Του Γιώργου Νικολόπουλου από το protagon.gr
Υπό νορμάλ συνθήκες, το ότι ήθελα χθες το βράδυ να πάω σινεμά με τη γυναίκα μου, να δω το κουλτουρέ γαλλικό φιλμ «ατίθαση Λίλι» θα ήταν εύκολο. Που το παίζει; Α, μόνο στη Σταδίου, 8 και δέκα. Οκ, φύγαμε. Παίρνουμε το μετρό μέχρι το Σύνταγμα. Και από εκεί, περπατάμε προς το σινεμά. Λίγη ώρα μετά, φτάνουμε επιτέλους έξω από το Άστορ. Ωραία; Κι όμως, ένα περίεργο πράγμα. Κλειστό!
Ξέρω τι θα πείτε. Δεν ήμουν νορμάλ αλλά αφελής. Γιατί παρέλειψα να σας πω πως τα μεγάφωνα στο σταθμό του μετρό της Πανόρμου επαναλάμβαναν μονότονα , και στα αγγλικά για τους τουρίστες, πως η στάση Πανεπιστήμιο είναι «temporarily out of service» (χωρίς να εξηγείται το γιατί). Παρέλειψα να σας πω πως από το σχεδόν έρημο Σύνταγμα φύγαμε με βήχα και δάκρυα στα μάτια, από τα δακρυγόνα. Παρέλειψα να πω πως και στη Σταδίου, σε κάθε γωνία, ήταν και μία διμοιρία των ΜΑΤ. Πείτε με λοιπόν ότι θέλετε, αφελή, θρασύ ή κι αναίσθητο ακόμα, που ήθελα να δω σινεμά στο κέντρο της Αθήνας με όσα συμβαίνουν γύρω μας, ειδικά τις τελευταίες μέρες. Αλλά ομολογώ πως μόνο τότε, μόνο όταν είδα κατεβασμένα τα ρολά, μόνο όταν ηττήθηκα σε κάτι τόσο εύκολο, μόνο τότε το κατάλαβα. Ναι, έτσι θα ναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. Γιατί εκπλήσσομαι και γιατί ενοχλούμαι; Αυτό που έζησα είναι νορμάλ. Συνηθισμένο πια. Ο κανόνας. Το «νέο νορμάλ». Συνέχεια
Filed under: Κοινωνία,Πολιτική | Leave a comment »