Ερωτήματα σχετικά με την οικονομική κρίση.

Κατήφεια και παγωμάρα χωρίς προηγούμενο υπάρχει τις τελευταίες μέρες στον κόσμο. Ήρθαν και τα χθεσινά γεγονότα με τους τρεις νεκρούς συνανθρώπους μας και φόρτισαν ακόμα περισσότερο το κλίμα.

Οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα οικονομικά και υπάρχει σε πολλούς ένα ερώτημα βασανιστικό: Υπήρχε ή όχι άλλη επιλογή για τη χώρα εκτός από το δρόμο που τελικά επέλεξε; Μην πιάσουμε το θέμα από καταβολής κόσμου για να βρούμε τι φταίει (αν και πρέπει κάποτε να γίνει κι αυτό), αλλά να ΄ρθούμε στο δια ταύτα, τώρα που φτάσαμε όπως φτάσαμε μέχρι εδώ, υπήρχε άλλη επιλογή εκτός από την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης με τις γνωστές συνέπειες;

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι, με δεδομένο το χρέος και τα απαγορευτικά επιτόκια της αγοράς, δύο ήταν οι δρόμοι: η προσφυγή σε μηχανισμό βοήθειας (που δυστυχώς η Ευρώπη δεν θέλησε να πάρει πάνω της χωρίς το ΔΝΤ) ή η χρεοκοπία. Η προσφυγή στο ΔΝΤ έφερε τα γνωστά μέτρα που γυρίζουν χρόνια πίσω τις κατακτήσεις των εργαζομένων, διαφορετικά οδηγούμαστε σε χρεοκοπία. Θα ήταν κάτι τέτοιο επιθυμητό; Διαβάζω ακραία πράγματα για τους μισθούς, τις συντάξεις, τις καταθέσεις, χειρότερα από αυτά που θα υποστούμε από το ΔΝΤ στην περίπτωση χρεοκοπίας, (Στέργιο βοήθα: τι σημαίνει για μια χώρα η χρεοκοπία;). Μεσαία και χαμηλά οικονομικά στρώματα θα εγκλωβιστούμε για χρόνια σε μια ασφυκτική κατάσταση για την οποία δεν ευθυνόμαστε. Και δεν είναι βέβαιο ότι με την έξοδό της χώρας πάλι στις αγορές για δανεισμό, δεν θα αρχίσει πάλι η κερδοσκοπία.

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ερώτημα: Έχει η κυβέρνηση τη λαϊκή εντολή για να πάρει τέτοια μέτρα;

Κατά την άποψή μου δεν την έχει. Με άλλο πρόγραμμα και άλλες εξαγγελίες ο λαός την εμπιστεύθηκε. Πολιτικά ορθό θα ήταν, όταν αντιλήφθηκε ότι πάμε για καταστροφή και τα μέτρα θα είναι τέτοιου μεγέθους, να ζητούσε ξανά λαϊκή εντολή με τα καινούρια δεδομένα. Να δούμε και την πρόταση των άλλων για την έξοδο από την κρίση. Όμως οι εκλογές θέλουν χρόνο που δεν υπάρχει αφού οι υποχρεώσεις τρέχουν και λεφτά το ταμείο δεν έχει. Όσο για τη διάθεση, δεν ορκίζομαι ότι υπάρχει.

Αν όμως η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης ήταν μονόδρομος, γιατί τόσος λαϊκισμός από την αντιπολίτευση; Το «πάρτε πίσω τα μέτρα» αν δεν συνοδεύεται από εναλλακτική πρόταση υλοποιήσιμη, δεν λέει τίποτα. Είναι κενό περιεχομένου. Όλοι θέλουμε τα μέτρα πίσω, αλλά στη θέση αυτών τι;

Με το πρωτοφανές των μέτρων και τις αντιδράσεις που αυτά προκαλούν, είναι βαρύ το φορτίο για να το σηκώσει μόνη της μια πολιτική δύναμη. Εδώ χρειάζονται ευρύτερες συναινέσεις αλλά που να βρεθούν. Ο καθένας τραβάει το δρόμο του.