Blog: Περί ανωνυμίας και βλακείας.

Του Στέλιου Κούλογλου.

Οι Άραβες μπλόγκερ ξορκίζουν τους μύθους, τη στιγμή που οι Έλληνες δημιουργούν καθημερινά καινούργιους.

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, η δουλειά των ιστορικών του μέλλοντος θα είναι σχετικά απλή: και μόνο το περιεχόμενο των περισσότερων μπλογκ να διαβάσουν, γιατί υπάρχουν και δεκάδες αξιόλογα, θα καταλάβουν σε τι τραγική κατάσταση βρισκόταν η χώρα το σωτήριο έτος 2011. Σίγουρα, η εικόνα δεν είναι ειδυλλιακή σε καμιά χώρα. Από τη στιγμή που ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι του καπνίσει, και μάλιστα ανώνυμα, τα μαργαριτάρια είναι αναπόφευκτα. Πουθενά αλλού, όμως, δεν προκαλούν πανικό, όπως αυτό που βεβαίωνε ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε ανήμερα την 25η Μαρτίου. Ή το παρακάτω, που έφτασε σε μένα προχθές κι εξηγεί με επιστημονικό τρόπο την οργή του Εγκέλαδου στην Ιαπωνία:

«Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΥΧΑΙΑ, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Στο δίκτυο είσαι αθάνατος

O Γιάννης Διακογιάννης ήταν υπέροχος άνθρωπος και καλός δημοσιογράφος. Οταν πέθανε, το 2006, άφησε πίσω του αγάπη και συντριβή για την απώλεια. Αφησε και ένα blog. Mε μόνο μία καταχώρηση τριών λέξεων. La lucha continua. O αγώνας συνεχίζεται. Το έγραψε στις 01.28, το ξημέρωμα της 22ας Νοεμβρίου του 2006. Λίγες μέρες αργότερα πέθανε.

Θυμήθηκα το blog του Γιάννη αναζητώντας απάντηση σε ένα μακάβριο ερώτημα με καθημερινές προεκτάσεις. Τι ακριβώς συμβαίνει στη δικτυακή σου ζωή όταν εγκαταλείψεις τον μάταιο, πλην όμως πραγματικό, κόσμο; Ελάτε πρώτα να δούμε τις νομικές διαστάσεις του προβλήματος.