e-book: Τάκη Λάππα, «Στα ψηλώματα του Παρνασσού».

«Η ανηφοριά της Δοκανίστριας θέλει προσοχή, δε χορατεύει. Πρέπει προσεκτικά να κοιτάς τη στράτα σου. Είναι μια από τις πιο μεγάλες ανηφοριές που συντυχαίνουμε, κεντημένη με μια παράξενη κορδελλιαστή στράτα που μια σε πάει από δω και άλλοτε από κει. Ξαργού φτιαγμένα έτσι για να γλυκαίνει την ανηφόρα. Και το χειρότερο απ΄ όλα η ψηλή θράμη που βρίσκεται σκορπισμένη σ΄ όλο αυτό το μέρος. Σου κάνει το δρόμο δυο φορές κουραστικό απ΄ ότι είναι. Μ’ όλο που δρασκελίζεις τα πόδια σου γλιστρώντας πάνω στο θραμότοπο, βρίσκεσαι πάλι στα ίδια. Να παραστρατήσεις δεξιότερα θα ήταν πιο καλά, μα έλα που μια αμμουδιαστή σάρα σε φοβίζει. Μεγάλη αποκοτιά να ξεθαρεψει κανεις να αφήσει το μονοπάτι…

Φτάνουμε στον Τυριά: Μια απέραντη σπηλιά που οι Αραχωβίτες τσοπάνηδες τη χρησιμοποιούνε για ψηγείο. Τι λέω οι Αραχωβίτες; Όλοι οι περίγυρα τσοπάνηδες δωμέσα φέρνουνε τη σοδειά τους και την ποστιάζουνε για να περάσει το καλοκαίρι. Από ένα κομμάτι βράχου σκαλισμένο πάνω στο έμπα της σπηλιάς μαθαίνουμε πως το Θεόχτιστο αυτό ψυγείο το επισκεύασε ο Τομαράς κι ο Ανάγνου για να το εκμεταλλευτούνε. Τώρα πια το χει η κοινότητα της Αράχωβας. Κάθε τσοπάνης πληρώνει 0,50 λεπτά την οκά για ότι θα βάλει μέσα να διατηρηθεί. Φέρνουνε τα γαλαχτερά τους κατασκευάσματα τον Απρίλη και τα παίρνουνε περνώντας του Αι Δημητριού.