δολοφονημένο δημιουργό του troktiko («οραματικός δημοσιογράφος», «μεγάλος» κ.λπ.), αντί να υπερασπίζονται τη δημοσιογραφία, τη δυσφημούν. Διότι, είτε από φόβο είτε από άγνοια, παρουσιάζουν ένα ελεεινό μπλογκ, που εξέφρασε τη χειρότερη Ελλάδα, ως κυνηγημένη και μαχόμενη δημοσιογραφία.

Κάθε εχέφρων άνθρωπος που δεν θέλει να τον λοιδορούν και συκοφαντούν, ανώνυμα και ατιμώρητα, στα μπλογκ, προσπαθεί να απέχει από τον ψηφιακό κοπρώνα. Όποιος έχει πικρή πείρα, ξέρει τι εννοώ. Πίσω από τα ανώνυμα μπλογκ υπάρχει ένας εσμός από μαφιόζους, μικρομαφιόζους, αλλά και πρόσωπα υπεράνω υποψίας που είτε βγάζουν τα απωθημένα τους, είτε το χαρτζιλίκι τους, είτε τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Υπάρχουν και πολλοί ακυρωμένοι τύποι, οι οποίοι απλώς επιστρέφουν τα χτυπήματα της μοίρας -γενικώς και αδιακρίτως. Η όλη ατμόσφαιρα είναι επιεικώς νοσηρή.

Ρεπορτάζ του 1979 για την εισβολή στην Κύπρο από το ιστορικό αρχείο της ΕΡΤ.

Ημέρα μνήμης η σημερινή και ψάχνοντας στο αρχείο της ΕΡΤ βρήκα ένα ρεπορτάζ που προβλήθηκε την Παρασκευή 20 Ιουλίου 1979 για τα πέντε χρόνια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Ο δημοσιογράφος Παύλος Παύλου κάνει ιστορική αναδρομή στα γεγονότα της τουρκικής εισβολής. Αναφέρεται στην ανατροπή του Πρόεδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακάριου από το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδος στις 15 Ιουλίου 1974, την εισβολή του τουρκικού στρατού στις 20 Ιουλίου 1974 και την κατάληψη της επαρχίας Κερύνειας από τον τουρκικό στρατό. Προβάλλονται πλάνα σχετικού αρχειακού υλικού από την τουρκική εισβολή.

Για την παρακολούθηση του αρχείου κλικ στην εικόνα.

ΜΑΧΗ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ (490 π.χ.)

Από τον Στέργιο Μπακολουκά.

Με την ευκαιρία του γιορτασμού της φετινής επετείου για τη συμπλήρωση  2.500 χρόνων από τη Μάχη του  Μαραθώνα, αλλά και με την αφιέρωση σ’ αυτή, των γιορτών του Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, έχει ενδιαφέρον να διαβάσουμε τις σκέψεις, για τη σημασία  της Μάχης αυτής, του Δημοσιογράφου και στοχαστή   Ηλία Μπαζίνα, όπως αυτές καταγράφονται στα δύο πιο κάτω θαυμάσια άρθρα του.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ

ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ ΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ

(Σιμωνίδης ο Κείος)

[…] Ο Μαραθώνιος είναι ένας ΥΜΝΟΣ προς την Ελλάδα. Οι ρίζες του βρίσκονται σε γεγονότα που ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Για το καλύτερο Η ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, αν είσαστε αυτής της σχολής σκέψης, η Ελλάδα σταμάτησε την ΑΝΑΤΟΛΗ, με τα όποια καλά και κακά της, και έβαλε τα όρια του ΦΥΤΩΡΙΟΥ, μέσα στο οποίο η ΙΔΙΑ έσπειρε τον ΔΥΤΙΚΟ πολιτισμό, ο οποίος είναι ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ του πλανήτη και της Ιστορίας.

Η διαίρεση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση είναι κοσμογονικά ουσιαστική, η γεφύρωσή της δεν πλησιάζει καν να επιτευχθή και είναι εξ ολοκλήρου αποτέλεσμα της αντίστασης της Ελλάδας τον 5ο π.Χ. αιώνα.

Οι Έλληνες τότε δεν… «ψήφισαν Δύση». Απλά ζούσαν με την απλή και θεμελιακή αξία «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης».

Η αντίστασή τους βασίσθηκε πάνω στην ΕΞΩΓΗΙΝΗ, κυριολεκτικά «ΚΤΗΝΩΔΗ» για τα σημερινά δεδομένα, σωματική επάρκεια μιας φυλής ΑΝΩΤΕΡΗΣ από τις σημερινές, αφού η ίδια εξαρτούσε την επιβίωσή της από συνθήκες αδιανόητες για τον σημερινό άνθρωπο.

Ούτε ήταν οι διάφοροι «Καιάδες» ηθελημένοι ή εν τοις πράγμασι (λόγω μη επιβίωσης των αδυνάτων) αποτέλεσμα κάποιας δήθεν «βαρβαρότητας». Ήταν προϊόν σκληρότατης ανάγκης, που την γεννούσε η έμμονη ιδέα της πάση θυσία προάσπισης κάποιων πολιτιστικών αγαθών, που ΜΟΝΟ οι Έλληνες κατανοούσαν την ιερότητά τους. Άρα, μόνον εκείνοι είχαν ορισθεί – από την ίδια τη Φύση, αν θέλετε – ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ των αγαθών αυτών που η εγκατάλειψή τους στην τύχη τους ΔΕΝ περιλαμβανόταν καν στη σκέψη των ανθρώπων εκείνων. Δεν υπήρχε καν ως επιλογή.

Και αυτή είναι η σημαντικότερη διαφορά των αρχαίων Ελλήνων από τους σημερινούς ανθρώπους, ακόμα και από τους περισσότερους ΕΛΛΗΝΕΣ.

Όση όμως άκαμπτη αποφασιστικότητα και αν είχαν οι άνθρωποι εκείνοι, όσο υψηλό φρόνημα και αν τους ενέπνεε, η μοίρα τους θα ήταν προδιαγεγραμμένη αν δεν διέθεταν την επάρκεια των σωματικών δυνάμεων, με τις οποίες υλοποιούσαν τις αποφάσεις του πνεύματος, την «του σώματος οξύτητα» κατά τον Πλάτωνα.

Για τους αρχαίους Έλληνες «το μεν πνεύμα πρόθυμο η δε σαρξ ασθενής» δεν είχε εφαρμογή. Για να το πω απλά, οι Έλληνες εκείνοι ήταν πραγματικά ΘΗΡΙΑ, τέρατα σωματικών δυνάμεων, τις οποίες καλλιεργούσαν μέσα στα πλαίσια μιας παιδείας απίστευτα απαιτητικής.

Ζωντανό και παλλόμενο μνημείο της Ιστορίας.

66 χρόνια μετά …, μια θυσία με διαχρονικό συμβολισμό.

Από την Ιωάννα Θεοδώρου – Λουκά

Μιαν αποφράδα μέρα του Ιούνη,
εξήντα έξι χρόνια πριν,
κάποιες ψυχές ηρωϊκές
στου αδυσώπητου εχθρού τη λύσσα αντισταθήκαν
και γίναν σύμβολα για μας τους τωρινούς.

Λίγα τα χρόνια της ζωής τους
μες σε καιρούς αγριωπούς,
μα η μοίρα όρισε το αίμα τους να χύσουν
στεφάνι θεϊκό και μνήμη αθάνατη να βρουν.

ΜΟΡΦΕΣ αγέρωχες στο διάβα των αιώνων,
ΣΑΣ πρέπει μόνο ΔΟΞΑ και ΤΙΜΗ ˙
τι κι αν στερηθήκατε τα πλούτη αυτού του κόσμου,
για ΣΑΣ, ΔΙΚΑΙΩΣ, δόθηκαν όλα τα πλούτη τ’ουρανού.

Σκέψεις πολλές το νου μου κατατρύχουν
χιλιάδες αναπάντητα “γιατί”,
σα διάβασα το τέλος της ζωής ΣΑΣ
κι αναρωτήθηκα:
Σε ποιο σημείο, άραγε, η ανθρώπινη κτηνωδία σταματάει
και που αρχίζει η λογική;

Η θυσία ΣΑΣ μαρτυρική, ας συμβολίζει πάντα τη νίκη της ανθρώπινης ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ εναντίον του μίσους που γεννά ο εθνικισμός, τη νίκη των ΙΔΑΝΙΚΩΝ απέναντι σε ό,τι σαθρό προβάλλει η σημερινή υλοκρατούμενη κοινωνία μας!

Ας μας διδάξει, εμάς τις νεώτερες γενιές, όλα όσα χρειάζονται για να αντισταθούμε στο ρεύμα του κοσμοπολιτισμού, για έναν καλύτερο κόσμο, όπου ο “Άλλος”, είτε συνάνθρωπος είναι είτε λαός, έχει τη δική του προσωπικότητα και προσωπική σφραγίδα στο ιστορικό “γίγνεσθαι”, όλα όσα χρειαζόμαστε για να μην αποκτηνωθούμε:

Εικονική Πραγματικότητα στο Δήμο Χαιρώνειας.

Στον κοντινό Δήμο της Χαιρώνειας λειτουργεί εδώ και καιρό δίπλα στο αρχαίο θέατρο της πόλης ένα Κέντρο Εικονικής Πραγματικότητας. «Το κέντρο περιλαμβάνει μεγάλου μεγέθους οθόνη, ειδικούς προβολείς, σύστημα στερεοφωνικού ήχου, συσκευές διαδραστικής πλοήγησης, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και εξειδικευμένο λογισμικό που αναπτύχθηκε ειδικά για το έργο ενώ η ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα προβολής μπορεί να φιλοξενεί ταυτόχρονα 20 – 30 θεατές.

Ο θεατής, με τη χρήση ειδικών για την τρισδιάστατη προβολή πολωτικών γυαλιών, έχει τη δυνατότητα να «βυθιστεί» και πλοηγηθεί ελεύθερα σε έναν εικονικό αλλά πλήρως ρεαλιστικό χώρο κατασκευασμένο από υψηλής ποιότητας και πιστότητας τρισδιάστατα (3D) γραφικά. Μεταξύ άλλων, ο θεατής έχει τη δυνατότητα να πετάξει πάνω από την αρχαία Χαιρώνεια, να συναντήσει τον Πλούταρχο που εξιστορεί τα γεγονότα που σχετίζονται με τη μάχη, να περιεργαστεί τους πολεμιστές που έλαβαν μέρος σε αυτή, να παρακολουθήσει τον τρόπο με τον οποίο κρίθηκε η τύχη της, να συναρμολογήσει το μνημείο του Λέοντα και άλλα…

Παράλληλα με τις προβολές, ο επισκέπτης του Κέντρου Εικονικής Πραγματικότητας έχει τη δυνατότητα στους υπολογιστές που βρίσκονται εγκατεστημένοι στο χώρο, να εξερευνήσει τη πολυμεσική και διαδραστική εφαρμογή που αναπτύχθηκε επίσης στο πλαίσιο του έργου. Η εφαρμογή αυτή παρουσιάζει στο θεατή, μεταξύ άλλων, την συναρπαστική περιπέτεια της ανακάλυψης και αναστήλωσης του Λέοντα της Χαιρώνειας, την ιστορία της περιοχής από την προϊστορική εποχή έως τους νεώτερους χρόνους, την τέχνη του πολέμου στην αρχαία Ελλάδα και βέβαια πληροφορίες για τη τεχνική της Εικονικής Πραγματικότητας καθώς επίσης και το πώς αναπτύχθηκε η εικονική αναπαράσταση της μάχης της Χαιρώνειας.

Για το πρόγραμμα αλλά και τη διοργάνωση ειδικών προβολών οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με τον υπεύθυνο του Δήμου Χαιρώνειας, κ Γιώργο Δαραμάρα στο τηλέφωνο 2261095262″.

Πηγή Δήμος Χαιρώνειας.

Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Γεώργιος Καραϊσκάκης: Η δεύτερη πιο δημοφιλής μορφή στην πόλη μετά τον Άι Γιώργη, αλλά η πρώτη μακράν των άλλων «γήινη» ύπαρξη. Οι δυο τους υπήρξαν συνεργάτες στη μάχη της Αράχωβας κατά τη λαϊκή διήγηση.  Πρόσωπο οικείο σε κάθε Αραχωβίτη. Δημοφιλής ήρωας στις ιστορίες των γερόντων, έζησε μέσα απ΄αυτές σε κάθε σπίτι.  Θυμάμαι το βλέμμα του από το κάδρο που υπήρχε στο καθιστικό του σπιτιού στα παιδικά μου χρόνια και παρατηρούσε με αυστηρότητα την κάθε κίνησή μας. Αργότερα θεωρήθηκε ντεμοντέ και ξεκρεμάστηκε, η μνήμη του όμως παρέμεινε. Ήταν τέτοια η ταύτιση  Αράχωβας και Καραϊσκάκη, που μεγαλώνοντας  απόρησα  όταν έμαθα ότι κι άλλες πόλεις τον θεωρούν ήρωά τους. Πως είναι δυνατόν;  Στο παιδικό μυαλό ο Καραϊσκάκης είχε γεννηθεί, ζήσει και πεθάνει εδώ.

Τώρα αγναντεύει την πόλη από τα δυτικά. Αρέσκεται να του στρίβουν τα μουστάκια στις παρελάσεις δυο φορές το χρόνο, ελέγχει την νυχτερινή ζωή συχνάζοντας στο «Φλοξ»- απ΄όπου και η φωτογραφία. Μάλλον του κακοφάνηκε όταν έμαθε ότι τα σχέδια για τοπικές ενδυμασίες στην επέτειο της μάχης του ματαιώνονται, απουσία Προέδρου Δημοκρατίας και καμερών.