Κουτί της Πανδώρας: Μπίζνες, κραυγές και ψίθυροι στον Άγιο Παντελεήμονα.

Οι λέξεις «Άγιος Παντελεήμονας» έχουν ακουστεί χιλιάδες φορές, τα τελευταία χρόνια στα δελτία ειδήσεων. Η περιοχή του κέντρου της Αθήνας περιγράφεται ως γκέτο, όπου κυριαρχούν η εγκληματικότητα, η βρωμιά, ο κίνδυνος. Κατά καιρούς, βίαιες επιθέσεις στην περιοχή, από ναζιστικές οργανώσεις ή ομάδες αλλοδαπών, έρχονται να επιβεβαιώσουν πως έτσι είναι τα πράγματα.

Ποιές από αυτές τις απόψεις είναι αποτέλεσμα της υπάρχουσας πραγματικότητας και ποιές της φημολογίας; Τρομαγμένοι από τις ασυνήθιστες εικόνες που μας περιβάλλουν, φοβισμένοι από αυτό που δεν γνωρίζουμε, εξοικειωμένοι όπως είναι φυσικό με ό,τι γνωρίζαμε, μήπως νοιώθουμε τα πάντα ως απειλή; Ή μήπως είναι; Ποιοί είναι αυτοί που εγκαταστάθηκαν στη γη μας, αλλάζουν τις συνήθειες μας, μπορεί να παντρευτούν τα παιδιά μας;

Ο όγκος των αλλοδαπών μεταφέρεται στο κέντρο της Αθήνας και τα πωλητήρια ακινήτων αυξάνουν καθημερινά. Το απαξιωμένο κέντρο της Αθήνας και η εικόνα της εξαθλίωσης, όπως αποκαλύπτει αυτή η έρευνα, είναι οι κανόνες ενός χρηματιστηρίου. Κάτω από τις κραυγές για την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, πίσω από την εικόνα των εγκληματιών αλλοδαπών υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Ποιοί υποθάλπουν την ένταση και τον φόβο για να κάνουν μπίζνες; Πως ο ανθρώπινος πόνος γίνεται το πιο επικερδές προϊόν;

Κώστας Βαξεβάνης

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία…

Tου Δημήτρη Μυ

Μοιάζει με (κακό) όνειρο αλλά η χώρα έχει ήδη επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε πριν 37 χρόνια: Τότε, στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη του 1973 το σύνθημα «ψωμί παιδεία ελευθερία» συνόψισε τα αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχουν άραγε τρεις άλλες λέξεις εξ ίσου δυνατές για να περιγράψουν τα σημερινά μας αιτήματα;

Σήμερα η χώρα δεν στενάζει κάτω από τη μπότα των συνταγματαρχών, αλλά κάτω απ’ τις ερπύστριες των δανειακών συμβάσεων των πιστωτών της. Η κυβέρνηση ακολουθώντας κατά γράμμα τους όρους του μνημονίου προχωρά ταχύτατα στην απορρύθμιση της οικονομίας. Η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη. Οι μισθοί και συντάξεις περικόπτονται, τα εισοδήματα από την εργασία εξανεμίζονται από την άγρια φορολογία. Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, λένε ήδη το «ψωμί ψωμάκι».

Μαριονέτες των ΗΠΑ οι συνταγματάρχες της ελληνικής δικτατορίας «ολοκλήρωσαν την αποστολή» τους και παραμερίστηκαν με την τραγωδία της Κύπρου. Τα νήματα, ωστόσο, που κίνησαν τους πρωταγωνιστές της μεταπολιτευτικής ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν είναι ευδιάκριτα. Ευδιάκριτα είναι τα αποτελέσματα των επιλογών τους: Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις κατάφεραν να αποβιομηχανοποιήσουν τη χώρα (δεν φτιάχνουμε ούτε οδοντογλυφίδες) να τινάξουν στον αέρα την γεωργία, να καταστρέψουν την αλιεία. Κατάφεραν να μετατρέψουν τη χώρα σε φούσκα η οποία τελικά έσκασε…

Το μήνυμα που έλαβα εγώ.

Του Γιώργου Γραμματικάκη από το protagon.gr

Ύστερα από μακρόχρονη απουσία, απεφάσισα να εκφράσω μέσω του αγαπητού μου Protagon – είχα προτάσεις και από το CNN, το Al Jazzerra News, αλλα και από το Master Chef – την πλήρη αγανάκτηση και πικρία μου. Διότι, επί μία εβδομάδα τώρα, και φοβούμαι επί αυτό θα συνεχισθεί επί μακρόν, η χώρα υφίσταται καταιγισμό αναλύσεων και ερμηνειών, ακόμα και διδαχές γύρω από το «μήνυμα» των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο Πρωθυπουργός μας, τα κόμματα και οι υποψήφιοι, οι εκπρόσωποι και οι συνδικαλιστές, οι απρόσωποι και οι δημοσκόποι, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θεώρησαν ως πρώτιστο καθήκον τους να αναλύσουν το «μήνυμα», να το προεκτείνουν, να το τυλίξουν με σημαίες και ιαχές.

Κανείς δεν σκέφτηκε εμένα, τον απλό ψηφοφόρο και το αντίστροφο μήνυμα που έλαβα εγώ, ο υποφαινόμενος. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι το μήνυμα, που έλαβα εγώ – από τις εκλογές και τα κόμματα, από τους υποψηφίους και τα τηλεοπτικά παράθυρα – έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από εκείνο που έστειλα ως ψηφοφόρος, είναι καθοριστικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον του έθνους. Το άλλο, ξεχάστηκε κιόλας. Με την δέουσα λοιπόν ευθύνη και σεμνότητα, και ως πραγματικός πρωταγωνιστής – protagon, δηλαδή – των εκλογών, επιθυμώ εδώ να αναλύσω το μήνυμα που έλαβα εγώ, ο υποφαινόμενος, εν γνώσει της τεραστίας σημασίας και ανατροπής, που συνεπάγεται.

Περί των αυθαιρεσιών της Κυβέρνησης και περί της τάσης για εκφυλισμό.

Του Παναγιώτη Θεοδ. Φορτώση

Παραθέτω ένα απόσπασμα του Γάλλου φιλόσοφου και διανοητή του Διαφωτισμού Ζαν-Ζακ Ρουσσώ (1712-1778). Είναι παρμένο από το έργο του Το κοινωνικό συμβόλαιο (1762). Η επικαιρότητά του είναι έκδηλη και σκοπό έχει να προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο πολίτη που βρίσκεται αντιμέτωπος  με την αυθαιρεσία της εξουσίας.

«…..Καθώς η ατομική βούληση επιδρά αδιάκοπα πάνω στη γενική βούληση, έτσι και η κυβέρνηση ασκεί μιαν αδιάκοπη προσπάθεια πάνω στον κυρίαρχο λαό. Κι όσο περισσότερο η προσπάθεια αυτή αυξάνει, τόσο πιο πολύ αλλοιώνεται η κυβερνητική οργάνωση. Και καθώς δεν υπάρχει εδώ καμιά άλλη βούληση σώματος που ν’ αντισταθεί σ’ αυτή του ηγεμόνα και να επιφέρει ισορροπία μαζί της, θα φτάσουμε αργά ή γρήγορα στο σημείο όπου ο ηγεμόνας θα καταπιέσει τελικά τον κυρίαρχο λαό και θα παραβιάσει το κοινωνικό συμβόλαιο. Αυτό ακριβώς είναι το εσώτερο  κι αναπόφευκτο βίτσιο και ελάττωμα, που από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί το πολιτικό σώμα προσπαθεί αδιάκοπα να το καταστρέψει, το ίδιο καθώς τα γερατειά και ο θάνατος φθείρουν και καταστρέφουν αναπόφευκτα το σώμα του ανθρώπου.