Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Η καθολική άρνηση όπως και η καθολική αποδοχή είναι κακή επιλογή θέσης.  Αυτό συμβαίνει τελευταία με τις συζητήσεις για τις συγχωνεύσεις σχολείων. Από τη μια μεριά είναι το Υπουργείο Παιδείας που στην αγωνία του να μειώσει το λειτουργικό κόστος της εκπαίδευσης συγχωνεύει σχολεία βαφτίζοντας εκπαιδευτικά τα κριτήρια κάθε συγχώνευσης, και από την άλλη εκπαιδευτικοί, τοπικές κοινωνίες και κόμματα της αντιπολίτευσης που αρνούνται κάθε συγχώνευση, όποια σχολεία  κι αν αφορά.

Δεν πείθομαι από τα επιχειρήματα του Υπουργείου ότι  όλα γίνονται για το καλό των μαθητών, όπως δεν συντάσσομαι με την καθολική άρνηση της άλλης πλευράς.  Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και πρέπει κάνεις να την αντιμετωπίζει ξεχωριστά.

Φέρνω στο μυαλό μου ένα μικρό χωριό διπλανού νομού. Πέντε  χιλιόμετρα όλα κι όλα από την πρωτεύουσα, μια ευθεία δρόμος. Οι περισσότερες δραστηριότητες των γονιών (διασκέδαση, αγορές, εργασία κλπ) λόγω γειτνίασης με την πόλη θεωρείται φυσιολογικό να γίνονται σ´ αυτήν. Τα λιγοστά όμως παιδιά του χωριού (λιγότερα από 10), δεν θεωρείται φυσιολογικό να φοιτούν σε σχολείο της πόλης. Φοιτούν στο δημοτικό του χωριού, όλα μαζί σε μια τάξη.

Τοπικές   κοινωνίες  και εκπαιδευτικοί που αντιτίθονται στην κατάργηση σχολείων σαν αυτό, επιχειρηματολογούν πράγματι προς όφελος των μαθητών;

Τι προσλαμβάνουσες παραστάσεις από το σχολείο  έχουν αυτά τα παιδιά σε σχέση με τους συνομήλικούς τους στην κοντινή  πόλη; Σε όλα τους τα μαθητικά χρόνια θα γνωρίσουν και θα συναναστραφούν 6-7 παιδιά συνολικά; Τι εκπαιδευτικά μέσα διαθέτει αυτό το σχολείο σε σχέση με ένα 6-θέσιο ή 12-θέσιο στη διπλανή πόλη; Ποια η ποιότητα δουλειάς του εκπαιδευτικού που διδάσκει στο μονοθέσιο σχολειό, όσο φιλότιμος-η κι αν είναι, όταν απέναντί του έχει  όλες τις τάξεις του δημοτικού ταυτόχρονα;

Είναι άδικο για τα ίδια τα παιδιά. Με την προϋπόθεση ότι το σχολείο υποδοχής έχει τη δυνατότητα να εντάξει αυτούς τους μαθητές στο δυναμικό του, η συγχώνευση θα έπρεπε να είναι ζητούμενο.

Πηγή: Περπατάμε Μαζί