Θα μαζευτούμε λέει όλοι οι αγανακτισμένοι πολίτες στις πλατείες και θα διαμαρτυρηθούμε. Ακούγεται καλό, αλλά ποιον στόχο θα έχει αυτή η διαμαρτυρία μας; Τι θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε; Οι Αιγύπτιοι που έκαναν αντίστοιχες συγκεντρώσεις είχαν σαφή στόχο, ήθελαν να ρίξουν ένα μακρόχρονο αυταρχικό καθεστώς, το ίδιο και οι Τυνήσιοι. Εμείς εκεί που θα πάμε τι ακριβώς θα κάνουμε;
Θα αναθεματίσουμε την κακή Τρόικα που μας χάλασε το γλέντι; Θα απαιτήσουμε άλλο μνημόνιο ή κανένα μνημόνιο; Έξοδο από την κακή ΟΝΕ και επιστροφή στη δραχμή με τη μισή αξία ή χωρίς αξία; Χρεοκοπία και εκκίνηση από το μηδέν με ό,τι μπορούμε να παράξουμε ως χώρα;
Θα φασκελώνουμε ομαδικά προς την ανατολή και θα φωνάζουμε «Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» με όσους έχει μέσα και μετά θα ζητήσουμε λύση από κανένα Συνταγματάρχη;
Θα στείλουμε ένα μήνυμα στους πολιτικούς ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων; Θα τους κλείσουμε όλους σε ένα δωμάτιο με ξηρά τροφή και θα τους πούμε να τσακιστούν να βρουν ένα μίνιμουμ συνεννόησης αλλιώς δεν ξαναβγαίνουν έξω; Θα απαιτήσουμε να φύγει η «χούντα» του Γιώργου, να ‘ρθει ο Αντώνης με όλο το συρφετό που έτρωγε πριν δύο χρόνια, η Αλέκα απ΄το παράλληλο σύμπαν, ο Τσίπρας που οραματίζεται πλατείες Ταχρίρ; Τι ακριβώς θα απαιτήσουμε;
Θα ζητήσουμε λιγότερο κράτος ή το ίδιο κράτος και θα συμπαρασταθούμε στους απολυμένους συμβασιούχους; Ή καθόλου κράτος αλλά θα διαμαρτυρηθούμε για το χάλι των υπηρεσιών και της δημόσιας υγείας και παιδείας; Θα πάμε με τον άνεργο ή θα ενωθούμε με τη ΓΕΝΟΠ που πήγε κι αυτή στο Σύνταγμα αγανακτισμένη μη χάσει τα προνόμια;
Θα μαζευτούμε εκεί όλοι οι απελπισμένοι να κάνουμε ομαδική ψυχανάλυση και μετά ξαλαφρωμένοι θα γυρίσουμε σπίτια μας;
Όλοι αγανακτισμένοι είμαστε, αλλά ο καθένας για τους δικούς του λόγους αγανακτεί. Κι αυτοί οι λόγοι πολλές φορές είναι αντιφατικοί μεταξύ τους. Κάποιον κοινό στόχο πρέπει να βρούμε. Και επειδή αυτές οι κινήσεις που προέρχονται από κάτω χωρίς καθοδήγηση είναι λογικό να μην έχουν σαφείς στόχους, καλό είναι όσοι βρεθούμε σε καμιά πλατεία, να συζητήσουμε μεταξύ μας τι ακριβώς θέλουμε.
Filed under: Κοινωνία | Tagged: Αγανακτισμένοι,Διαμαρτυρία,Πλατείες |
Αράχωβας Blog 
Επειδή πήρα μέρος σε κάποιες απ’ αυτές τις συγκεντρώσες διαπίστωσα ότι έχουν κάτι το μοναδικό . Έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ειναι πρωτόγνωρα για την κουλτούρα μας , όπως τουλάχιστον την έχουμε βιώσει τα τελευταία 30 χρόνια.
α) Η προσέλευση του κόσμου γίνεται αυθόρμητα , χωρίς το κομματικό σάλπισμα , και καλύπτει όλο το ηλικιακό φάσμα. Ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να αφήσει τον καναπέ του και να επικοινωνήσει με το διπλανό του.
β)Δεν βλέπεις πουθενά κομματική σημαία . Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να μαζεύουν τον κόσμο με το καλάμι οι κομματάρχες σαν τα γαλόπουλα…
γ) Οι συγκεντρωμένοι συζητούν και συζητούν χωρίς να ενδιαφέρονται για την κομματική ταυτότητα του συνομιλητή τους. Πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα , αφού μέχρι τώρα κρίναμε τον άλλον όχι από τις θέσεις του αλλά από το κόμμα που ψήφιζε.
δ) Ίσως είναι η πρώτη φορά , απ’ όσο θυμάμαι εγώ τουλάχιστον , που σε καθαρά πολιτική συγκέντρωση , οι συγκεντρωμένοι δεν πήγαν για να χειροκροτήσουν κάποιον. Είναι η πρώτη φορά που σε πολιτική συγκέντρωση δεν τολμά να εμφανιστεί πολιτικός!
ε)Ακόμη κι αν όλα αυτά , που γράφεις παραπάνω, ισχύουν , μόνο και μόνο για το ότι κάποιοι πολιτικοί έχουν αρχίσει να μην κάθονται και τόσο αναπαυτικά στις θέσεις τους , βλέποντας αυτό τον κόσμο στις πλατείες , μου είναι αρκετό να συμμετέχω σε αυτές τις συγκεντρώσεις , έστω κι αν αυτή … η αγανάκτηση δεν οδηγήσει πουθενά.
Όλα αυτά τα χρόνια μάς εκπαίδευαν μόνο να καταναλώνουμε και να μη μιλάμε. Να χειροκροτάμε και να μη σκεφτόμαστε. Να θυμώνουμε αλλά να μην αντιδρούμε. Να διαφωνούμε αλλά να συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε.
Έ , τώρα είναι καιρός να μάθουν ότι η κοινωνία αλλάζει και καλό είναι ν’ αλλάξουν κι εκείνοι , αν θέλουν να συνεχίζουν να είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας…