Αρνούμαι να καταναλώσω.

Παρατηρούσα τον τιμοκατάλογο στον τοίχο ενός καταστήματος και έβλεπα τις τιμές να τελειώνουν σε ,00 ή ,50. Δηλαδή ότι και να πάρεις, θα πληρώσεις κάποιο ακέραιο ευρώ ή κάποιο ακέραιο και μισό ευρώ ακόμη. Άλλες τιμές δεν υπήρχαν. Αυτό σημαίνει ότι για τον συγκεκριμένο επαγγελματία η ελάχιστη νομισματική αξία είναι το μισό ευρώ. Και πράγματι, η προηγούμενη τιμή που θυμάμαι για ένα είδος που πουλούσε ήταν 1,50 ευρώ ενώ τώρα είναι 2,00 ευρώ. Και λοιπόν; θα ρωτήσει κάποιος.

Να το πω σε δραχμές για να το καταλάβουμε καλύτερα. Ένα είδος έχει 500 δραχμές και ο επαγγελματίας αυξάνει αυτό το είδος και το πάει με τη μια στις 670 δραχμές. Αυτό σημαίνει η αύξηση από 1,50 σε 2,00 ευρώ. Τώρα δε φαίνεται πιο δραματικό; Αν είχαμε τις δραχμές, θα τολμούσε κάποιος να αυξήσει ένα είδος από 500 δρχ σε 670 σε μια μέρα, χωρίς να ανησυχεί ότι θα τον πάρουν με τις πέτρες;

Σήμερα είναι σχεδόν αποδεκτό. Μόνο που οι μισθοί δεν αυξήθηκαν ποτέ κατά 33% (τόσο είναι η παραπάνω αύξηση) αλλά μειώνονται συνεχώς και περικόπτονται και δώρα και άλλες κατακτήσεις που θεωρούνταν αυτονόητες. Αυτόν τον κατήφορο δεν φαίνεται να τον αντιλαμβάνονται όλοι. Συνειδητά λοιπόν κι εγώ αρνούμαι να καταναλώσω.