Οι κόκκινες γραμμές… του κραγιόν.

Του Κώστα Βαξεβάνη.

Το έγκλημα, όπως όλα τα συστήματα και οι μικρόκοσμοι αυτορρυθμίζονται. Δεν υπάρχει εσωτερική αστυνομία στις εγκληματικές ομάδες για να τηρείται ο νόμος της μαφίας. Ο καθένας όμως ξέρει μέχρι πού να πάει. Και αν δεν το ξέρει, του το θυμίζουν οι άλλοι καμιά φορά βίαια.

Η πολιτική, θυμίζει πλέον αυτές τις εγκληματικές ομάδες. Που με τις διαφωνίες της ή διεκδικήσεις της μπορεί να αυτορρυθμίζεται στη λειτουργία της και να βρίσκει τις συμφέρουσες ισορροπίες.

Μπορεί να τσακώνονται στα κανάλια, να ακροβατούν λεκτικά, να χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι μιας διεκδίκησης του ζωτικού τους χώρου, αλλά η λειτουργία τους αυτορρυθμίζεται. Ξέρει μέχρι πού πάει η κάθε ομάδα και ποιόν υπηρετεί. Οι νονοί μοιράζουν τις περιοχές και πουλάνε προστασία στο φοβισμένο πλήθος που φοβάται όλο και περισσότερο. 

Η Αράχωβα στα Επίκαιρα.

Τα Επίκαιρα ήταν συνήθως δεκάλεπτες ενημερωτικές ταινίες με δέκα (κατά μέσο όρο) επιμέρους θέματα, που συνόδευαν το πρόγραμμα των χειμερινών και θερινών κινηματογράφων.

Ήδη από την περίοδο του μεσοπολέμου και σε όλη τη δεκαετία του 1950 η εμφάνιση των Επικαίρων ήταν τακτική αλλά ακανόνιστη, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 η παραγωγή τους γινόταν σε δεκαπενθήμερη βάση. Από το 1967 μέχρι και το 1977 έφτασε να είναι εβδομαδιαία, ενώ έκτοτε μέχρι το 1982 (οπότε και ουσιαστικά παύει η διευρυμένη δημόσια προβολή τους) πάλι εμφανίζονταν σποραδικά.

Στην πλειονότητά τους, τα θέματά τους κάλυπταν δραστηριότητες της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, την προβολή του εκάστοτε κυβερνητικού έργου, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες, τοπικά νέα, ενώ συχνά φιλοξενούσαν και διεθνή νέα. Έχοντας έναν κύκλο ζωής πριν και παράλληλα με την έλευση της τηλεόρασης, οι ταινίες Επικαίρων έχουν αναγνωριστεί ως σημαντικό κινηματογραφικό είδος και ως πολύτιμη ιστορική πηγή, που αποτύπωσε ένα σημαντικό μέρος της καθημερινότητας των λαών στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα.