Για το Σωκράτη.

Τη δημοσιογραφική δουλειά του Σωκράτη Γκιόλια δεν μπορώ να πω ότι την παρακολουθούσα. Η μακρόχρονη θητεία του στη δημοσιογραφική σχολή Τριανταφυλλόπουλου, τη σχολή της κλειδαρότρυπας και των κρυφών καμερών – άσχετα αν τελικά κατέληξε σε έντονη αντιπαράθεση με το πρώην αφεντικό- και η εμπλοκή που τώρα επιβεβαιώνεται με τη διαχείριση του blog troktiko του οποίου από επιλογή δεν είμαι αναγνώστης, τον τοποθετούσε σε χώρους που δεν συχνάζω.

Ο τραγικός θάνατός του άνοιξε συζητήσεις για το είδος της δημοσιογραφίας που υπηρετούσε, για την ανωνυμία των blogs και τι αυτά εξυπηρετούν. Με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρει κανείς όλων των ειδών τις απόψεις. Από αγιογραφίες για τον άτυχο δημοσιογράφο μέχρι άρθρα που στάζουν χολή. Το αν ο Σωκράτης Γκιόλιας ήταν ήρωας της ενημέρωσης όπως παρουσιάζεται από πολλά ιστολόγια ή ηρωποιήθηκε επειδή μια σέχτα εγκληματιών τον βρήκε εύκολο στόχο και τον εκτέλεσε κάνοντάς τον μάρτυρα, ας το κρίνει ο καθένας. Εγώ συγκλίνω προς τη δεύτερη άποψη και γι αυτό θα μείνω μακριά από τα δάκρυα της μπλογκόσφαιρας για το δημοσιογραφικό «όραμα» του άτυχου Σωκράτη. Ο χώρος της δημοσιογραφίας, είτε επώνυμος είτε ανώνυμος, δεν είτε ούτε χώρος αγγέλων ούτε δαιμόνων εξ ορισμού. Ο καθένας χρησιμοποιεί το μέσο ανάλογα με το τι έχει στο μυαλό του να κάνει. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό στην περίπτωσή μας.