Σύντομες φωτογραφικές ιστορίες: «Η πυξίδα»

Η επίπλωση ήταν τυπική ενός δωματίου ξενοδοχείου. Το ίδιο και η θέση των αντικειμένων. Τίποτα περίεργο εκτός από ένα αυτοκόλλητο πυξίδας με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ένα βέλος με κατεύθυνση νοτιοανατολική με την ένδειξη Kible τοποθετημένο σε οριζόντια θέση δίπλα στο κομοδίνο. 

Περπάτησε πάνω στα νερά ο Γκλέτσος!

Με τη βοήθεια των χερουβείμ Mega και Antenna που του κρατούσαν το χέρι, ο δήμαρχος Στυλίδας έστειλε σε όλους ένα μήνυμα για τη δύναμη της Πίστης και των Media, αυτή τη σημαντική μέρα για την Ορθοδοξία και τα πρωϊνάδικα.

Στιγμές εορταστικής κατάνυξης έζησαν όσοι παρευρέθησαν στη Στυλίδα για να παρακολουθήσουν τον Αγιασμό των Υδάτων από τον Μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικόλαο που σε συνεργασία με τον Δήμαρχο Απόστολο Γκλέτσο προσπάθησαν να βοηθήσουν το Αγιο Πνεύμα να διαπεράσει πιο αποτελεσματικά τις ψυχές των πιστών, προσθέτοντας νέα διάσταση και λάμψη στη γιορτή.

Μάλιστα κάποια στιγμή, ο Απόστολος Γκλέτσος, έφτασε σε τέτοιο σημείο ψυχικής ανάτασης και έκστασης από την δύναμη που του έδωσε ο Σταυρός, ώστε ανανήφθηκε πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και άρχισε για μερικά λεπτά να περπατάει πάνω στο νερό, ενώ από δίπλα του τα Χερουβείμ των καναλιών, έψελναν το Ωσαννά! 

Ο ιερέας της Σπιναλόγκας και ο ιεράρχης της Κερατέας.

Του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ

Απαραίτητη εισαγωγή

Αγαπητοί φίλοι,

Φαντάζομαι ότι στους χώρους των bloggers η Εκκλησία και οι λειτουργοί της κατέχουν, σε μεγάλο βαθμό, μια θέση μεταξύ της άρνησης και της αδιαφορίας.

Σ’ αυτό υποθέτω ότι συντελούν η ηλικία, η μόρφωση, ο τρόπος ζωής, οι προκαταλήψεις, η μόδα, τα ακούσματα, οι ειδήσεις και άλλα αρκετά. Και δεν θα σπεύσω να πω ότι έχουν άδικο! Πολλές φορές η Εκκλησία και οι εκπρόσωποί της «αγωνίζονται» να παρουσιάσουν τη χειρότερη εικόνα και συνήθως τα καταφέρνουν, έστω κι αν η ουσία (το «είναι») διαφέρει από το «φαίνεσθε». Είναι όμως πάντα έτσι; Ας δούμε δύο περιπτώσεις – παραδείγματα.

Ι.  Ο «πόλεμος» της Κερατέας

Η γενιά μας ευτυχώς δε γνώρισε πολέμους. Έτσι ο «πόλεμος» της Κερατέας ήχησε περίεργα στα αυτιά μας. Εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει οργανωμένη και έντονη αντίθεση, που έφθασε στη σφοδρή σύγκρουση, μεταξύ της Πολιτείας και μιας περιοχής, σχετικά με τη διαχείριση των απορριμμάτων. Προκάλεσε έκπληξη η ένταση και τα μέσα αυτού του «ιδιότυπου» πολέμου, που παραλίγο να έχει και θύματα.

Αντικειμενικά, ο δικός μας ήταν καλύτερος.

Δεν χρειάζεται να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια για να θυμηθώ τα σχόλια που κάναμε για τη διακόσμηση των  επιταφίων με φίλους της άλλης ενορίας, κάθε χρόνο στη συνάντηση των δύο την Μεγάλη Παρασκευή. Ήταν πάντα τα ίδια επιχειρήματα που άλλαζαν  στόμα και στρατόπεδο ανάλογα το ύφος της διακόσμησης, και ίδια η κατάληξη: ο επιτάφιος της δικής μας ενορίας είναι  καλύτερος.

Φέτος δεν μπήκα σ´ αυτή την διαδικασία με τους φίλους, γιατί εμπεδώνοντας το Καλλικρατικό πνεύμα  είπα να αλλάξω ενορία (όχι όμως Δήμο) και να πάω στον Όσιο Λουκά. Ήταν πολύ όμορφα κι εκεί, ιδιαίτερα στο επιβλητικό καθολικό με το φως των κεριών κατά τη διάρκεια της ακολουθίας.  Δεν είχε όμως  συγκρίσεις. Στο παραπέντε στην επιστροφή πρόλαβα και είδα τους δικούς μας. Αντικειμενικά λοιπόν λέω, ότι στο βασικό επίπεδο σύγκρισης που αφορά τη διακόσμηση, ο δικός μας επιτάφιος ήταν καλύτερος.

Ώσπερ πελεκάν… Εγκωμίων Εγκώμιον.

Του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ
Προλεγόμενα
Η απόδοση των «Εγκωμίων του Επιταφίου Θρήνου» είναι μια κορυφαία στιγμή των ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας, που σηματοδοτεί κάθε χρόνο τόσο την εκκλησιαστική όσο και την προσωπική ζωή των πιστών (και όχι μόνο). Θα τολμούσα να πω ότι τα Εγκώμια χαρακτηρίζουν και διεισδύουν  “εις σύμπασαν” την ελληνική ζωή, όπου πόλη, όπου χωριό, όπου νησί, όπου άνθρωποι, όπου φύση, όπου Άνοιξη…Ξυπνούν παιδικές αναμνήσεις, μας σμίγουν νοερά με αγαπημένα χαμένα πρόσωπα, μας συγκινούν, μας ευφραίνουν.
Αποτελούν κορυφαία επιτεύγματα ποίησης, εκκλησιαστικής μουσικής αλλά και μυστικής ανατολικής ορθόδοξης θεολογίας. Είναι μεγάλη τιμή για τη γλώσσα μας να έχει δανείσει τους ανεξάντλητους λεκτικούς θησαυρούς της, για να διατυπωθεί ο θρήνος αλλά και η ελπίδα του «πεπτωκότος» ανθρώπου μπροστά στο ανεξήγητο μυστήριο του θανάτου και μάλιστα του ίδιου του Θεού.  Ο Επιτάφιος έχει διαδεχθεί το Σταυρό και προμηνύει την Ανάσταση του Θεανθρώπου.

Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα»(;) μιας γιορτής(;) για την Παιδεία

Θα ‘θελα να μοιραστώ μαζί σας ένα εξαιρετικό κείμενο του θεολόγου και φίλου Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου για τους Τρεις Ιεράρχες. Καιρός να δούμε κάποια θέματα με άλλα μάτια και να αναθεωρήσουμε κάποια άλλα που στον αγώνα της καθημερινότητας φαίνεται ότι παραβλέπουμε.

Έπρεπε να μιλήσω για τους Τρεις Ιεράρχες, όμως είχα κουραστεί ν’ ακούω μεγάλες κουβέντες και να μιλώ για ανθρώπους άγιους, πανάκριβους, ανεκτίμητους σαν να διαφημίζω ένα προϊόν στο ραδιόφωνο. Είναι κι η εποχή που πάσχει από πολυλογία, κι έτσι βάλθηκα να περπατώ στα σοκάκια της σημερινής ελληνικής κοινωνίας ,με προσοχή να μη χαθώ και με σκοπό να φτάσω στην πλατεία, στο ξέφωτο της παρουσίας των Αγίων, που και σήμερα τιμά η παιδεία μας- Του Μεγάλου Βασιλείου, του Ιερού Χρυσοστόμου, του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου- και να ψηλαφίσω τη σχέση τους με τον σημερινό μας βίο.

Προχώρησα κι είδα ένα λαό να έχει κάνει την πίστη του στο Θεό ζήτημα προσωπικού γούστου. Μια θάλασσα από άγνοια, ημιμάθεια ή αδιαφορία, μια που ο λόγος της Εκκλησίας φαίνεται να μην προκαλεί πια κανένα ενδιαφέρον. Φταίει άραγε μόνον η Εκκλησία ή κι η δική μας τρυφηλότητα;

Προχώρησα κι είδα ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν τη ζωή τους, να τυραννιούνται από το κυνήγι του χρόνου για να είναι «εντάξει» .Και θυμήθηκα τον Ελύτη: «Δώσε δωρεάν το χρόνο σου αν θέλεις να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια».