Τα μαύρα ντεκολτέ αλλάζουν κλίμα.

Της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr

Με το που ξεσπάει το κακό οι θηλάστρες φοράνε μαύρα ρούχα. Βαθιά ντεκολτέ μέχρι τον αφαλό αλλά μαύρα. Ή φούστες ν΄ανεβαίνουν μέχρι το βρακί αλλά μαύρες. Σε ένδειξη πένθους… Είναι να μη σε σημαδέψει το πένθος στη ζωή! Μετά αρχίζουν το μοιρολόι. Για 3 με 4 λεπτά το πολύ. Στο πέμπτο πέφτει η ατάκα «για ν΄αλλάξουμε όμως κλίμα»…Το αυτό μοιρολόι ισχύει για όλες τις εκπομπές. Καθώς και το εναγώνιο «για ν΄αλλάξουμε όμως κλίμα». Τα ρούχα αλλάζουν. Μελαγχολώ τόσο με το «ν΄αλλάξουμε κλίμα» της εποχής μας. Την ελαφράδα, τη ξεπέτα, τα κροκοδείλια δάκρυα. Καμιά φορά γελάω ή μάλλον γελούσα…Μέχρι που κατάλαβα ότι όλη η κοινωνία, όλη η νοοτροπία τακιμιάζει απόλυτα με τις θηλάστρες με τα μαύρα ντεκολτέ. Ακόμα και ‘γω η ίδια…Και ‘κει κόπηκε το γέλιο.

Κοινωνία αστραπών και βροντών. Ποτέ δεν καταλήγουν σε βροχή. Να ξεπλυθεί ο τόπος. Να ξεπλυθούν κατεστημένα…Όλοι μας στο κυνήγι του «για ν΄αλλάξουμε όμως κλίμα». Η υπερ-πληροφόρηση της τηλεοπτικής ενημέρωσης, οι υπερ-ειδήσεις απ΄όλο το σύμπαν, οι απ΄ευθείας μεταδόσεις τελικά μας έκαναν πιο ανθεκτικούς στο κακό. Το συνηθίσαμε. Ζητάμε όλο και πιο ισχυρές δόσεις. Αποχυμώσαμε το πένθος. Τίποτα δεν είναι αρκούντως κακό για να το κλάψουμε καιρό (ο πολύς καιρός μετριέται με μέρες μισιακές). Τίποτα δεν είναι αρκετά σοκαριστικό. Κι όταν έρθει αυτό που ορίζουμε ευκαιριακά ως  μεγάλο…Κάτι σαν πείραμα στο δοσομετρητή μας…Είναι τόση η ανάλυση, τόσες οι λεπτομέρειες, τόσες οι φωνασκίες, οι κατηγόριες, οι καβγάδες, οι βροντές και αστραπές που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το θέμα λύνεται, ότι γίνονται ενέργειες για την επίλυσή του και στον επόμενο τόνο αναζητούμε χολοσκασμένοι πια το καταφύγιο του «για ν΄αλλάξουμε όμως κλίμα».

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Σφραγίδες «μεγάλων γεγονότων» στη μνήμη. Τατουάζ ανεξίτηλα που συνόδευαν την καθημερινότητα χρόνια (ακόμα κι αν δεν τα είχε ζήσει η γενιά μας). Το ταξίδι μας σε θάλασσα είχε πάντα το φόβο από «το ναυάγιο της Φαλκονέρας», το οποιοδήποτε ατύχημα τη φράση «κοίτα μη καείς σαν τη Σπυριδούλα» ή «πρόσεξε μην πνιγείς σαν το παιδάκι του Οικονομίδη»… Η εποχή μας, τα χρόνια μας θαρρείς ακύρωσαν ύπουλα το θρήνο, το πένθος. Αλλοιώθηκε η όρασή μας… Ίσως γι΄αυτό καθιερώσαμε μαύρα γυαλιά στις κηδείες. Κατευθύνουν στο «Για ν΄αλλάξουμε όμως κλίμα».

Στύβω το μυαλό να θυμηθώ πρόσφατα γεγονότα που συντάραξαν…Ο καθένας μας έχει το δικό του casting νεκρών…O Άλεξ της Βέροιας. Τι να έγινε άραγε; Η μάνα του; Να σώθηκαν τα δάκρυα; Σώνονται των γονιών τα δάκρυα; Τα θύματα της Marfin; Μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας! Ο σύντροφος της εγκύου γυναίκας; Πώς παρηγορεί τις μνήμες του; Πώς ανταπεξήλθε στο απόλυτο! Σύντροφος και παιδί στα σπλάχνα της.

Στύβω το μυαλό…Μα τρομάζω! Διαβάζω ήδη την έκπληξη…Που τους θυμήθηκες; O Άλεξ! Ναι, ναι, η Βέροια…Τρομάζω! Εξελιχθήκαμε συλλήβδην σε θηλάστρες με μαύρα ρούχα και ντεκολτέ μέχρι τον αφαλό….Μη σας ξεγελάνε τα κοστούμια ή τα μακό της πληροφόρησης και το σοβαρό ύφος…Ούτε βέβαια τα λόγια των πολιτικών «το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο»…Μα πάνω απ όλα με τρομάζει αυτό το κοκτέιλ που οδηγεί στον ακραίο μηδενισμό…Τρομάζω μέχρι θανάτου…Ίσως να είναι ο θάνατος αυτοπροσώπως με άλλα ρούχα. Θάνατος με ντεκολτέ μέχρι τον αφαλό και φούστα μέχρι το βρακί και μεις από τον καναπέ να κάνουμε «τσου, τσου, τσου» και μετά να προχωράμε στο επόμενο θέμα…

Πηγή protagon.gr