Αντικειμενικά, ο δικός μας ήταν καλύτερος.

Δεν χρειάζεται να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια για να θυμηθώ τα σχόλια που κάναμε για τη διακόσμηση των  επιταφίων με φίλους της άλλης ενορίας, κάθε χρόνο στη συνάντηση των δύο την Μεγάλη Παρασκευή. Ήταν πάντα τα ίδια επιχειρήματα που άλλαζαν  στόμα και στρατόπεδο ανάλογα το ύφος της διακόσμησης, και ίδια η κατάληξη: ο επιτάφιος της δικής μας ενορίας είναι  καλύτερος.

Φέτος δεν μπήκα σ´ αυτή την διαδικασία με τους φίλους, γιατί εμπεδώνοντας το Καλλικρατικό πνεύμα  είπα να αλλάξω ενορία (όχι όμως Δήμο) και να πάω στον Όσιο Λουκά. Ήταν πολύ όμορφα κι εκεί, ιδιαίτερα στο επιβλητικό καθολικό με το φως των κεριών κατά τη διάρκεια της ακολουθίας.  Δεν είχε όμως  συγκρίσεις. Στο παραπέντε στην επιστροφή πρόλαβα και είδα τους δικούς μας. Αντικειμενικά λοιπόν λέω, ότι στο βασικό επίπεδο σύγκρισης που αφορά τη διακόσμηση, ο δικός μας επιτάφιος ήταν καλύτερος.

Και λέω στο βασικό επίπεδο, γιατί μόλις πέρσι έμαθα ότι υπάρχει κι ένα άλλο σημείο τριβής.  Η μάχη με τα λαμπαδάρια. Ποιος θα σβήσει τα κεριά από τα λαμπαδάρια της άλλης ενορίας κατά τη συνάντηση των δύο επιταφίων. Είναι μάχη που αφορά αποκλειστικά τα παιδιά που κρατάνε σταυρούς και εξαπτέρυγα  και όχι τους υπόλοιπους. Αυτή η «αντιπαλότητα» ή δεν υπήρχε στις μέρες μας ή εγώ την έχω ξεχάσει (επιβεβαιώστε ή διαψεύστε ανάλογα).   Απ´ ότι μου είπε ο γιος μου, δηλαδή κι εδώ αντικειμενικά, νικήσαμε κατά κράτος.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι του Roland που βρήκε και τους δύο εξαιρετικούς. Μεταξύ μας, δεν περίμενα να πει κάτι άλλο.