Το Εθνικό Κέντρο για… λιλιπούτειους αναγνώστες

Τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου, ημέρα που ανοίγουν τα σχολεία, ανοίγει επίσημα τις ηλεκτρονικές τους πύλες και ο «Μικρός Αναγνώστης». Πρόκειται για τον πρώτο κόμβο για παιδιά και εφήβους που δημιούργησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Ο μικρός αναγνώστης απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 6 έως 12 ετών.

Η προσβασιμότητα των μικρότερων ηλικιών στον κόσμο του Διαδικτύου είναι ευρύτατα διαδεδομένη. Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία στην Ελλάδα το 94,1% των νέων ηλικίας 16-19 και το 88,2% των εφήβων ηλικίας 12-15 ετών έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Για τις μικρότερες ηλικίες δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία, ωστόσο, το ποσοστό θεωρείται υψηλό λόγω της εξαιρετικά διαδεδομένης χρήσης υπολογιστών και διαδικτύου.

Αντιστρόφως ανάλογη με τα ποσοστά αυτά είναι η ύπαρξη σελίδων που να καλύπτουν τα ενδιαφέροντα των παιδιών αυτών των ηλικιών ιδιαίτερα όσον αφορά το βιβλίο. Στόχος του ΕΚΕΒΙ είναι να συμπληρώσει αυτό το κενό και να ξυπνήσει το ενδιαφέρον των παιδιών για τη λογοτεχνία μέσω της χρήσης της τεχνολογίας που είναι εξαιρετικά ελκυστική για κάθε ηλικία. Αποσκοπεί επίσης να βοηθήσει γονείς, δάσκαλους και καθηγητές να εμφυσήσουν στα παιδιά την αγάπη για το βιβλίο.

Η σφαγή του τέρατος.

Βρείτε το χρόνο και διαβάστε το άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη από το  protagon.gr

Αυτή η Κρίση δεν πρέπει να πάει χαμένη. Είναι πολύ βαθιά και επίπονη για να μείνει χωρίς αντίκρισμα. Αφού δεν καταφέραμε την περίοδο των παχέων αγελάδων να διορθώσουμε κακώς κείμενα που άλλες χώρες ξεπέρασαν πριν δεκαετίες, τουλάχιστον ας το κάνουμε τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Αυτά σκέφτονται, σωστά, οι περισσότεροι και ελπίζουν ότι η Τραγωδία θα καταλήξει στην Κάθαρση και όχι στην Καταστροφή – ότι όταν έρθει επιτέλους η άμπωτη, και αποσυρθούν τα κύματα της ύφεσης, το έδαφος που θα εμφανιστεί θα είναι ευφορότερο, λιγότερο ακανθώδες, πιο ομαλό και περισσότερο φιλόξενο προς την κοινωνία και τον πολίτη.

Πώς όμως θα γίνει αυτό; Από μόνο του; Η μόνιμη απάντηση είναι: Με τις «διαρθρωτικές αλλαγές». Κι εκεί αρχίζουν οι διαφωνίες και ξεκινά μια ανούσια, θλιβερή αντιπαράθεση. Ένας διάλογος κωφών όπου η μία ξύλινη γλώσσα έρχεται αντιμέτωπη με μια άλλη, το ίδιο ξύλινη, γλώσσα.

Από τη μία, έχουμε την ξύλινη γλώσσα μιας ιδιάζουσας κοινωνικής συντήρησης που προτείνει να μην αλλάξει τίποτα: Νόμος είναι το δίκιο του μη εργαζόμενου υπάλληλου ΔΕΚΟ, ο διορισμός του συμβασιούχου ως μόνιμου δημόσιου υπάλληλου ισοδυναμεί με ανθρώπινο δικαίωμα, η επιδότηση υδατοβόρου βαμβακιού που κανείς δεν θέλει να αγοράσει αποτελεί υποχρέωση της κοινωνίας στην αγροτιά, η είσπραξη του ΦΠΑ από μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι αντι-αναπτυξιακή και άδικη κλπ κλπ.

Από την άλλη, παράλληλα, έχουμε μια άλλη ξύλινη γλώσσα, εξίσου κοινωνικά συντηρητική, σύμφωνα με την οποία πρέπει να αλλάξουν όλα με γνώμονα την απόλυτη εμπορευματοποίηση των πάντων. Είναι η γλώσσα των «διαρθρωτικών αλλαγών» με κύριες τις εξής: