Ο χρόνος που έχουμε ζήσει…

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή…

Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει , όχι απαραίτητα κάποιος που βρίσκει.

Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι , απλώς , κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.

Μια μέρα , ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ.  Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα  προαισθήματά του , που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν , άγνωστο δε.

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους , διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό , του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος , δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα , πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.

Μια μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

Ξαφνικά , αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε στην είσοδο κι άρχιζε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.

Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα , σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.

Τα μάτια του , όμως , ήταν μάτια ερευνητή , κι ίσως γι’ αυτό  ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις πέτρες :

Αμπντούλ Ταρέγκ : έζησε 8 χρόνια , 6 μήνες , δύο εβδομάδες και 3 μέρες.