Η πραγματικότητα των αισθήσεων.

Έγραφα σε παλιότερο  άρθρο σαρκάζοντας  το τυπικό αραχωβίτικο σπίτι,  ότι το συγκεκριμένο είναι εξόφθαλμα εκτός πραγματικότητας. Βλέποντας την εικόνα της Αράχωβας από μακριά αλλά και περπατώντας στα στενά της, θα έλεγα ότι το αδίκησα. Δεν είναι εκτός πραγματικότητας, η πραγματικότητα είναι διαφορετική από την ιδεατή εικόνα της Αράχωβας που έχουμε φυλάξει στην καρδιά μας.

Μεγαλώσαμε κρατώντας  μέσα μας  βαθιά την  εικόνα των γειτονιών και των σπιτιών που παίζαμε μικροί, ανακατεμένη με αναμνήσεις από παιδικές παρέες και βιώματα. Αργότερα μάθαμε να αναπαράγουμε τον όρο που άλλοι μας έδωσαν: «παραδοσιακός οικισμός», κολακευτήκαμε απ’ αυτόν, δεν  πολυεξετάζουμε πλέον αν πράγματι ισχύει.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Χτίσαμε σπίτια ψηλά και μεγάλα για να στεγάσουν οικογένεια και ματαιοδοξία. Χτίσαμε και την αυλή ή το περιβόλι  να το νοικιάσουμε στους ξένους. Επενδύσαμε  με πέτρα τις ενοχές και την ασχήμια της κατασκευής μας, στρώσαμε τους δρόμους που φαίνονται με πλάκα. Ήρθαν και ξένοι που μετέφεραν και εγκατέστησαν τη δική τους άποψη περί παραδοσιακού. Ανακατεύτηκε το πράγμα. Προσπάθειες να κρατηθεί ένα στιλ έγιναν και γίνονται, σ΄αυτό συμβάλει η βιομηχανία του τουρισμού που «απαιτεί» συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό ύφος, αλλά η εικόνα είναι φτιασιδωμένη. Η πραγματικότητα είναι αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις, όχι αυτό που υπάρχει στην ψυχή.