Ο συνδικαλισμός διδάσκεται.

Στην αίθουσα του τρίτου ορόφου του κτιρίου επί της Γ’ Σεπτεμβρίου 38, οι μαθητές χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία από αυτές αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο των εργοδοτών, η άλλη των εργαζομένων. «Σκεφτείτε πώς θα σκεφτόντουσαν οι μεν και οι δε. Χρησιμοποιείστε επιχειρήματα και γνώση. Για να πάτε σε μία διαπραγμάτευση πρέπει να γνωρίζετε τις θέσεις των κομμάτων, τι λέει η κοινή γνώμη, οι έρευνες, οι δημοσκοπήσεις», επισημαίνει ο καθηγητής στους μαθητές του.

Το εργαστήριο αυτό δεν έχει τίποτε το παράξενο εάν ληφθεί υπόψη ότι γίνεται στο πλαίσιο ενός μαθήματος, που λέγεται «Συλλογικές Διαπραγματεύσεις», ότι το μάθημα αυτό παρέχεται από μια σχολή που ονομάζεται Ακαδημία Εργασίας και ότι οι μαθητές είναι συνδικαλιστές, που θέλουν να αποκτήσουν εφόδια για τις πραγματικές διαπραγματεύσεις, τις οποίες θα κληθούν να κάνουν στο μέλλον εκπροσωπώντας τους συναδέλφους τους.

«Συνδικαλιστές με…πτυχίο;», ήταν η απορία κάποιων (από την οποία δεν έλειπε μία δόση ειρωνείας), όταν η Ακαδημία Εργασίας άνοιξε τις πύλες της το 2005 για να δεχθεί τους πρώτους μαθητές της. Καθώς η σχολή συμπληρώνει πέντε χρόνια λειτουργίας, η απάντηση δίνεται από αυτή την πενταετή εμπειρία, την πολύ μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εμπειρία, αλλά και τους ίδιους τους μαθητές.

«Η σχολή μάς προσφέρει γνώσεις πάνω στη δουλειά μας, διδάσκει μία αλλαγή νοοτροπίας και κουλτούρας, που δεν την ξέραμε έξω, μιλούσαμε μόνο με ξύλινη γλώσσα. Πρωτεύων στόχος στην Ακαδημία είναι να μάθουμε να εκπροσωπούμε τους εργαζόμενους και όχι τις παρατάξεις. Αυτή είναι μία σχολή απογαλακτισμού από στερεότυπες σκέψεις και ιδέες», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αλέξης Γεωργακόπουλος, συνδικαλιστής της ΕΘΕΛ, ενώ ο Γιώργος Μυλωνάς, συνάδελφός του από την ΟΤΟΕ συμπληρώνει: «Στο κάτω κάτω της γραφής δεν μας χωρίζει τίποτε με έναν συνάδελφο, που ρίχνει αλλού τον σταυρό προτίμησής του. Στον εργασιακό χώρο έχουμε ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Αυτό πρέπει να καταλάβει από εδώ και πέρα ο καινούργιος συνδικαλιστής. Η σχολή σε μαθαίνει να διαπραγματεύεσαι λίγο καλύτερα, να είσαι πιο ψύχραιμος και πιο εμπεριστατωμένος την ώρα της διαπραγμάτευσης, ενώ είσαι εφοδιασμένος με ένα σημαντικό οπλοστάσιο γνώσης. Αυτό το είδα στην πράξη από συναδέλφους, που φοίτησαν στη σχολή πριν από εμένα».

Η δημιουργία της σχολής ήταν ένα πάγιο αίτημα της ΓΣΕΕ. Παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια μία παράδοση έντονης συνδικαλιστικής δράσης, η ιδέα δεν είναι ελληνική. «Στην χώρα μας η σχολή λειτουργεί μόλις πέντε χρόνια. Στην Ευρώπη μιλάμε για θεσμούς εκατό χρόνων», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ, Νίκος Φωτόπουλος.

Στο σύντομο διάλειμμα, μεταξύ των δύο διδακτικών ωρών οι μαθητές μαζεύονται σε πηγαδάκια. Κάποιοι από αυτούς συζητούν για την εργασία, που πρέπει να παραδώσουν τις επόμενες ημέρες: «Ένα εργοστάσιο απολύει έναν αριθμό εργαζομένων. Τι κάνει το σωματείο; Πώς πείθει την τοπική κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων του; Πώς πείθει τα μέσα ενημέρωσης;». Μία άλλη ομάδα έχει αναλάβει εργασία με θέμα τον καταρτισμό ενός κοινού πλαισίου διεκδικήσεων με συναδέλφους από διαφορετικές παρατάξεις. «Θέλεις δεν θέλεις πρέπει να βρεις μια κοινή συνισταμένη. Έτσι μαθαίνουμε να πηγαίνουμε στη διαπραγμάτευση πιο οργανωμένοι και η διεκδίκηση για γίνεται πάνω σε μια πραγματική βάση. Μαθαίνουμε να μην επιμένουμε πια σε ένα αίτημα, για παράδειγμα να ζητούμε μια αύξηση, αλλά να υποστηρίζουμε το αίτημα αυτό με στοιχεία: π.χ. την κερδοφορία της εταιρίας, τις αντοχές της κλπ. Αλλά το πιο σημαντικό που μαθαίνουμε είναι ότι όσο και να «σφαχτούμε» μεταξύ μας, στη διαπραγμάτευση θα πάμε με μία κοινή γραμμή. Αυτό το πρόβλημα του διχασμού ήταν πολύ έντονο», αναφέρει ο Γιώργος Πεθεριώτης, συνδικαλιστής της ΔΕΗ.

«Οι παλιοί συνδικαλιστές μάθαιναν εμπειρικά, ο ένας από τον άλλον. Η σχολή προσφέρει πολύπλευρες γνώσεις, που δεν τις είχε ο παλιός συνδικαλιστής. Προσφέρει γνώσεις γύρω από το εργατικό δίκαιο, την επικοινωνία, ακόμη και την υγιεινή και την ασφάλεια. Πρέπει να προσαρμοστούμε στις σύγχρονες ανάγκες», επισημαίνει ο κ. Πεθεριώτης,. «Να σας πω τι έμαθα εδώ; Ότι η διεκδίκηση δεν γίνεται δια της ρώμης του σωματείου σου και της δυναμικότητάς σου, αλλά δια της ρώμης της γλώσσας σου, του τρόπου σκέψης και της τεκμηρίωσης της άποψής σου. Έπειτα μαθαίνουμε να αφουγκραζόμαστε καλύτερα την κοινωνία και τις δικές της ανάγκες, να μην βλέπουμε μόνο το δικό μας πλαίσιο διεκδίκησης», προσθέτει και καταλήγει: «Κάποιοι λένε ότι συνδικαλιστής γίνεσαι μόνο στο πεζοδρόμιο και όχι στα θρανία. Αυτή η άποψη είναι πολύ λανθασμένη…».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ