Στα ραντεβού είμαστε απόλυτα συνεπείς. Ομολογώ βέβαια ότι εκείνη είναι εκεί πριν από μένα και με περιμένει. Εγώ ποτέ δεν έχω καταφέρει να φτάσω πρώτος. Βρισκόμαστε συνήθως δύο φορές τη μέρα, μπορεί και περισσότερες αλλά πάντα ζυγό αριθμό.
Συνήθως δε φοράει τίποτα, αποκαλύπτοντας κάθε της διάσταση, αλλά εκεί που εστιάζεις περισσότερο είναι στο βάθος της. Άλλες φορές ένας υγρός μανδύας καλύπτει τη γύμνια της, σαν σήμερα. Τότε το βάθος γίνεται μυστήριο. Όταν υπάρχει παρκαρισμένο αυτοκίνητο απέναντι είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Ξέρει ότι δεν μπορείς να αποφύγεις την επαφή. Όταν υπάρχει χώρος δίπλα τον έλεγχο τον έχω εγώ, αλλά δεν δείχνει να ενοχλείται. Ξέρει να περιμένει.
Μια μέρα τη γέμισαν αμμοχάλικο και τα χρειάστηκε. Είδε το χάρο με τα μάτια της. Αλλά ευτυχώς για κείνη, η «αποκατάσταση» σταμάτησε εκεί. Με τη βοήθεια του νερού το πέταξε από πάνω της κι αποκάλυψε τη γνωστή γύμνια. Το ραντεβού εξακολούθησε να είναι καθημερινό. Η σχέση έγινε μακρόχρονη.
Μιλάω για μια απ΄τις πολλές λακκούβες στη γειτονιά.
Filed under: Δρόμοι-Πλατείες | Tagged: Δρόμοι,Λακούβες | Leave a comment »
Αράχωβας Blog 