Ο χαμένος στόχος του Λαογραφικού Μουσείου.

Την περίοδο που το Δίστομο τιμούσε τους νεκρούς του απ΄ τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής, επισκέφτηκα το Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού μαζί με ένα γερμανικό σχολείο απ΄την Αθήνα. Αφού σοκαριστήκαμε στον πρώτο όροφο που είναι αφιερωμένος στα θύματα του ναζισμού, κατεβήκαμε στο ισόγειο όπου υπήρχε μια πινακίδα με τον τίτλο Λαογραφική Έκθεση, την οποία και αναζητήσαμε.

Μια αίθουσα όλη κι όλη, συγκεντρωμένα αρκετά εκθέματα (φωτογραφία) και μια πρόθυμη κυρία, υπεύθυνη της έκθεσης, εξηγούσε στους μαθητές τη χρήση κάθε αντικειμένου. Ενώ η ξενάγηση στον πάνω χώρο ήταν γροθιά στο στομάχι όλων μας, η λαογραφική έκθεση ήταν λυτρωτική. Αντικείμενα λαϊκής τέχνης και χρηστικά αντικείμενα μιας ειρηνικής ζωής του μόχθου, μακριά από πολέμους και βία. Όλοι έτσι την βίωσαν εκτός από μένα που η ύπαρξή της λειτούργησε ως δεύτερη γροθιά, αφού αναπόφευκτα έφερε στο νου τον δικό μου τόπο.

Η Αράχωβα με τεράστια παράδοση στην υφαντική τέχνη, γνωστή στο πανελλήνιο, με τέτοια ιστορική διαδρομή, που διατηρεί αναλλοίωτες παραδόσεις αιώνων σαν το Πανηγυράκι του Αι-Γιωργιού, που στα σπίτια της υπάρχουν παραδοσιακές στολές για κάθε μέλος της οικογένειας, που έχει ενεργούς συλλόγους με μέλη που ασχολούνται με τη διατήρηση της παράδοσης, που τα σπίτια όλων κοσμούν αντικείμενα λαϊκής τέχνης, παραδοσιακά εργαλεία και χρηστικά αντικείμενα, πως είναι δυνατό να μην έχει Λαογραφικό Μουσείο;

Τον χώρο για να στεγάσει το μουσείο τον έχουμε. Ένα υπέροχο πρώην Δημοτικό Σχολείο, χορηγία Αντρέα Συγγρού, πρόσφατα ανακαινισμένο. Δεν ξεχνώ να δώσω τα εύσημα στη δημοτική αρχή που υλοποίησε την αναπαλαίωση, για να μην λέμε μόνο τα στραβά, αλλά ο αρχικός στόχος που ήταν να στεγάσει το Λαογραφικό Μουσείο έχει ξεστρατίσει.

Φιλοξενεί κατά καιρούς διάφορες εκθέσεις, έγινε ΚΕΠ, έγινε ΔΕΤΠΑ, έγινε αποθήκη. Κάποια στιγμή είχα ζητήσει μια αφίσα του πανηγυριού από τις κοπέλες της ΔΕΤΠΑ και με οδήγησαν σε μια μεγάλη αίθουσα δίπλα σ’ αυτή του ΚΕΠ, που χρησιμοποιείται ως αποθήκη. Κτιριακά πρέπει να είναι η πιο χλιδάτη αποθήκη στην Ελλάδα. Δεν οραματιζόμαστε αυτό το ρόλο για το παλιό Δημοτικό. Γιατί πατριώτες χάσαμε το στόχο;

Φτιάξαμε το κτίριο και πάθαμε σύγχυση σχετικά με το όνομά του. Αρχικά το είπαμε «Λαογραφικό Μουσείο», σιγά σιγά συνειδητοποιήσαμε την αντίφαση και το αλλάξαμε. Το είπαμε «πρώην Δημοτικό Σχολείο». Εγώ θα συνεχίσω να το λέω «Λαογραφικό», για να μας θυμίζει την ασυνέπεια λόγων και πράξεων μέχρι να αποκτήσουμε ένα μουσείο άξιο της παράδοσής μας.

Ανανέωση ανάρτησης: Διαβάζω στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Γεώργιου Ανδρέου στον ΑΧΟ, τη διαβεβαίωση ότι το Λαογραφικό Μουσείο θα γίνει. Δεν  διευκρινίζει από ποιο Δημοτικό  Συμβούλιο, αλλά θα κλείσω αισιόδοξα με αυτό και θα περιμένω μαζί με όλους τους συμπολίτες μου.